Morgunblaðið - 09.05.2000, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 9. MAÍ 2000 45
-----------------------1
INGVELDUR
JAKOBÍNA
G UÐMUNDSDÓTTIR
Hún hafði að leiðarljósi bænina.
Trúðu á tvennt í heimi.
tign sem æðsta ber,
Guð í alheims geymi,
Guð í sjálfum þér.
Elsku Ingveldur, hafðu þökk
fyrir allt og allt, megir þú hvíla í
friði.
+ Ingveldur Jak-
obína Guðmunds-
dóttir fæddist á Víf-
ilsmýrum í Onund-
arfirði 21. júní árið
1910. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum
29. aprfl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Mikael Einarsson,
bóndi á Vífilsmýrum
og kona hans
Theodóra Jakobs-
dóttir. Systkini
hennar, sem öll eru
látin, voru Þorgerður Elfn, f.
1898; Guðmunda Valdís, f. 1900;
Kristín Guðjóna, f. 1902; Gyða
Sigurrós, f. 1904; Einar Ingiberg,
f. 1909 og Kristinn Jón, f. 1909.
Ingveldur giftist 1939 Sigur-
bergi Hjaltasyni, f. 10.11. 1910 í
Folafæti við Isafjarðardjúp, son-
ur hjónanna Hjalta Einarssonar
og Sigurborgar Þórðardóttur.
Sigurbergur lést 6.
nóvember 1982. Ing-
veldur og Sigur-
bergur bjuggu allan
sinn búskap í
Reykjavík og eign-
uðust þau ijóra syni:
1) Valur, f. 5. maí
1940, kvæntur
Hólmfríði Guðjóns-
dóttur og eiga þau
þrjú börn. 2) Theó-
dór, f. 19. maí 1943,
d. 24.2. 1971, kvænt-
ur Maritu Hansen
og eignuðust þau
einn son. 3) Hjalti, f.
21. nóvember 1944, d. 24. febrúar
1971, unnusta hans var Kristín
Þóroddsdóttir og eignuðust þau
einn son. 4) Örn, kvæntur Krist-
ínu Jónsdóttur og eiga þau tvö
börn. Og alls eru langömmubörn-
in orðin níu.
Utfór Ingveldar Jakobínu fer
fram frá Neskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elskuleg tengdamóðir mín, Ing-
veldur J. Guðmundsdóttir, er látin,
hún var einstök kona, sérlega
elskuleg. Hún var glaðvær, létt í
lund og horfði alltaf á björtu hlið-
arnar í lífinu, fann ætíð það góða
út úr hlutunum sama hvað gerðist.
Einnig hafði hún góða frásagnar-
hæfileika og ákveðnar skoðanir.
Hún var æðrulaus og kvartaði
aldrei, en var afar þakklát fyrir
allt sem fyiir hana var gert. Hún
var mjög skýr og fylgdist vel með
öllu sem gerðist bæði innan fjöl-
skyldunnar og úti í þjóðlífinu, jafnt
innanlands sem utan, allt fram til
síðustu daga. Hún var alþýðukona
sem lifði tímana tvenna, fædd vest-
ur á fjörðum árið 1910. Hún horfði
til ársins 2000 bæði með tilhlökkun
og ótta í huga, tilhlökkun vegna
þess að það var hennar mesta
ánægja að fagna og vera með fjöl-
skyldunni, en ótta vegna þess að
hún var hrædd um að hún næði
ekki að vera með, þar sem heilsu
hennar hafði hrakað mikið frá
arverksmiðju ríkisins í Gufunesi,
hann sigldi á stríðsárunum, það
voru oft erfiðir tímar, það kom því
í hlut Ingveldar að sjá um heimilið
og uppeldi drengjanna, hún var
alltaf til staðar og það var alltaf
allt á sínum stað, þeir þurftu bara
að kalla, mamma, réttu mér þetta
eða viltu gefa mér eitthvað að
borða, þá var það komið. Hún var
dæmigerð húsmóðir þess tíma,
seinna fór hún að vinna utan heim-
ilsins fyrst við ræstingar síðan við
fiskverkun á meðan hún hafði
heilsu og aldurinn leyfði.
Hún var mjög trúuð kona og
leitaði huggunar í bænum sínum
og þar fékk hún sinn mikla styrk.
Vonandi líður þér betur nú og ert
búin að hitta fólkið þitt. Ég vona
að við, sem söknum þín nú, getum
leitað huggunar Guðs og fáum
styrk í bænum okkar og megum
breyta eins og þú gerðir, að breyta
hinu illa í hið góða.
*
Hólmfríður Guðjónsdóttir.
Þá hefur hún amma fengið hvíld-
ina, sem hún var búin að bíða eftir
svo lengi.
Jólagjafirnar voru veglegar á
hverju ári því hún talaði alltaf um
að þetta yrðu síðustu jólin sem hún
lifði. Hún var farin að þrá að hitta
fólkið sitt hinum megin, sem hún
var svo viss um að biði hennar.
Samt sem áður hefði hún gjarna
viljað vera með okkur á þessu
merkisári í fjölskyldunni, hvert
stórafmælið á fætur öðru og ferm-
ing hjá næstelsta langömmubarni.
Hún var orðin mikið veik þegar
Viktor Þór var fermdur, en því
miður náði hún ekki að lifa afmæl-
ið hans pabba sem varð sextugur á
föstudaginn var. Þrátt fyrir mikil
veikindi var hún búin að panta sér
permanett fyrir ferminguna og
hafði orð á því að hún þyrfti að fá
sér kápu og kjól fyrir veisluna.
Hún vildi alltaf vera fín og hefur
vafalaust fylgt okkur prúðbúin og
brosandi á föstudaginn.
Hún var mikið ljúfmenni og vildi
allt fyrir alla gera. Fjölskyldan var
henni mikils virði og fylgdist hún
með því sem við gerðum, hún var
mjög næm og vissi ef eitthvað
bjátaði á.
Þegar við rifjum upp gamlar
minningar kemur margt upp í hug-
ann, en einhvern veginn er matur
ofarlega í huga, nestið hans afa
þegar hún stóð við brauðbrettið og
smurði hnausþykkar brauðsneiðar
með þykku lagi af smjöri. Það var
alltaf nóg til af meðlæti, kleinur,
pönnukökur og vöfflur með þeytt-
um sykruðum rjóma var uppáhald-
ið okkar.
Einnig hafði hún mjög gaman af
að ferðast þó hún hafi kannski ekki
alltaf séð mikið af landinu, því hún
var frekar bílhrædd og hljómuðu
þá setningar eins og bíddu Bergur
minn, og bíll, beygja, brekka, brú.
ágúst á sl. ári. Það var mikið fram-
undan á árinu, ferming næstelsta
langömmubarnsins hennar og svo
hvert stórafmælið á eftir öðru í
fjölskyldunni, bæði hjá börnum og
barnabörnum, þannig náði hún
ekki að vera með nema í anda,
hvorki í fermingunni né afmælinu
hans Vals á föstudaginn, því viku
áður en fermingin var fékk hún
blóðtappa og lamaðist fóturinn
vinstramegin frá mitti og niður,
síðan var hún rúmliggjandi og
hrakaði heilsu hennar mjög hratt
eftir það.
Líf hennar var ekki alltaf dans á
rósum, sorgin fór ekki fram hjá
henni. Það var mikið áfall hjá þeim
hjónum Ingveldi og Sigurbergi og
fjölskyldunni allri, þegar þau
misstu tvo syni sína á sama sólar-
hring hvorn í sínu slysinu, þá
Theodór og Hjalta, miðsynina báða
þannig að eftir voru sá elsti og
yngsti, líklega náði hún sér aldrei
að fullu eftir þetta mikla áfall sem
varð 24. febrúar 1971.
í framhaldi af því veiktist hún
og fékk slæmt magasár og gekkst
undir uppskurð þannig að fjar-
lægja þurfti % af maganum. Aftur
knúði sorgin skyndilega dyra, þeg-
ar Sigurbergur, sem virtist vera í
fullu fjöri tiltölulega nýhættur að
vinna og þau hefðu getað farið að
njóta lífsins saman, hné örendur
niður fyrir utan heimili þeirra við
bílinn sinn 6. nóvember 1982, það
var á afmælisdegi elsta barna-
barnsins og elstu dóttur okkar
Vals, Ingveldar, það var því ein-
kennileg tilviljun að Ingveldur
tengdamóðir mín skyldi svo kveðja
þennan heim 29. apríl á afmælis-
degi yngsta barns okkar, sonarins
Theódórs Hjalta.
Sigurbergur var sjómaður lengst
af, en vann á seinni árum í Aburð-
ELINBORG
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Elínborg Hall-
dórsdóttir fædd-
ist á Akureyri 15.
aprfl 1952. Hún fékk
heilablóðfall og lést
á heimili sinu hinn
29. aprfl síðastlið-
inn. Ilún var dóttir
hjónanna Halldórs
B. Jónssonar, f. 29.8.
1931, og Rósu Eð-
valdsdóttur, f. 26.5.
1934, systkin Lára
S. Halldórsdóttir, f.
12.8. 1960, Halldór
S. Halldórsson, f.
23.1. 1969, og Rósa
Bóel Halldórsdóttir,
1976.
Elínborg lauk námi í hár-
greiðslu frá Iðnskólanum á
Siglufirði og starfaði við iðn sína
lengst af.
Elísabet giftist
Ingólfi Jónssyni og
eignuðust þau börn-
in Onnu Rósu, f.
24.10. 1970, og Jón
Óskar, f. 1.1. 1976.
Þau skildu.
Elínborg giftist
Oddgeiri Þór Árna-
syni og eignaðist
með honum dæturn-
ar Katrínu Sif og
Kolbrúnu Ýri, f. 2.9.
1987. Þau slitu sam-
vistum.
Sambýlismaður
Elínborgar síðustu
árin var Baldur Matthiasson, f.
13.10. 1941. Þau bjuggu í Sand-
gerði.
Útfór Elínborgar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
f. 29.10.
Elínborg Halldórsdóttir æsku-
vinkona mín hafði marga kosti til
að bera. Hún var glaðlynd og
skemmtileg stelpa, ótrúlega list-
ræn og hefði án efa náð langt í
teiknun og listmálun hefði hún kos-
ið það. Ella Bogga ákvað að nýta
hæfileika sína í hárgreiðslu og náði
mjög góðum árangri í þeirri iðn.
Mér er minnisstætt hvernig ég
tók fyrst eftir Ellu Boggu. Hún
var þá nýflutt í Hafnarfjörð, á
Hellisgötuna, sem í mínu ungdæmi
hét Hraunbrekka. Ella Bogga var
lagleg og hlý í viðmóti og hafði til
að bera mikla forystuhæfileika.
Það var þó ekki þetta sem vakti at-
hygli mína, heldur hversu góður
hlaupari og sundkona hún var.
Hún vann til ýmissa verðlaun á
þessum sviðum og er mér sérstak-
lega minnisstætt þegar hún vann
Víðavangshlaupið sem þótti mikið
afrek í huga flestra krakka í Hafn-
arfirði á þessum tíma. Það var þó í
sundinu sem við kynntumst vin-
konurnar þrjár, Ella Bogga, Sigga
Jóns, og ég. Þar hófst vinskapur
sem aldrei bar skugga á og var
þeirrar gerðar að þótt liðu ár og á
milli okkar væru stundum höf og
lönd þá var alltaf eins og við hefð-
um hist í gær. Hraunið var okkar
staður, Norðurbærinn að mestu
Árið 1993 fórum við saman í
mjög skemmtilega ferð öll fjöl-
skyldan í einni rútu, synir, tengda-
dætur, barnabörn og langömmu-
börn á ættarmót vestur í
ísafjarðardjúp. Þessi ferð gleymist
aldrei. Þarna naut hún sín elst
allra og með öllu sínu fólki.
Hennar verur sárt saknað, ekki
síst af langömmubörnum sem elsk-
uðu hana mjög mikið.
En eftir lifir minningin um allt
sem hún hefur kennt okkur og all-
ar þær dýrmætu stundir sem við
áttum saman.
Guð gefi okkur öllum styrk í sorginni.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Inga, Björg og fjölskyldur.
Tímans tönn hefur nú bitið
fastar í mig en nokkru sinni, og
það á afmælisdaginn minn, þegar
þú kvaddir þennan heim elsku
amma mín. Þá gast þú loksins farið
til móts við þá sem þú hafðir sakn-
að svo lengi, afa og syni þína tvo
Theodór og Hjalta. Það sýnir
manni að um leið og tíminn læknar
öll sár sigrast hann á öllu og öllum.
Ein af mínum fyrstu minningum
um þig er þegar ég fór í fyrsta
skipti einn í strætó að heimsækja
ykkur afa vestur í bæ. Allan tím-
ann á leiðinni var ég svo skelkaður
um að hafa tekið vitlausan vagn
eða farið í öfuga átt. Því var það
ólýsanlegur léttir að sjá þig standa
allt í einu á einni stoppustöðinni,
brosandi að bíða eftir mér.
Brosinu þínu gleymi ég aldrei.
Það var alltaf svo gaman að heim-
sækja ykkur afa í vesturbæinn, því
það mátti gera ýmislegt, sem ekki
mátti heima eins og að setja sykur
í appelsínuna. Síðan var alltaf til
Sinalco í ísskápnum hjá ykkur þeg-
ar maður kom í heimsókn.
Eins var það þegar frændsystk-
in mín komu í heimsókn til ykkar
utan af landi þá reyndi ég alltaf að
smygla mér með sem næturgestur
líka, sem var alltaf auðsótt mál af
þinni hálfu.
Seinna þegar þú fluttir í kjalla-
rann til okkar í Beykihlíðina fann
ég hvernig húsið fylltist af öryggi,
því þú varst svo oft heima þegar
ég kom heim úr skólanum. Það
voru forréttindi fyrir mig að haíjj^
þig þar.
Því að læsa sig úti, sem kom
frekar oft fyrir, var allt í einu orðið
eitthvað jákvætt því að þá fékk
maður bara að stinga sér inn hjá
ömmu sem átti næstum alltaf til
rojólk og kleinur til að bjóða upp á
og ef ekki voru kleinurnar, var
bara slegið í pönnukökur eða vöffl-
ur með rjóma.
Amma mín varð næstum því 90
ára, hún hefði orðið það á miðju
sumri komandi, þrátt fyrir það var
hún hress og ern fram eftir öllu.
Það var ekki fyrr en undir það síð-.
asta að hún var farin að þreytast.
Hún fylgdist alltaf með því sem
maður tók sér fyrir hendur hvort
sem var í skóla eða félagsmálum.
Það gekk svo langt meira að segja
að eitt sinn þegar ég var að keppa
í úrslitakeppni í handbolta var hún
komin á kaf í beinu útsendingarnar
í sjónvarpinu, jafnvel þótt hún
fussaði alltaf og sveiaði þegar
íþróttir voru í sjónvarpinu. Hún
sagði nefnilega alltaf að ekki væri
lengur hægt að horfa á sjónvarpið
fyrir öllum þessum fótbolta, því
amma mín kallaði allar íþróttir
með bolta fótbolta.
Elsku amma, ég vona að þér eigi
eftir að líða vel á nýjum stað og þú
hafir fengið að hitta alla þá sem þú
þráðir svo mikið að fá að hitta, eins
er ég viss um að þeir sem biðu eft-
ir þér hafi verið jafn fegnir að sjá
þig og brosið þitt aftur eins og ég
var þegar ég kom með stætóinum
forðum daga. Við sem eftir erum
munum ylja okkur með minningum
tengdum þér um ókomna framtíð,
vitandi það að þú munt bíða eftir
okkur brosandi.
Þinn sonarsonur,
Theódór Hjalti.
>
Góði Guð, viltu passa langömmu
og láta henni líða vel hjá langafa
og strákunum sínum. Henni leið
alltaf svo illa síðustu dagana og ég
vona að henni líði betur núna.
Takk fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir okkur í Jesú nafni amen.
Þín
Hólmfríður.
óbyggður svo athafnasvæði ungra,
hressra stelpna var stórt og spenn-
andi. Sigga átti heima í útjaðri
bæjarins, á Eyi'arhrauni, og þær
voru ófáar ferðirnar sem við Ella
Bogga fórum hlaupandi um hraun-
ið á leið til Siggu, fremur en að
fara fram hjá fiskverkunarhúsun-
um á Langeyrinni sem okkur þóttu
óhugnanleg á kvöldin. A leið heim í
myrkrinu fór Sigga með okkur
fram hjá Langeyrinni, sterk og
áræðin eins og alltaf.
Þegar ég hugsa til baka og rifja
upp minningarnar frá þessum tíma
sé ég að þessi þrenning hefur verið
svolítið sérstök af svo ungum
stelpum að vera. Það voru engin
dægurmál sem við vorum að velta
fyrir okkur. Við höfðum allar
brennandi áhuga á andlegum mál-
um og veltum mikið fyrir okkur til-
gangi lífsins og tilverunnar. Okkur
var afar hugleikin sú spurning
hvað tæki við að þessu lífi loknu og
héldum fram ýmsum tilgátum í því
sambandi. Vitaskuld fundum við
engan algildan sannleika þá, frem-
ur en síðar, þrátt fyrir mikla leit
oft á tíðum. En nú þekkja þær vin-
konur mínar Sigga og Ella Bogga
svörin við þeim spurningum sem
svo mjög brunnu á okkur á þessum
mótunarárum, því báðar eru látn-
ar. Fyrst Sigga, svo ung,
hæfileikarík og góð stúlka sem
varð öllum mikill harmdauði er
hún lést aðeins 16 ára gömul. Nú
Ella Bogga, á besta aldri og margs
að hlakka til á komandi mánuðum
og árum.
Ella Bogga var ung þegar hún
fluttist aftur út á land. Við hitt-
umst af og til í gegnum árin og
fylgdumst hvor með annarri úr
fjarlægð. Þegar hún fluttist á
Akranes kom ég til hennar þangað
og þótti mér ekkert tiltökumál að
skreppa upp á Skaga til að fá góða
klippingu. Eldri börnum hennar
kynntist ég ekki mikið nema af
frásögnum stoltrar móður en tví-
buradætrunum kynntist ég ungum
og enn betur þegar Ella Bogga
kom stundum með þær í bæinn og
þær mæðgur gistu hjá okkur. Eftir
að þær fluttust síðar aftur í Hafn-
arfjörð fóru dæturnar í gæslu hjá
mömmu minni og systurdóttur
þegar á þurfti að halda.
Enn skildi leiðir okkar þegar ég
flutti aftur til útlanda og Ella
Bogga settist að í Sandgerði. Þeg-
ar við hittumst var þó alltaf eins
og við hefðum hist í gær. Fyrir það
þakka ég nú þegar ég kveð þessa
góðu stúlku sem gekk mér sam-
stiga í gegnum mikil mótunarár
ævinnar.
Aðstandendum hennar öllum
votta ég innilega samúð mína og
fjölskyldu minnar.
Guðný Þ. Magnúsdóttir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for- «
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.