Morgunblaðið - 03.10.2000, Blaðsíða 47

<: BÍWKtrUNJiJUAtílt) -PKIDJ UJUA’fcHJK'.S. UK.WBi!jK:íSOUO ‘il
MINNINGAR
HALLGRIMUR
ÁRNIVIGFÚSSON
+ Hallgrímur Árni
Vigfússon fædd-
ist í Bakkagerði í
Borgarfirði eystra
30. nóvember 1950.
Hann lést á Vífils-
staðaspítala 13. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Kópavog-
skirkju 22. septem-
ber.
Elsku Grímur okk-
ar.
í dag eru liðin 22 ár
síðan við hittum þig í
fyrsta sinn. Þá vorum við aðeins
fjögun-a og sex ára gamlar og
munum við eftir þeim degi eins og
hann hafi verið í gær. Þessi dagur
var mjög sérstakur, því að við vor-
um að upplifa svo margt nýtt. Við
fórum í flugvél í fyrsta sinn, flutt-
um í fyrsta sinn og hittum þig í
fyrsta sinn. Þú tókst á móti okkur
á flugvellinum á Egilsstöðum. Það-
an fórstu með okkur til systur
þinnar og kynntir okkur fyrir
hennar fjölskyldu. Við vorum hálf-
feimnar og vissum ekki hvað biði
okkar. Um kvöldið fórum við síðan
til Borgarfjarðar. Við héldum að
þú værir að fara með okkur á hjara
veraldar þegar við keyrðum skrið-
urnar. Það var ekki fyrr en morg-
unin eftir að við gerð-
um okkur grein fyrir
að við vorum komnar í
mikla paradís. For-
eldrar þínir tóku fal-
lega á móti okkur og
leið okkur strax eins
og við hefðum ávallt
verið hluti af fjöl-
skyldunni.
Fljótlega urðu
kynni okkar náin og
við fengum við þörf
fyrir að kalla þig
„pabba“. En þegar við
spurðum þig þá út-
skýrðir þú fyrir okkur
á fallegan hátt að við ættum bara
einn pabba en að þú værir okkar
„fósturpabbi".
Þú gafst þér ávallt svo mikinn
tíma til að sinna okkur og sýndir
okkur ást, skilning og umhyggju.
Við munum svo vel þegar þú
eyddir heilu stundunum með okkur
að spila og spjalla, þolinmæði þín
virtist endalaus.
Þegar við meiddum okkur, varst
það þú sem hlúðir að okkur og
tókst alla hræðslu með orðum þín-
um og gjörðum.
Það var svo gaman að vera með
þér á flugvellinum og fá að hjálpa
þér í vinnunni, við upplifðum svo
mikið traust frá þér. Það var ekki
lítið sem við brölluðum saman. Við
tókum á móti flugvélunum með
þér, mældum hnútana, fylltum út
fylgibréf og annað sem þú treystir
okkur til. Við brunuðum líka með
þér í rauða Subarunum um völlinn
að leita af kríueggjum. Þau kvöld
voru síðan haldin kríueggjaveisla
að þínum hætti.
Þú gast látið eins einfalda athöfn
og að poppa verða að helgiathöfn
þar sem þú varðst æðstiprestur.
Poppað var í sérstökum potti við
sérstakar aðstæður og engum var
treystandi nema þér, enda var
þetta heimsins besta popp.
Þegar óboðnir áttfættir gestir
birtust á heimili okkar var iðulega
öskrað og fengum við það verkefni
að bjarga þér frá þessum óarga-
dýrum.
Minningarnar um þig eru ótæm-
andi og koma til með að veita birtu
inn í líf okkar og okkar fjölskyldu
um ókomna tíð.
Við munum ávallt vera þakklátar
því að hafa kynnst þér og fengið að
alast upp hjá þér. Við værum ekki
þær sem við erum í dag ef þú hefð-
ir ekki verið hluti af lífi okkar. Það
var svo gaman að sjá hvernig
hrifning okkar endurspeglast í
augum þeirra barna sem tengst
hafa þér síðustu ár.
Sál þín skein af kærleik og feg-
urð sem ekki aðeins við fengum að
njóta heldur allir þeir sem í kring-
um þig voru. Ast þín var svo óeig-
ingjörn og endalaus sem gerði öll-
um svo auðvelt að elska þig og
virða.
Sigríður (Sigga) og
Elisabet (Ella).
KONRAÐ ODDGEIR
JÓHANNSSON
+ Konráð Oddgeir
Jóhannsson
fæddist 9. apríl 1943.
Hann lést 6. septem-
ber síðastliðinn og
fór útfór hans fram í
kyrrþey frá Dóm-
kirkjunni 18. sept-
ember.
Kenn oss að telja daga
vora,
að vér megum öðlast
viturt hjarta.
(Sálm. 90,12)
Einu sinni er ég að tala við kunn-
ingja minn, sem segir þá eftir
stutta þögn: „Ég á eiginlega engan
vin.“ Nú þegar Konráð vinur minn,
sem ég kalla svo, er horfinn yfir
móðuna miklu koma þessi orð mér í
huga. Konni hefur tapað orrustu og
þurft að lúta í lægra haldi fyrir ill-
vígri ótukt, en stríðið heldur áfram
og það er hvergi nærri tapað.
Það sem við Konni gerðum einir
saman - gerðum við bara einu
sinni. Við fórum einu sinni í fjall-
göngu. Að vori til gengum við í
einni striklotu upp að Hraunsvatni
í Öxnadal. Ekkert í farteski okkar,
enda ærið nóg að tala um og stú-
dentspróf mitt í jarðfræði fór fyrir
lítið. Grjót - sem fyrir mér var
næstum því bara grjót og fram-
hlaup, sem ég hafði óljóst heyrt um
- varð í munni Konna að stórmerki-
legu jarðfræðilegu fyrirbæri.
Við fórum einu sinni á anda- og
gæsaskytterí, og það var lífs-
reynsla. Ekki skriðið eftir skurð-
um, eða gúmmígæsum stillt upp.
„Ef þú fæst við veiðar, þá veiðir
þú,“ sagði Konni. Utskýrði svo
hvernig ætti að nálgast bráðina.
„Stokkönd á sjó heldur sig ekki
langt frá ferskvatni, því hún verður
að afsalta sig tvisvar á sólarhring.
Einbeitum okkur að þessum við
lækinn, frekar en þeim sem eru við
skurðinn - vindáttin er þannig. Ef
þú nú röltir þarna með barðinu og
stanzar af og til - þá náum við
þremur eða fjórum.“
Við fórum einu sinni í sel eins og
það heitir. Keyrðum út Eyjafjörð-
inn að austanverðu og í hlaðið á
Höfða, en þar hafði Konni verið í
sveit hjá frændfólki sínu - fyrst sex
ára. Einu tók ég eftir í fari Konna,
sem margir nota en
fór honum einstaklega
vel. Þótt langt væri
um liðið mætti hann
og talaði við fólkið á
bænum eins og hann
hefði alltaf verið
þeirra á meðal - en
rétt snöggvast brugð-
ið sér frá.
Við hittumst einu
sinni á fjöllunum, þeg-
ar Konni var landvörð-
ur í Hvannalindum.
Ókum við þá um allt
svæðið hans. Hlupum
upp á Lindakeili,
keyrðum að Kreppuhrygg og inn í
Grágæsadal og í Kverkfjöll. I baka-
leiðinni stöldruðum við við í bústað
Fjalla-Eyvindar. Þótt komið væri
að tómum kofanum hjá Eyvindi var
ekki þar með sagt, að komið væri
að tómum kofunum hjá Konna. Svo
vel lýsti hann staðháttum útlagans
og aðbúnaðinum sem hann bjó við,
að kalt vatn rann milli skins og hör-
unds. Þegar við stöndum svo yfir
beinahaug, sem allur hafði verið
brotinn til mergjar, verður okkur
samtímis að orði: „Þannig hverfur
dýrð heimsins." Ég upplýsi Konna
um, að útlaginn gæti hafa verið
skyldur mér, þar sem ég reki allar
mínar ættir til Árnes- og Rangár-
vallasýslna. „Ekki ónýtt,“ segir
hann og heldur stuttan fyrirlestur
um listhneigð útlagans. Um leið og
ég þakka segist ég fyrir löngu vera
búinn að gera mér grein fyrir af-
burða listhneigð hans sjálfs og
hans fólks - hún sé ekki lítil. Hönd
er lögð um bak bróður, svona til að
þykjast í úfnu hrauninu - en
hvarmur er eldsnöggt strokinn.
Við fórum einu sinni á handfæri,
og vitjuðum um kolanetin í leiðinni.
Á meðan hann segir mér frá sjó-
mannsferli sínum, sem hófst vel
innan við fermingu, horfi ég á hann
með undraverðri leikni kútta kol-
ann, og ég sé enn fyrir mér hvað
vasahnífurinn er lítill í hendi hans.
Við áttum einu sinni saman stund í
hjólhýsinu á Gásum. Var þá nota-
legt og róandi að sitja í hlýjunni og
fylgjast með öldunni, og við rædd-
um um lífið og tilveruna. „Veistu,
að það er ekkert hinum megin,“
segir Konni. Ég inni hann eftir því,
hver sé svona fróður. „Vinur minn
er búinn að vera mikið veikur og
honum er haldið lifandi. Það er
búið að sýna honum í tvo heimana,
og hann segir að það sé bara svart
sem tekur við.“ Mér er eiginlega
öllum lokið. Minni hann samt á, að
trú eigi maður ekki, nema maður
efist, og það hafi Meistarinn sjálfur
gert á krossinum. „Já,“ segir Konni
og slær mig aftur út af laginu með
orðunum: „Getur alfullkominn
maður efast?“
Konni hafði ótrúlega gott minni
og honum hitnaði oft í hamsi. Þegar
þetta tvennt fór saman gátu fáir
brugðið sannleiksgildi á frásagnir
hans, og þannig vill undirritaður
muna hann.
Um leið og við vottum Lillu og
börnum samúð okkar er Konna
þökkuð nærri tuttugu ára samfylgd
með orðum Hjálmars Gullbergs, í
þýðingu Magnúsar Ásgeirssonar:
Ef í eyðiskóg
angist kvöl þér bjó,
fundur á fómum vegi
færði lausn og ró.
Skrafa um skyggni og átt,
skilja í friði og sátt,
- svo skal maður manni
mæta á réttan hátt.
Einlæg orð, en fá,
örva sporin þá.
Endir allra funda
ætti að vera sá.
Helgi Sigfússon, Hrísey.
SELMA
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Selma Guð-
mundsdóttir
fæddist í Keflavík 20.
október 1937. Hún
lést á heimili sínu 16.
september síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Kirkjuvogskirkju í
Höfnum 23. septem-
ber.
Með nokkrum orð-
um minnist ég elsku-
legi-ar mömmu minnar.
Þú varst á margan
hátt stórbrotinn pers-
ónuleiki. Ákveðin varstu og hrein-
skilin, gekkst hreint og beint til
verka og unnir þér helst ekki hvíldar
fyrr en að verki loknu.
Listfengin varstu með afbrigðum
og naustu þín vel í öllu handverki,
saumi, glerskreytingum og listmál-
un. Kímnigáfa þín og orðheppni var
einstök. Einkenndist hún oft á tíðum
af beinskeyttum og meinhæðnum at-
hugasemdum. Allt eru þetta kostir
sem prýða góða manneskju.
Þú kynntist ung illvígum sjúk-
dómum og að þeirri lífsreynslu bjóst
þú alla tíð. Þú varst fyrirmynd, ekki
svarthvít heldur máluð litrófinu öllu.
Ég sótti í þig hugmyndir, visku,
kosti og galla. Sumt hlaut ég í vöggu-
gjöf, annað tileinkaði ég mér eftir
því sem ég hafði þroska til. Allt þetta
gerði mig að því sem ég er í dag.
Það var mikil gæfa þegar kynni
tókust með ykkur Þóroddi Vil-
hjálmssyni. Afraksturinn lét ekki á
sér standa þegar svo listfengar og
handlagnar manneskjur leggjast á
eitt. Húsið var lagfært að utan sem
innan, og stór og myndarlegur garð-
ur er orðinn bæjarprýði í Höfnum.
Þar sem vinnuþrek þitt þraut kom
verklagni og dugnaður Þórodds að
góðum notum. Mikilvægast var þó
einlægt samband ykkar og veit ég að
þama varst þú eins og blómi í eggi.
Fljótlega var ljóst hve heppin þú
varst og góðan félaga þú áttir.
Mér er það minnisstætt þegar ég
mætti á heimili ykkar í þeim tilgangi
að kynna fyrir ykkur Guðlaugu unn-
ustu mína og stjúpböm mín, Om og
Hildi. Þá kom glögglega í ljós hversu
stórt hjarta þú hafðir og þú tókst
þeim frá fyrstu kynnum sem hluta af
sjálfri þér. Þú lagðir mikla vinnu og
natni í handavinnu fyrir okkur og
börnin. Það var mikil gleði þegar
Kolfinna, dóttir okkar Guðlaugar,
fæddist, og mér er það mikill harm-
ur hve stuttri samveru okkur var út-
hlutað að þessu sinni. Ég hlakkaði til
að deila með þér fyrsta afmælisdegi
Kolfinnu en ég trúi þvi að þú fylgist
með henni vaxa úr grasi þaðan sem
þú ert nú.
Þú sýndir mér ávallt hlýju, traust
og væntumþykju. Okkar síðasta
samtal undirstrikaði það og gleymi
ég því aldrei. Ég hafði á orði að það
væri munur ef svona símtöl fengi
maður oftar. Kaldhæðni örlaganna
MARGRETLARA
RÖGNVALDSDÓTTIR
+ Margrét Lára
Rögnvaldsdóttir
fæddist í Ólafsdal í
Dalasýslu 30. októ-
ber 1935. Hún lést á
heimili sínu 12. sept-
ember síðastliöinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 20. septem-
ber.
Nú hefur Margrét
okkar fengið hvíldina
eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Hún kom að vinna sem handa-
vinnuleiðbeinandi á Hrafnistu í
Hafnarfirði fyrir sex árum full af
lífsorku og áhuga. Hún var ein-
staklega handlagin og
vandvirk og naut mik-
illa vinsælda. Þín er
sárt saknað. Með
þessum fátæklegu
orðum kveðjum við
þig kæra vinkona.
Hver minning dýrmæt
perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þökkum hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf sem gleymist ekki
og gæfa var það öilum
sem fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
sá til þess að þetta var
okkar síðasta samtal.
Kveðjustundin er
þungbær og ég sakna
þín sárt.
Þinn sonur,
Kolbeinn.
Elsku mamma. Þótt
ég hafi alist upp hjá
ömmu Kristínu og afa
Guðmundi þá var alltaf
passað upp á að við
héldum sambandi. Þú 4
kallaðir mig alltaf Mó-
línu til að aðskilja okk-
ur Selmurnar, mig og
þig. Þú varst flink mamma, saumað-
ir grímubúninga á okkur systurnar
og hélst flott grímuböll fyrir krakk-
ana í nágrenninu. Þú söngst og spil-
aðir á gítar. Hæfileikarnir voru
miklir, þú varst góður listmálari og
brúðarkjóllinn sem þú saumaðir á
Birnu systur var eins og í ævintýri.
Þú gast verið mjög kaldhæðin,
með mikinn húmor og skaust föstum
skotum þegar sá gállinn var á þér,
nákvæm og smámunasöm. Svo þeg-
ar maður eldist sér maður hlutina í
öðru ljósi. Þú varst líkamlega sterk
að upplagi en glímdir við sjúkdóm
sem einungis einbeiting og sjálfsagi
getur haldið niðri og ekkert fær
grandað áreitni hans að fullu. Þegar
þið Þóroddur komuð í afmælið mitt í
desember sl. geislaði af þér glæsi-
leikinn og ánægjan og eins þegar þú
komst með humarinn til mín í vinn-
una og við kvöddumst svo innilega.
Ekki grunaði mig að þetta yrði sein-
asta skiptið sem við sæjumst.
Elsku mamma mín, þrátt fyrir
rifrildin og stóru orðin, sættirnar og
tárin, þá gleymi ég þér aldrei.
Þín dóttir,
Selma (Mólína).
Legsteinar
í Lundi
SÓLSTEINAR við Nýbýlaves, Kóuavogi
Simi 564 4566
Varanleg
minning
er meitluð
ístein.

Innilegar samúðarkveðjur
fjölskyldu og ástvina.
Ingibjörg, Hjördís og Jónína.
til
M S. HELGAS0N HF
STEINSMIÐJA
Skemmuveqi 48, 200 Kóp.
Sími: 557-6677 Fax: 557-8410
Netfang: sh.stone@vortex.is