Morgunblaðið - 09.05.2000, Blaðsíða 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 9. MAÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

t
Elskulegur eiginmaður minn, sonur, faðir okkar, tengdafaðir, afi, tengda-
sonur og mágur,
ALFRED RÓSENBERG DANÍELSSON,
Þingási 51,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi laugardaginn 6. maí sl.
Lilja Guðmundsdóttir,
Esther Rósenberg Jónasson,
Kristín Ásta Aifredsdóttir, Högni Einarsson,
Ragnar Már Alfredsson,
Daníel Már Alfredsson,
Andrea Sif,
Guðmundur R. L. Karlsson, Margrét S. Guðmundsdóttir
og aðrir aðstandendur.
t
Ástkær sonur minn og faðir okkar,
ELVAR SAMÚEL HÖJGAARD,
Vopnafirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Sundabúð í Vopna-
firði föstudaginn 5. maí.
Útförin fer fram frá Vopnafjarðarkirkju laugar-
daginn 13. maí kl. 14.00.
Ellý S. Höjgaard,
Friðrik Óli og Ellý Agnes.
t
Ástkær móðir okkar, systir, tengdamóðir,
amma og langamma
ANNA FRIÐLEIFSDÓTTIR,
Gullsmára 7,
Kópavogi,
lést á hjartadeild Landspítalans sunnudaginn
7. maí.
Útförin verður auglýst síðar.
Synir hinnar látnu
og aðrir aðstandendur.
t
Systir okkar,
AÐALHEIÐUR RAGNA JÚLÍUSDÓTTIR
HANSEN,
Vancouver,
Kanada,
áður Vesturgötu 5, Reykjavík,
lést miðvikudaginn 4. mai.
Kristján Júlíusson,
Þórður Júlíusson,
Gunnar Júlíusson.
t
Elskulegur sonur okkar, faðir og bróðir,
MARÍUS AÐALBJÖRNSSON GRÖNDAL,
lést föstudaginn 5. maí síðastliðinn.
Jarðarför hans verður gerð frá Fossvogskirkju
föstudaginn 12. maí kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Alma Sæbjörnsdóttir, Aðalbjörn Gröndal,
Arnar Orri Gröndal
og systkini.
t
Alúðarþakkir til allra þeirra fjölmörgu, sem
auðsýndu okkur samúð og hlýhug við fráfall
og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐRÍÐAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Steinsstöðum,
Akranesi.
Guð blessi ykkur öll.
Börn, tengdabörn
og fjölskyldur þeirra.
+ Elísabet Egilson
Waage fæddist í
Reykjavík 17. aprfl
1910. Hún lést á
hj úkr unarheimilinu
Skjóli 2. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Gunnar
Egilson erindreki og
Guðrún Pétursdóttir
Thorsteinson. Syst-
kini Elísabetar eru
Ásthildur Gyða, f.
1911 í Reykjavík;
Þorsteinn, f. 1913 í
Reykjavík, d. 1983;
Katrín Hrefna, f.
1916 í Reykjavík, d. 1917; Helga, f.
1918 í New York; Katrín, f. 1920 í
Genua; Þórunn, f. 1926 í Barcel-
ona, og Gunnar, f. 1927 í Barcel-
ona.
Árið 1933 giftist Elísabet Ind-
riða Waage, leikara og leikstjóra,
f. 1. desember 1902 í Reykjavík.
Foreldrar hans voru Jens Waage
og Eufimia Indriðadóttir. Indriði
lést 17. júní 1963. Elísabet og
Indriði eignuðust tvö börn, Krist-
ínu, félagsfræðing, f. 2. júní 1944 í
Reykjavík, og Hákon Jens, leik-
ara, f. 29. júní 1946 í Reykjavík.
Það síðasta sem Elísabet Waage,
tengdamóðir mín, gerði í þessu lífi
var að brosa til starfsstúlkunnar sem
var að annast hana inni á Skjóli.
Segja má að það lýsi í hnotskurn
hennar löngu ævi, sem einkenndist
öðru fremur af óslökkvandi lífsgleði
hennar og áhuga fyrir fólki og örlög-
um þess. Hvar sem hún kom, þessi
einstaka kona, eignaðist hún vini og
aðdáendur, á öllum aldri og í öllum
stigum þjóðfélagsins. Hún var elskuð
og dáð vegna sinnar léttu lundar og
kímninnar sem aldrei brást, þar sem
hún henti ekki síður gaman að sjálfri
sér en öðrum. Vegna fordómaleysis
og hispursleysis og hlýjunnar í garð
allra þeiiTa sem umgengust hana.
Vegna fróðleiks um menn og málefni,
en hún fylgdist grannt með öllu því
sem efst var á baugi allt til hinsta
dags og ræddi það gjarnan við sam-
ferðafólk sitt. Og síðast en ekki síst
vegna lífsorkunnar, sem ennþá var
áberandi í fari hennar þótt hún væri
komin yfir nírætt.
Þann þakkláta hóp, sem fékk að
kynnast henni og njóta, fyllti fyrst og
fremst fjölskylda hennar, börnin,
bamabörninn, systurnar fjórar og
einn eftirlifandi bróðir. Hún var
þeirra elst og er þeim mikill missir að
kærri systur því samheldni þeirra var
einstök. Einnig fylltu þennan flokk
vinir barna hennar og barnabarna,
leikarar og læknar, hjúkrunarfólk og
heimilishjálp, sambýlingar og sam-
starfsfólk og svo mætti lengi telja.
Ekki er hægt að minnast Elísabet-
ar Waage án þess að nefna samband
hennar og leiklistarinnar. Hún giftist
ung að aldri Indriða Waage, leikara
og leikstjóra, og um leið inn í þá fjöl-
skyldu sem mest áhrif hefur haft á
leiklist og leikhúsmál á íslandi.
I þessum heimi, sem hún elskaði,
lifði hún og hrærðist öll árin sín með
Indriða ,en hann féll frá um aldur
fram árið 1963. Indriði fæddist 1. des-
ember og dó 17. júní og á þeim dögum
hittist fjölskyldan æ síðan. Hún hafði
verið ekkja í 37 ár þegar hún lést en
hún talaði ennþá um manninn sinn
eins og hún hefði kvatt hann fyrir
skömmu. Það fór ekki á milli mála að
hann var maðurinn í lífi hennar. Hún
var eins manns kona.
Kristín giftist Ragn-
ari Einarssyni við-
skiptafræðingi árið
1968, þau slitu sam-
vistir árið 1987.
Þeirra börn eru El-
ísabet Indra, f. 21.
ágúst 1970, Magnús,
f. 29. aprfl 1975, og
Gunnar Emil, f. 25.
desember 1978. Eig-
inkona Hákonar
Jens er Margrét S.
Guðnadóttir, skrif-
stofusljóri hjá ÍAV
hf. Börn Hákonar og
fyrri eiginkonu
hans, Þórdísar Kristínar Péturs-
dóttur, eru Indriði, f. 15. febrúar
1969, Sigríður, f. 6. nóvember
1971, d. 24. október 1996, og Inga
Þórunn, f. 5. febrúar 1984.
Elísabet starfaði í hljóðfæra-
verslun Katrínar Viðar, sem hvísl-
ari í Þjóðleikhúsinu og á árunum
1956-1976 sem afgreiðslustjóri
hjá Minjagripaversluninni Bað-
stofunni og hjá skrifstofu Ferða-
skrifstofu ríkisins.
títför Eh'sabetar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Leiklistin átti sterk ítök í henni alla
ævi. Hún fór í Ieikhús eins lengi og
hún gat og eftir það fylgdist hún með
í gegnum fjölmiðlana. Hún vissi alltaf
hvaða verk voru í gangi, hvar og hve-
nær var frumsýnt, hvernig „krítikin"
var og hvernig sýningar gengu. Það
var aldrei komið að tómum kofunum
hjá henni þegar þessi mál bar á góma,
sem var ósjaldan, því fjölskyldan öll
deildi þessu áhugamáli.
Elísabet las mikið alla tíð. Hún las
bæði íslenskar og erlendar bækur því
hún var mikil málamanneskja, enda
bjó hún erlendis á uppvaxtaráum sín-
um. Þegar hún fyrir tveimur ái-um
var um tíma á Landakoti var ein vin-
konan, sem hún eignaðist þar, mexí-
kósk nunna, en þær ræddu saman á
spænsku og þegar hún lá á Borgar-
spítalanum var þar ítölsk starfs-
stúlka, og þá var gripið til ítölskunn-
ar.
Nú síðast var Elísabet að lesa um
ævi Jónasar Hallgrímssonar sem
henni vannst þó ekki tími til að Ijúka.
Börn Elísabetar voru hennar
stærstu dýrgripir. Þeirra samband
var sterkt og afar náið og töluðust
þau við á hverjum einasta degi. Hjá
þeim Kristínu og Hákoni verður nú
mikið tómarúm, er þau kveðja kær-
leiksríka móður og góðan vin.
Eins og áður er getið var mikill
samgangur í fjölskyldunni og eftir að
Elísabet flutti inn á Skjól fyrir rúmu
ári, leið ekki sá dagur að hún fengi
ekki heimsóknir af börnun, barna-
bömum, systkinum, öðrum ættingj-
um eða vinum og þetta vom hennar
yndisstundir.
Að fá til sín fólk til að spjalla við, til
að skiptast á skoðunum við, til að
hlæja með eða hryggjast ef svo bar
undir, hélt henni ungri í anda þó
líkaminn hafi orðið að láta undan síga
í baráttunni við ár og veikindi.
Þegar ég kynntist Elísabetu var
hún rúmlega áttræð en þó ótrúlega
lifandi og fylgdist vel með. Hún
mundi alla afmælisdaga í fjölskyld-
unni, ekki bara sinni, heldur einnig
afkomenda systkina sinna. Hún vissi
hver var að læra hvað og hvar, hver
ætlaði að gifta sig og hvar von var á
barni. Þar var ekki um að kenna for-
vitni heldur sönnum áhugi á fólki og
lífi þess og því að hún hafði þessa út-
geislun sem gerði það að verkum að
henni var trúað fyrir flestu.
Elísabet var með afbrigðum fé-
lagslynd og mesta samkæmisljón,
það mátti mikið vera ef hún missti af
boði. Síðasta veislan sem hún tók þátt
í, var 90 ára afmæli hennar sjálfrar
17. apríl sl. Þá sat hún, eins og sú
primadonna sem hún var, í hópi
glaðra gesta, glöðust af öllum. Um-
vafin ást og hlýja fjölskyldunnar, þar
sem var sungið, slegið á létta strengi
og gamlar minningar rifjaðir upp,
varð þetta henni og okkur öllum
ómetanlega dýrmæt minning.
Það er komið að kveðjustund.
Elsku Elísabet, ég þakka þér fyrir að
opna faðm þinn fyrir mér. Þú reynd-
ist mér sem besta móðir og vinkona
og kynnin við þig gáfu mér svo mikið
til að minnast og gleðjast yfir að ég er
stórum ríkari en ella hefði verið.
Margrét S. Guðnadóttir.
I upphafi árs 1967 kom ég fyrst inn
á heimili Elísabetar Waage sem við
kveðjum hinstu kveðju í dag. Eg var
að gera hosur mínar grænar fyrir
einkadóttur hennar, Kristínu, og
hafði boðið henni út. Eitthvað tafðist
Kristín við undirbúninginn svo við
Elísabet tókum tal saman. Hún hefrn-
ugglaust þurft að skoða piltinn og
ræddum við um heima og geima og að
sjálfsögðu þéraði hún mig. Líklega
stóst ég prófið, við urðum dús og hélt
hún okkur brúðkaup með pomp og
pragt ári síðar.
Elísabet hafði misst mann sinn,
Indriða Waage leikstjóra, fjórum ár-
um áður og hélt heimili ásamt börn-
um sínum, Kristínu og Hákoni. Hún
vann í Baðstofunni, minjagripaversl-
un Ferðaskrifstofu ríkisins við Lækj-
artorg og þar naut hún málakunnáttu
sinnar út í yztu æsar. Heima fyrir átti
hún til að bregða fyrir sig suðrænum
tungum þegar ekki átti að skilja hana
í símanum á tali við systur sínar. Þó
hélt hún því sjálf fram að hún væri
hinn mesti kynvillingur á þýsku.
Elísabet var elst í stói-um hópi
samheldinna systkina. Þau notuðu
hvert tækifæri til að hittast enda hóp-
urinn mjög skemmtilegur. Fyrstu
kynni mín af þeim voru 9. júlí á af-
mælisdegi pabba þeirra en sá dagur
var alltaf haldinn hátíðlegur. Þegar
barnabörnin fóru að koma eitt af öðru
íylgdist hún vel með hópnum og man
ég ekki eftir þeim tónleikum eða
leiksýningu þar sem þau tróðu upp að
hún væri ekki mætt. Það var oft haft
á orði að Elísabet væri til í allt. Hún
kom með í tjaldútilegur og fór með
okkur í ógleymanlega ferð til Hawaii.
Hún var dugleg að fara sinna ferða
hvort sem var í leikhús á tónleika í
boð til vinkvenna sinna, að ég tali nú
ekki um að halda boð með hennar
dýrðlegu kræsingum.
Elísabet hafði allt fram að því síð-
asta ótrúlegan áhuga á öllu mannlífi.
Hún fylgdist vel með öllu fréttnæmu
og síðast þegar við hittumst spurði
hún mig hvort nokkuð nýtt væri að
frétta af Pinochet. Þá var aldur mjög
afstæður í hennar huga. Hún talaði
iðulega um gamla fólkið á Skjóli þótt
það væri tíu árum yngra en hún, eins
og ekkert væri fráleitara en að hún
tilheyrði þeim hópi.
Bömum tengdabörnum og barna-
börnum var iðulega boðið í hádegis-
mat á sunnudögum og var stöðugt
stríð um að fá að ganga frá eftir mat-
inn, hvað hún oftast vann með tilþrif-
um. Eftir matinn var sest niður og
veraldai’gátan leyst, meðan börnin
undirbjuggu leiksýningu, sem síðan
var sýnd öllum til ómældrar ánægju.
Hún kallaða hún mig lengi vel
Ragnar tengdason enda höfðum við
bundist slíkum vináttuböndum að eitt
stykki skilnaður hefði nokkur áhrif
þará.
Að leiðarlokum þakka ég Elísabetu
samfylgdina. Börnum mínum var hún
ómetanleg amma og félagi. Mér
reyndist hún dýrmæt tengdamóðir
og góður vinur. Ég þakka henni þær
góðu gjafir sem hún hefur fært mér.
Ragnar Einarsson.
Frú Elísabet Waage fyrrverandi
tengdamóðir mín er látin. Okkar
kynni hafa staðið í mörg ár og hafði
hún óneitanlega mikil áhrif á mig og
fjölskyldu mína með sínum mikla
+
HALLDÓR GÍSLI GÍSLASON,
Hrafnistu,
Reykjavík
lést föstudaginn 21. apríl sl. Útför hans hefur farið fram í kyrrþey.
Ester Bergmann Halldórsdóttir,
Sigþór Jóhann Erlendsson.
ELÍSABET
EGILSON WAAGE