Morgunblaðið - 11.11.2000, Síða 48

^48 LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Ujördís Aðal-
steinsdóttir
fæddist á Siglufirði
20. nóvember 1943,
hún lést á gjörgæslu-
deild Fjórðungs-
sjúkrahússins á Ak-
ureyri þriðjudaginn
31. október síðastlið-
inn. Hjördís var kjör-
dóttir hjónanna Aðal-
steins Kr. Svein-
bjömssonar, bifvéla-
virkja á Siglufirði, f.
2. júní 1913, á Frosta-
stöðum, Akrahr.,
Skagafirði og Þóru
Jónsdóttur, verkakonu á Siglu-
firði, f. 20. október 1911, að Grýtu
í Öngulstaðahreppi, Eyjafirði.
Hinn 31. desember 1963 giftist
Hjördís fyrri eiginmanni sínum
Arnari Ólafssyni, f. 3. nóvember
1942 á Siglufírði, böm þeirra;
Bergþóra f. 8. febrúar 1962, maki
Bjarni Viðar Jakobsson f. 30. júní
1958, böm þeirra: Jakob Svavar,
f. 24. mars 1982, Reynar Jarl, f. 1.
mars 1986 og Þórhildur María, f.
14. nóvember 1996; Aðalsteinn
Þór, f. 7. júlí 1963, maki Vilborg
Rut Viðarsdóttir, f. 27. október
Hinsta kveðja mín til þín, elsku
mamma, felst í þessu litla ljóði.
Ertu horíin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfíeg út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulegatnóðirmín.
Gesturinn með grimma ljáinn
giöggt hefir unnið verkin sín.
Eg hef þinni leiðsögn lotið,
líkaþinnarástarnotíð,
finn, hve allter beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín,
elsku góða mamma mín. -
Allt sem gott eg hefi hlotið,
hefir eflzt við ráðin þín.
Flýg eg heim úr fjarlægðinni
fylgi þér í hinzta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
1964, börn þeirra:
Viðar, f. 8. septem-
ber 1983, Marteinn
Örn, f. 30. aprfl 1989,
Steinunn Þóra, f. 15.
maí 1993 og dreng-
ur, f. 10. október
2000; Arna, f. 5.
október 1967, maki
Ólafur Magnússon, f.
5. nóvember 1962,
böm þeirra: Arnar,
f. 3. mars 1985,
Sindri, f. 25. septem-
ber 1988 og Ólafur,
f. 1. júní 1995.
Barnsfaðir Karl
Haraldur Bjamason, f. 24. ágúst
1949, bam þeirra Bjanú Bjarkan,
f. 20. mars 1971, maki Jóhanna
Kristín Snævarsdóttir, f. 18.jan-
úar 1968.
Hinn 3. maí 1975 giftist hún eft-
irlifandi eiginmanni sínum Hansi
Jóni Þorvaldssyni, f. 30. ágúst
1933 á Siglufirði, böm þeirra,
Heimir Gunnar, f. 17. febrúar
1975 og Valur Freyr, f. 16. júlí
1979.
Útför Hjördísar fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
kyssiíandasporinþín,
elsku góða mamma mín. -
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Ámi Helgason.)
Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Bergþóra.
Nú fer í hönd sá tími sem sólin sést
ekki í firðinum okkar og það var
dimmt yfír þriðjudaginn 31. október
sl. því þá kvaddir þú þetta l£f Hjördís
mín, svo allt of snemma og svo
snöggt.
Nokkur kveðjuorð og þakkir fyrir
góðar stundir sem við höfum átt síð-
an ég flutti heim og hér áður fyrr. Við
höfðum Hjördís mín alltaf nóg að tala
um, áttum ýmislegt sameiginlegt svo
sem hag barna okkar og fjölskyldna
þeirra og þú foreldra þinna, en síðast
þegar ég sá þig varst þú að versla fyr-
ir þau, og ljómaðir af gleði yfir nýju
bamabai'ni sem ég náði að óska þér
tO hamingju með. Hjördís mín ég veit
að þér leið ekki alltaf vel, því að vera
með tvo ólæknandi sjúkdóma er ekki
létt, en þú vildir nú ekki gera mikið
úr því, og í sumar þegar þú fékkst ör-
yggishnapp var eins og þú gerðir það
nú bara fyrir hann Hansa þinn. Og
svo voruð þið allt í einu orðin þrjú.
Kötturinn Keli var svo heppinn að
þið tókuð hann í fóstur og umhyggjan
og gleðin yfir litla kisa var mikil og
ekkert skyldi sparað til að honum liði
sem best. Þar sem ég er kisumamma
vorum við í góðu sambandi og ég gaf
með gleði góð ráð og sögðum við oft
að ef einhver heyrði í okkur myndi
hann halda að við væram að tala um
börnin. Svona varst þú Hjördís mín,
vildir öllum svo vel, og ekki síst þeim
sem minna máttu sín. Eg ætla nú að
kveðja þig Hjördís mín og þakka þér
fyrir samverastundimar, með bæn-
inni okkar sem svo oft hefur hjálpað
okkur og hjálpar nú mér að sætta
mig við það sem ég fæ ekki breytt, og
bið guð að geyma þig vinkona.
Hansi minn, Þóra, Alli, bömin og
fjölskyldur, guð gefi ykkur styrk í
sorg ykkar.
Guðgefiméræðruleysi
til að sætta mig við það
semégfæekkibreytt
kjark til að breyta því
seméggetbreyttog
vit til að greina þar á milli.
Margrét Eyjólfsdóttir.
Elsku Hjördís amma, nú ertu farin
frá okkur í annan og betri heim. Það
var afar erfitt að horfast í augu við
það þegar pabbi hringdi í mig og
sagði mér það að þú værir mjög veik,
og þegar hann hringdi nokkram dög-
um seinna og tilkynnti mér það að þú
værir dáinþá ætlaði ég hreint ekki að
trúa því. Eg er ekki alveg búinn að
átta mig á því ennþá, þetta gerðist
allt svo snöggt.
Nú þegar ég fer að hugsa um þig
þá rifjast upp margar góðar minning-
ar um þig. Minningar sem ég mun
geyma í hjarta mínu alla mína ævi.
Þú varst allaf svo kát og hress. Það
var alltaf jafngaman að koma til ykk-
ar afa í heimsókn. Þegar þið afi
bjugguð rétt hjá okkur á Hverfisgöt-
unni var ég mjög oft hjá ykkur, það
var alltaf svo gaman að koma til ykk-
ar því þið tókuð mér allaf svo vel og
ég var alltaf jafnvelkominn. Þú varst
allaf svo góð við okkur systkinin, og
gerðir aldrei upp á milli okkar og
þinna eigin barnabarna. Þú hafðh'
alltaf eitthvað fyrir stafni, það var svo
gaman að sjá það sem þú tókst þér
fyrir hendur, því þú varst svo mynd-
arleg við allt sem þú gerðir.
Þegar ég eltist og þið afi fluttuð
um skeið til Ólafsfjarðar þá gafst
minni tími til að heimsækja ykkur og
þegar þið fluttuð aftur heim dvínaði
sambandið á milli okkar því það var
alltaf svo mikið að gera, ég fór burt í
skóla og fjarlægðin varð ennþá meiri.
Eg sé núna að ég hefði átt að heim-
sækja ykkur oftar, en nú á ég eftir
dýrmætar minningar um stundirnai'
sem við áttum saman.
Elsku afi minn, ég bið guð að
styrkja þig á þessum erfiðu tímum og
ég bið hann líka að styi'kja alla ætt-
ingja og nánustu aðstandendur ykk-
ar ömmu.
Amma mín. Hvíl þú í friði, minn-
ingin lifir.
Þinn,
Jón Örvar.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Hjördísar vinkonu minnar til
margra ára. Hún reyndist mér vel
þegar ég þurfti á að halda vegna
sjúkdóms, sem við bæði börðumst við
og höfðum oftast sigur en stundum
vorum við sár eftir.
Það var ekki margt sem vafðist
fyrir henni í hinu veraldlega lífi hvort
sem það var í heimilishaldi eða öðra,
hún gat gert veislu úr litlu með hug-
myndaríki, saumað gat hún hvað sem
vera vildi af mikilli vandvirkni og
smekkvísi og aldrei vissi ég hana
ráðalausa í ýmiskonar úrlausnum,
enda bar heimili hennar vott um það.
Það var gott samband á milli fjöl-
skyldna okkar, eiginkona mín og hún
vora góðar vinkonur og leið varla
vika hér áður fyrr án þess að líta inn
hjá Hansa og Hjöddu og yfir kaffi-
bolla var oft glatt á hjalla og málin
‘ rædd fram og til baka. Þetta sam-
band þein'a kvenna varð til þess að
ég kynntist Hansa vel og nú síðari ár-
in höfum við unnið á sama stað.
Eigninkonu og móður er sárt
saknað. Við hjónin biðjum algóðan
Guð að styrkja Hansa og fjölskyld-
una í sorg þeirra.
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannske á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhomi.
(Tómas Guðm.)
Við munum minnast Hjördísar
með þakklæti.
Sveinn og Berta.
Og því varð svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn égveit margt hjarta, harmi lostíð,
sem hugsar til þín alla sína daga.
(Tómas Guðm.)
Sumri hallar og laufin á trjánum
breyta um lit. Þau falla og fjúka; það
er komið haust. Þá hallar birtu sum-
ars og fuglarnir halda suður. Dimma
vetursins er í nánd.
Norðurljósin dansa um nætur og
kaldir vindar blása.
Einhvern veginn verður allt hljótt
þegar harmafregn berst að norðan.
Það er alltaf erfitt að sjá á eftir ást-
vinum og fá ekki tækifæri til að
kveðja; segja bara eitthvað fallegt að
lokum. En lífið er samt við sig og eitt
sinn skal hver deyja.
Fyrir skömmu sátum við saman
við kaffidrykkju og rifjuðum þá upp
kynni okkar. Arin vora orðin sautján
síðan leiðir barna okkar lágu saman
fyrst. Þær era margar yndislegu
stundirnar sem við áttum saman á
þessum tíma, þær geymi ég alltaf.
Auðvitað er engin leið að minnast
konu eins og Hjördísar í svo fáum lín-
um. Hún var húsmóðir, eiginkona og
móðir.
Heimili hennar bar alltaf merki um
myndarskap og dugnað - og gestrisni
í hvívetna.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast Hjördísi Aðalsteinsdótt-
ur. Ég þakka fyrir þær stundir sem
við áttum saman og um leið votta ég
samúð mína foreldram, eiginmanni,
börnum, barnabömum og öðram
þeim sem misst hafa.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Gerður Ólafsdóttir
og fjölskylda.
HJÖRDÍS AÐAL-
* STEINSDÓTTIR
+ Hrefna Sigurðar-
dóttir var fædd á
Ósi í Breiðdal 27.
mars 1915. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 4. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Sigurð-
ur Jónsson og Jó-
hanna Þorbjörg Sig-
urðardóttir. Systkini
Hrefnu: Pétur, f.
22.1. 1917, fyrrum
framkvæmdastjóri á
Breiðdalsvík, kvænt-
ur Bergþóru Sigurð-
ardóttur; Jóhann, f.
13.11. 1919, d. 21.7. 1931; Sólveig,
f. 8.8. 1922, búsett í Reykjavík,
gift Gunnari Guðjónssyni bifreiða-
stjóra, sem nú er látinn; Kristján,
f. 11.9.1926, hótelhaldari á Staða-
borg í Breiðdal, kvæntur Jóhönnu
Gestsdóttur; Svanur, f. 17.9. 1929,
d. 11.9.1975, skipstjóri og útgerð-
armaður á Breiðdalsvík, kvæntur
Hjördísi Stefánsdóttur; Jóhanna,
f. 18.5. 1932, verslunarstjóri á
Breiðdalsvík, gift Guðjóni Sveins-
syni rithöfundi.
Eiginmaður Hrefnu var Ingólf-
ur Ámason. Böm þeirra: 1) Alda,
f. 1.5. 1939, húsmóðir, búsett í
Reykjavík, gift Einari Einarssyni,
múrarameistara. 2) Hanna, f. 2.6.
1940, búsett á Breiðdalsvík, gift
Sigursteini Melsted framkvæmda-
Hrefna Sigurðardóttir var fædd á
Ósi í Breiðdal 27. mars 1915. Foreldr-
'hr hennar, Sigurður Jónsson og Jó-
hanna Þorbjörg Sigurðardóttir voru
stjóra. 3) Aðalheið-
ur, f. 31.5. 1941, bú-
sett í Kristnesi við
Eyjafjörð, gift Þór
Aðalsteinssyni,
bónda. 4) Örn, f.
15.3. 1943, húsa-
smíðameistari, bú-
settur á Breiðdals-
vik, kvæntur Ingu
Dagbjartsdóttur. 5)
Sigurður, f. 17.9.
1944, framkvæmda-
sljóri, búsettur í
Reykjavflt, kvæntur
Ingibjörgu Norfjörð
hjúkrunarfræðingi.
6) Kristín, f. 28.2. 1947, búsett í
Reykjavík. 7) Hansína, f. 12.4.
1948, listfræðingur, búsett í
Reykjavík. 8) Kolbrún, f. 31.5.
1949, hjúkrunarfræðingur, búsett
í Danmörku, gift Knud Jensen
bússtjóra. 9) Ami, f. 4.12. 1953,
listmálari, búsettur í Reykjavík.
10) Þór, f. 6.5. 1955, húsasmíða-
meistari, búsettur í Reykjavík,
kvæntur Þórdísi Tómasdóttur
kennara. 11) Anna, f. 18.8. 1956,
kennari, búsett í Reykjavík, gift,
Þorvaldi Þorvaldssyni húsasmfða-
meistara.
Auk bama átti Hrefna orðið 69
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför Hrefnu fer fram frá
Heydalakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.30.
þá nýflutt þangað og voru að hefja
sinn búskap þar. Hrefna ólst þar upp,
elst fimm systkina, en einn bróðir dó
auk þess bam að aldri.
Á Ósi var rekinn hefðbundinn bú-
skapur auk trilluútgerðar. Vegna
legu jarðarinnar við ós Breiðdalsár
og vegna eyja og skeija i Breiðdals-
víkinni voru möguleikar til fjöl-
breyttra starfa og leikja meiri en víða
og æskuheimilið því óskastaður fyrir
börn þess tíma að alast upp á.
í ósnum var silungur og var þar
naust fyrir trillu og árabáta. Þar rétt
hjá var beitningarskúr og aðstaða
fyrir trilluútgerðina. í eyjunum var
selur og æðarfugl.
Ós var í alfaraleið og var það meðal
annars verk heimilisfólksins á Ósi að
sjá um að ferja fólk yfir ósinn á báti,
en þá tíðkaðist gjarnan að ganga á
milli bæja og var Breiðdalsáin þá far-
artálmi á ferðum fólks. Flestir munu
hafa staldrað við á Ósi og þegið þar
velgjömingar á þessari leið sinni og
mun Hrefna því hafa hitt margt og
margvíslegt fólk i uppvextinum og
kynnst mörgum.
Á Ósi bjó einnig um tíma föðursyst-
ir Hrefnu ásamt manni sínum og
bömum. Varð mikill vinskapur milli
dóttur þeirra Huldu og Hrefnu ásamt
Hlíf sem einnig átti heima á Ósi á
sama tíma ásamt förður sínum. Allar
vora þær á sama aldri. Báðar þessar
vinkonur Hrefnu era á lífi. Hrefna
var í tónlistamámi hjá séra Vigfúsi
Þórðarsyni í Eydölum og lærði m.a. á
orgel hjá honum.
Uppkomin fór Hrefna til náms í
Kvennaskólann í Reykjavík.
Árið 1939 þegar Hrefna var 24 ára
flutti hún að Krossgerði og hóf þar
búskap með manni sínum Ingólfi
Amasyni. Þeirra sambúð entist ævi
hennar alla.
Milli Óss og Krossgerðis er um 15
minútna ferðatími í bfl í dag en var
vissulega mikið lengur farið á meðan
hestar vora notaðir til ferðalaga.
I Kros_sgerði tóku Hrefna og Ing-
ólfur hvorki við stóru búi né miklum
húsum. Fyrstu búskaparárin bjuggu
þau í innenda gamals húss og vora
vistarverar eldhús á neðri hæð og
herbergi á efri hæð og var gengið þar
á milli um brattan stiga og um lúgu í
gólfí. I þessu herbergi áttu börnin sitt
athvarf og vora þau orðin allmörg áð-
ur en flutt var í nýtt og stærra hús.
Auk þessa var herbergi sem Hrefna
og Ingólfur höfðu fyrir sig og var kall-
að stofan. Fjósið var svo sambyggt
þessu húsi. Tún var í kringum bæinn
og var t.d. nefnt Grandin og Stekkur-
inn. Þessir blettir era að hluta til not-
aðir enn sem tún en að hluta til beitar.
Fljótlega hófust Hrefna og Ingólf-
ur handa við að stækka bústofninn og
byggja upp húsakostinn. Upp úr 1950
flutti fjölskyldan í nýtt hús sem þá
var ekki frágengið nema að hluta en
þótti myndarhús, um 100 fermetrai’.
Mikil viðbrigði vora þetta fyrir fjöl-
skylduna enda börnin orðin átta.
Önnur hús vora einnig byggð upp
og var húsakostur orðinn góður og
ræktun á annan tug hektai’a þegai-
þau hættu búskap og fluttu á Hrafn-
istu hér í Reykjavík árið 1993.
Hrefna og Ingólfur áttu 11 börn
sem era öll á lífi. Eins og gefur að
skilja hefur verið mikið um að vera í
Krossgerði þegar sá hópur var að al-
ast upp. Auk þess var í Krossþorpinu
sem svo var kallað búið á fimm bæj-
um og allsstaðar nokkur fjöldi bai-na
og fullorðinna og því líf og fjör.
Eftir að fjölga tók í bamahópnum
færðist starf Hrefnu að mestu inn á
heimilið með öllum þeim fjölbreyti-
leika sem því starfi fylgdi á þeim tím-
um. Öll matargerð var þá unnin á
heimilinu, brauð bökuð, dilkum slátr-
að, slátur gert og súrsað og kjöt salt-
að. Ekki vora til ísskápar til að geyma
í matvæli á fyrri hluta búskaparára
Hrefnu og Ingólfs.
Föt vora saumuð og gjaman bætt
þegar þau fóra að slitna, rúmföt
saumuð og annað sem til heimilisins
þurfti. Börnunum var kennt að lesa
og skrifa því að ekki fóra þau í skóla
fyrr en við 10 ára aldur, a.m.k. ekki
þau eldri.
í litlu sveitarfélagi tekur fólk mik-
inn þátt í félagslífi og var Hrefna m.a.
þátttakandi í kirkjukór staðarins og
spilaði á orgel kirkjunnai' í einhverj-
um tilvikum, en Hrefna hafði yndi af
músik, þó að tækifærin til að njóta
hennar væra fá. Hrefna las mikið og
var fi’óð um margt enda var bókasafn
heimilisins myndarlegt og í því mörg
forvitnileg rit.
Hrefna var ljúf í lund og hvers
manns hugljúfi þar til veikindi fóra að
há henni sem var alzheimer-veikin, en
henni fylgja breytingai- sem oft era
hinum veika mjög erfiðar svo og hans
nánustu.
Við börn Hrefnu munum minnast
hennar sem hinnar góðu og þolin-
móðu móður sem vildi allt fyrir okkm’
gera og sem hugsaði vel um fjöl-
skyldu sína. Löngu eftir að börain
voru flutt að heiman, var að fara
heim, það sama og að fara í Kross-
gerði og var það ekki síst Hrefnu að
þakka að þessi heimatilfinning lifði á
meðan þau hjónin bjuggu þar.
Við munum minnast hennar þar
sem hún sat við bekkinn í eldhúsinu
og var til taks ef eitthvað vantaði eða
kom upp á. Við munum minnast
hennar fyrir að skipta ekki skapi þó
að mikið gengi stundum á í kringum
hana og við munum minnast hennar
sem þess leiðbeinanda sem sat með
okkur og kenndi okkur stafina og síð-
an að lesa og skrifa. Við munum muna
hana í hlutverki sem kennarar og
ýmsir fræðingar og leiðbeinendur sjá
um í nútímaþjóðfélagi. E.t.v. er ár-
angurinn ekki síðri hjá henni þó að
hún hafi ekki fengið sérstaka mennt-
un í þessi hlutverk.
Sigurður Ingólfsson.
HREFNA
* SIG URÐARDÓTTIR