Morgunblaðið - 09.05.2000, Blaðsíða 46

46 ÞRIÐJUDAGUR 9. MAÍ 2000
f-----------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigríður Birna
Guðmundsdóttir
fæddist 30. mars
1944. Hún lést á
Landsspítalanum í
Fossvogi 30. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Kristjáns-
son, prentari, f. 17.
júlí 1910, d. 26. des-
ember 1946, og Sig-
ríður Eyja Péturs-
dóttir, f. 22. des-
ember 1921 d. 23.
október 1997. Síðari
maður Sigríðar Eyju
var Kristján Agnar Ólafsson,
verslunarmaður, f. 24. desember
1922, d. 12. febrúar 1996. Sigríður
Bima átti einn bróður, Sigurð
Guðmundsson, endurskoðanda, f.
1. febrúar 1942, hans kona er Ás-
laug Benediktsdóttir, leikskóla-
kennari.
Árið 1963 giftist Sigríður Birna
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Guðbjarti Vilhelmssyni, f. 26.
. mars 1944, blikksmið og verslun-
armanni. Hans foreldrar: Vilhelm
Elsku mamma mín,
Þú lést mig finna að ég var einstök,
mitt í því vanabundna og hversdagslega.
Hvað sem gerist í lífi mínu veit ég að
ég er einhvers virði - vegna þín.
■ (PamBrown)
Hvað geri ég án þín.
Astarkveðja,
þín
Eydís.
Ég sá hana fyrst fyrir rúmum
fjörutíu árum. Hún var ung og fal-
leg, full af lífsgleði og smitandi
hlátri. Verðandi mágkona, ævin-
lega kölluð „Birna systir“ af bróður
sínum, með stolti og væntumþykju í
rómnum. Og þó hann stríddi henni
auðvitað stundum, eins og eldri
bræðrum einum er lagið, og hún
tæki því að sjálfsögðu illa, spillti
það engu. Hún leit upp til stóra
bróður, þó að einungis tvö ár skildi
þau að.
Siggi og Birna (sem gjarnan voru
nefnd í sömu andránni), voru á
þriðja og fimmta ári, þegar sorgin
knúði fyrst dyra í þeirra litlu ver-
öld. Pabbi dó á jólunum og sorgin
settist að. Fyrir hálfri öld var öldin
önnur. Því miður ekki allt betra,
eins og mönnum hættir til að finn-
ast eða halda. Ung stóð ekkjan uppi
Davíðsson, blikk-
smiður, og Kristín
Magnúsdóttir. Sig-
ríður Birna og
Guðbjartur eignuð-
ust þijú börn: 1) Vil-
helm, rekstrarstjóra,
f. 1964, í sambúð
með Guðnýju Rún-
arsdóttur og eiga
þau fjögur böm. 2)
Guðmund Örn, raf-
virkja, f. 1966, í sam-
búð með Ingifríði
Rögnu Skúladóttur
og á hún fjögur börn.
Guðmundur á tvö
börn með Ágústu Andrésdóttur. 3)
Eydísi Emu, verslunarkonu, f.
1972, í sambúð með Sigurbergi
Loga Benediktssyni og eiga þau
tvö börn.
Sigríður Birna lauk hefðbund-
inni skólagöngu og að henni lok-
inni stundaði hún verslunarstörf
mestan sinn starfsaldur, nú siðast
hjáKaupási íMosfelIsbæ.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
með tvö lítil börn og nú varð hver
að hjálpa sér sem best gat og
„stóri“ bróðir að taka við ,hlutverki
karlmannsins' á heimilinu. Enginn
talaði um áfallahjálp, enda ekki
búið að finna hugtakið upp.
Kannski mundi heldur enginn
eftir að taka sérstaklega utan um
börnin og leyfa þeim að halda
áfram að vera börn. Öldin var önn-
ur; ekki bera tilfinningarnar á torg,
vera sterk og dugleg.
Lífið hélt áfram.
Litla systir veiktist. Oft lá hún
lengi, stundum milli heims og helju.
Meðan börnin voru ung vann
mamma þeirra heima, við sokkavið-
gerðir. Þegar þau stækkuðu fór
hún að vinna utan heimilis og börn-
in hjálpuðu til, unnu með skólanum
til að létta undir. Bernskan leið og
æskan.
Þegar ég kom í fjölskylduna var
Birna átján ára yngismær. Nokkr-
um árum áður höfðu systkinin eign-
ast nýjan pabba. Ábyrgðin hafði
dreifst á fleiri herðar.
Lífið var fallegt, fullt af von og
vori. Nú hófst nýr kafli, ný alvara.
Ári eftir að ég og Siggi giftumst,
fylgdi Birna systir fordæmi bróður
síns og gekk í hjónaband með
Bjarti sínum. Nú voru það Birna og
Bjartur.
Og tíminn leið, við barnauppeldi
og bústang. Fyrst fæddist Vilhelm,
svo Guðmundur tveim árum síðar.
Þá voru strákar systkinanna orðnir
fimm, því að við Siggi áttum þrjá;
oft var glatt á hjalla! Nokkrum ár-
um síðar eignuðumst við stelpu og
rúmu ári síðar kom Eydís í heim-
inn.
Fjölskyldan fluttist um skeið til
Svíþjóðar og undi vel hag sínum.
Heim komin á ný settist hún að í
Garðabæ og Birna gaf sig að garð-
ræktinni, sem hún sinnti af alúð og
natni, löngum stundum. Börnin
fluttu að heiman. Enn tók við nýr
kafli.
Birna og Bjartur fluttu í Borgar-
nes um hríð. Þaðan fóru þau, eins
oft og þau gátu, í sumarbústaðinn
við Þingvallavatn. Þar hafa þau átt
sitt griðar- og gleðiathvarf til fjölda
ára. Og hér var ræktað svo undrum
sætti, jafnvel sandurinn er orðinn
grænn! En það var ekki aðeins
ræktað, Birna var líka mikil veiði-
kló. Tfmunum saman gat hún staðið
á vatnsbakkanum - og veitt! Þvílík
þolinmæði! Eitt sumarið fékk hún
svo stóran fisk að hún setti met og
komst í annála.
Birna mín var orðin veik og
þreytt. Hún talaði ekki um það og
hirti ekki um lækna; sagði ævinlega
„allt ágætt“. Tíminn eirir engu og
Birnu tími leið of fljótt.
Góð kona er gengin langt um ald-
ur fram.
Elskulega mágkona, allar góðar
vættir fylgi þér. Þeim sem næst þér
stóðu bið ég blessunar.
Hvíldu í friði.
Áslaug.
Elsku hjartans Birna. Þegar sím-
inn hringdi og ég fékk þær sorg-
legu fréttir að þú værir dáin grét
ég, ég grét vegna þess að þú fórst
allt of snemma. Ég grét Éydísar,
Gumma og Villa vegna sem hafa
misst móður sina og besta vin.
Ég grét Guðbjarts vegna sem
hefur misst ástkæra eiginkonu sína
og lífsförunaut og ég grét vegna
þess hversu lífið getur stundum
verið óútreiknanlegt.
Elsku hjartans Birna! Það er svo
óskiljanlegt að þú sért farin, þú
sem alltaf hefur verið til staðar, og
þið bæði, elsku Guðbjartur og
Birna. Þið voruð ein heild sem við
vinkonurnar gátum alltaf leitað til á
hvaða tíma sem var. Alltaf vorum
við velkomnar á heimili ykkar,
einnig á mestu fjölskyldu- og hátíð-
isdögum ársins var okkur alltaf
boðið að vera með. Á þeim fimm ár-
um sem ég hef búið í Danmörku hef
ég oft leitt hugann að skemmtileg-
um atvikum sem komu upp á ungl-
ingsárunum, þegar við vinkvenna-
hópurinn vorum hjá ykkur, ýmist í
sumarbústaðnum eða heima. Og
eins þegar ég fór að læra hár-
greiðslu og spurði þig hvort ég
mætti ekki klippa þig í fyrsta sinn,
SIGRÍÐUR
BIRNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Hulda Bemdsen
Ingvarsdóttir
fæddist í Birtingar-
holti í Vestmanna-
eyjum 10. maí 1927.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skógar-
bæ 28. aprfl síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskapellu 5.
maí.
Sjá, synir eru gjöf frá
Drottni,
" ávöxtur móðurkviðarins
er umbun.
(Sálm. 127:3.)
Þetta fékkst þú að reyna, börnin
þín sex voru svo sannarlega um-
bun þín, hvemig þau öll önnuðust
þig var meira virði en gull eða silf-
ur. Biblían segir „ævidagar vorir
eru sjötíu ár og þegar best lætur
áttatiu ár“. Þú náðir
ekki að fylla þín 73 og
þegar dauðann ber að
þá finnum við svo
glöggt hve ævin er
raunverulega stutt.
En þannig var þessu
aldrei ætlað að vera
hjá skapara okkar.
Megi bömin þín finna
styrk í þeirri von og
fullvissu að tilgangur
hans nái fram að
ganga, eins og við
biðjum í faðirvorinu
„verði þinn vilji, svo á
jörðu sem á himni.“
En þú varst líka elskuleg
tengdamóðir mín. Hvað skal segja,
ég ætla ekki að segja frá því
hvernig þú bauðst mér alltaf kaffi,
jafnvel fimm tímum áður en þú
lést bauðst þú mér það, þó vissir
þú að ég drykki það aldrei og hef
aldrei gert, hvernig þú röltir við
hjá okkur eftir að við fluttum í
Steinagerði, komst inn og m.a.
strauaðir fyrir mig meðan ég
sinnti öðru, og þá varst þú ánægð.
Ég ætla ekki heldur að segja frá
því hvernig þú sýndir alltaf börn-
unum mínum einlægan áhuga, þú
varst amma á Búsló og naust þess
t.d. að fá Aron til þín í frímínutum
er hann var í Réttó eða þegar
Sandra spurði af hverju heitir
amma amma á Búsló eða þegar
Ingvi Reynir hljóp til þín með
kústinn og sköfuna til að pússa
gluggana þína. Nei ég ætla heldur
ekki að segja frá því þegar þú
veiktist og þurftir að flytja frá
Bústaðaveginum og vildir að við
tækjum rósirnar þína og létum
þær í garðinn okkar, og hvernig
við brostum að bóndarósinni,
hvernig hún fór í fýlu að vera flutt
og hætti að blómstra og hvað við
urðum kátar þegar við vissum að
hún er alltaf svona og á það til að
vera í fýlu í þrjú ár. Við vorum
sannfærðar um að hún myndi
blómstra í sumar, af því hún var
svo blaðfalleg í fyrra, hvernig þú
kipptist við er þú vissir að hún var
farin að skjóta öngum sínum upp í
vor og þú ætlaðir sko að koma og
sjá hana, en náðir því ekki.
Nei það er margs að minnast, þú
HULDA
BERNDSEN
INGVARSDÓTTIR
og þú sagðir já, þótt þú vissir
áhættuna á afleiðingunum gerðir
þú það bara fyrir mig. Já ég á svo
sannarlega góðar minningar um
þig, alveg síðan ég kynntist henni
Eydísi, gullmolanum þínum. Sjald-
an hefur maður séð svo náið sam-
band milli móður og dóttur eins og
á milli ykkar tveggja, það var alveg
sérstakt. Á unglingsárunum var
heimili , ykkar helsti samastaður
okkar vinkvennanna og þú varst
bæði vinkona og „mamma" okkar
allra. Ég þakka fyrir að hafa fengið
að kynnast þér, þín verður sárt
saknað.
Elsku Guðbjartur, Eydís, Gummi
og Villi. Guð styrki ykkur í gegnum
þessa gífurlegu sorg og erfiðleika.
Sólin blessuð hnígur til viðar
glóa á lofti gullin ský
grátklökk áin niðar.
Himinn yfir. Huggast þú sem grætur
stjömur tindra, geislar Guðs
gegnum vetrar nætur.
(Stefán frá Hvítadal.)
Guðný Anna Bragadóttir,
Danmörku.
Elsku vinkona mín Birna er látin.
Birna lést þann 30. apríl sl., langt
um aldur fram, aðeins 56 ára að
aldri. Við Birna kynntumst fyrst í
húsmæðraskólanum á Laugalandi í
Eyjafirði haustið 1961 og höfum
allt frá þeim tíma verið bestu vin-
konur. Mennirnir okkar, Bjartur og
Guðjón, kynntust þegar við Birna
fórum í jólafrí 1961 og tókst strax
með þeim góður vinskapur. Guðjón
fékk Bjart með sér í Karlakór
Reykjavíkur árið eftir að þeir
kynntust og starfa þeir þar enn.
Margar minningar koma fram í
hugann þegar leiðir skiljast um
sinn. Við Birna vorum á árum áður
heimavinnandi húsmæður eins og
þá tíðkaðist meðan börnin voru lítil.
Hittumst við þá oft og fórum með
krakkana í bæinn og niður á tjörn
og svo pössuðum við fyrir hvor aðra
ef þannig stóð á. Við störfuðum
mikið í kvenfélagi Karlakórs
Reykjavíkur og var Birna m.a.
fyrsti formaður kvenfélagsins. Með
Karlakórnum fórum við margar
skemmtilegar ferðir bæði innan-
lands og utan. Ég gleymi ekki öll-
um stundunum sem við fjölskyld-
urnar áttum í sumarbústaðnum við
Þingvallavatn, en þangað buðu
Birna og Bjartur okkur oft. Karl-
arnir nutu þess að fara út á vatnið
og veiða meðan við vinkonurnar
fórum í langa göngutúra og spjöll-
uðum saman og eftir góðan kvöld-
verð var venjan að taka lagið. Birna
var mikill bókaunnandi og notaði
hún hvert tækifæri sem gafst til
lestrar. Við gáfum hvor annarri
alltaf bækur í jólagjöf og oft kom
það fyrir að við gáfum hvor annarri
sömu bókina. Birna var mikið nátt-
reyndist okkur alltaf vel og ég veit
að hjá drottni er miskunn, því
hann geldur sérhverjum eftir
verkum hans og hann þekkir eðli
vort og minnist þess að við erum
mold (Sálm. 62:13,103:14.).
Guð geymi þig. Þín tengdadóttir
Ólína.
Elsku amma búsló. Við munum
sakna þín mikið. Við höfum marg-
ar góðar minningar t.d. þegar við
gistum hjá þér og sváfum hjá þér í
hjónarúminu og um nóttina poms-
aði Fannar á gólfið og vaknaði
ekki og þú hélst að það væri jarð-
skjálfti. Þú varðst að segja okkur
frá því um morguninn því við
vöknuðum ekki. Síðan bauðstu
okkur alltaf í kvöldkaffi áður en
við fórum að sofa en það var eins
og hlaðborð. Síðan fórum við oft að
gramsa í skápunum og fundum
margt gamalt dót og þú gafst okk-
ur stundum af þessu dóti og við
skiptum því á milli okkar. Það var
svo gaman hjá þér á kvöldin, því
við máttum vaka eins lengi og við
vildum. Við skiljum ekki hvernig
við eigum að lifa án þín, við elsk-
um þig heitt.
Þín barnabörn
Fannar og Sandra.
úrubarn og listunnandi. Hún fylgd-
ist vel með fuglalífinu við Þingvalla-
vatn. Hún teiknaði sjálf vel og sat
oft fyrir framan bústaðinn og teikn-
aði það sem fyrir augu bar. Birna
var mjög söngelsk og söng um tíma
með Skagfirsku söngsveitinni. Ég
kveð þig um sinn elsku Birna mín
eða Diddý eins og ég kallaði þig
stundum, far þú í friði, friður guðs
þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Elsku Bjartur og fjölskylda,
megi minningin um Birnu vera með
okkur um ókomin ár.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stef.)
Þín vinkona,
Ernrny.
Hún Birna okkar er dáin, á besta
aldri. Okkur finnst ekki vera nema
örfá ár síðan við hittumst fyrst á
Húsmæðraskólanum á Laugalandi í
Eyjafirði veturinn 1961-62. Þar
mættum við 36 ungar meyjar, sem
þekktust lítið eða ekki neitt. Það
tók þó ekki langan tíma að kynnast
og verða eins og ein stór fjölskylda.
Eftir að skóla lauk myndaðist sam-
heldinn hópur sem haldið hefur
saman síðan. Birna var með frá
byrjun, með smá hléum þegar fjöl-
skyldan bjó í Svíþjóð um tíma og
síðar í Borgarnesi.
Það er margs að minnast. Birna
var höfðingi heim að sækja, hvort
sem það var bara saumaklúbburinn
eða allar skólasysturnar. Okkur er
minnisstætt þegar haldið var upp á
20 ára skólaafmælið, þá tók hún á
móti hópnum á sinn frábæra hátt.
Einnig kemur í hugann jólafundur
saumaklúbbsins fyrir nokkrum ár-
um, við allar í heita pottinum, nema
Birna sem bar í okkur jólaglögg og
góðgæti, síðan beið okkar fínasta
hlaðborð er inn var komið. Síðasta
samverustund okkar var í desem-
ber sl. þar sem allir voru hressir og
glaðir.
Nú er Birna horfin en minning-
una um hana munum við geyma.
Elsku Bjartur, við vottum þér og
fjölskyldu þinni okkar dýpstu sam-
úð. Guð gefi ykkur styrk.
Saumaklúbburinn.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að minnast vinkonu okkar Sig-
ríðar Birnu Guðmundsdóttur sem
lést sunnudaginn 30. apríl, langt
fyrir aldur fram.
Vinátta okkar byrjaði við Þing-
vallavatn, þar sem við áttum marg-
ar ánægjulegar stundir með Birnu
og Bjarti í bústað þeirra eða okkar.
Á þessum stundum kynntumst við
Birnu og þeim góðu mannkosti sem
hún hafði til að bera. Aldrei heyrð-
um við hana tala illa um nokkurn
mann, frekar að hún tæki upp
hanskann fyrir aðra.
Birna var ekki allra, en hún var
vinur vina sinna. Hún var mjög
barngóð og nutu strákarnir okkar
oft góðs af. Þegar hún stóð á tang-
anum sínum og veiddi voru þeir
ekki ósjaldan þar og alltaf var hún
tilbúin að hjálpa þeim og kenna í
sambandi við veiðar. Birna var mik-
ið fyrir að veiða enda góður veiði-
maður en stutt að minnast þegar
hún veiddi urriðan fyrir fjórum ár-
um.
Um leið og við kveðjum þig,
kæra vinkona, þökkum við þér fyrir
ógleymanlegar samverustundir.
Elsku Bjartur, Vilhelm, Guð-
mundur og Eydís, tengdabörn og
barnabörn. Þið eigið alla okkar
samúð. Guð veiti ykkur styrk til að
takast á við erfiðar stundir sem í
hönd fara.
Svo hvíldu rótt í húmi blíðrar nætur
þér hjartans kveðja fylgi grafar til.
Við biðjum þann, er lífið vaka lætur
um leiði þitt að vefja hlýjum yl.
(Hallfreður.)
Unnur og Eiríkur.