Morgunblaðið - 11.11.2000, Blaðsíða 56

^>6 LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Guðrún fæddist á
Merkigili í Eyja-
firði hinn 20. mai
1919. Hún lést á
Kristnesspítala 2.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jón Rósin-
berg Sigurðsson, f.
11 júlí 1888, d. 11.
apríl 1954, bóndi á
Merkigili og Rósa
Sigurðardóttir, f. 1.
júlí 1893, d. 19. sept-
ember 1987, hús-
freyja á Merkigili.
Systkini Guðrúnar:
Gunnar, f. 1921, d. 1997, kvæntur
Geirþrúði Júhusdóttur; Þorgerður
Jóhanna, f. 1924, gift Gesti Sæ-
mundssyni; Hólmfríður, f. 1926
var gift Krisljáni Margeiri Jóns-
syni sem nú er látinn; Páll, f. 1931,
kvæntur Sigurveigu B. Sigurgeirs-
dóttur.
Guðrún giftist 11. júlí 1945
Jóakim Guðlaugssyni, f. 19. janúar
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar með fáeinum orðum.
* Leiðir okkar lágu saman fyrir liðlega
tuttugu árum og því eru minningar-
brotin mörg henni tengd.
Guðrún var sjálfstæð, dugmikil en
um leið hlédræg kona. Hún var ást-
rík og traust og ávann sér því fljótt
virðingu mína og væntumþykju.
Lífsfylling hennar fólst í að „rækta
garðinn sinn“. Heimilið og fjölskyld-
an áttu hug hennar allan og hún lagði
ómælda alúð í hvunndagsverkin sín.
Það er mér og e.t.v. fleirum af minni
kynslóð þarft að leiða hugann annað
,<yeifið að konum sem henni.
Þegar ég hugsa til Guðrúnar
finnst mér eins og ég hafi stöðugt
verið að læra af henni; hún að kenna
mér að prjóna dúka, útbúa krem-
marengs, hita sykurvatn til að slá á
magakveisu frumburðarins. Ég, ár-
angurslaust, að keppast við að verða
á undan henni að fylla berjadallinn
eða berjafötuna. Við, hlæjandi yfir
1915, bónda á Bárðar-
tjörn í Höfðahverfí.
Hann er sonur Guð-
laugs Jóakimssonar
bónda og Emelíu Sig-
urbjargar Halldórs-
dóttur, húsfreyju á
Bárðartjörn.
Börn Guðrúnar og
Jóakims: 1) Júlíus
Unnar, f. 6.11. 1942,
vélsijóri á Grenivík,
kvæntur Sigurlaugu
Svövu Krisfjánsdótt-
ur, f. 1.1. 1952, starfs-
manni á sambýli aldr-
aðra. Synir þeirra eru
Ómar Þór og Jóakim Kristján. Þau
eiga tvö barnaböm. 2) Rósa Jóna,
f. 27.2. 1946, húsfreyja og bóndi á
Bárðartjörn, gift Þórsteini Arnari
Jóhannessyni, f. 18.7. 1941, bónda
á Bárðartjörn. Börn þeirra eru
Guðjón Arnar, Guðrún Rósa, Sig-
rún Magna og Heiðrún Harpa. Þau
eiga tvö barnabörn. 3) Guðlaugur
Emil, f. 24.11. 1949, atvinnurek-
kaffibolla. Það eru raunar stundirn-
ar í eldhúsinu hjá henni sem eru mér
dýrmætastar.
í tímalausum veruleik eldhússins
helst kvika mannlífsins við
því í takt við hjartslátt landsins
er lifað samkvæmt lögmálinu
þar sem kaffið og spaugið ylja innvortis
þeim...semvita
að hinumegin við borðið
er...klettur
með hlýja, vinnusama hönd
oggóðaugu.
(Eb'sabet Þorgeirsdóttir.)
Elsku Guðrún mín, margs er að
minnast og margs er að sakna.
Hafðu þökk fyrir allt og allt, ekki síst
tímann sem þú virtist alltaf eiga nóg
af. Þar gæti ég sitthvað af þér lært,
það vitum við báðar.
Þin
Þórunn.
andi í Grindavík, kvæntur Elsý
Sigurðardóttur, f. 16.8. 1949, hús-
móður og verkakonu í Grindavík.
Börn þeirra eru Jóakim Ragnar,
Sigríður Gerða og Óskar Freyr.
Þau eiga sex barnaböm. 4) Jenný,
f. 27.2. 1955, bankastarfsmaður á
Grenivík, gift Arna Dan Armanns-
syni, f. 5.6. 1953, veiðieftirlits-
manni. Börn þeirra eru Hólmfríð-
ur, Guðrún, Armann Dan og Gyða
Dröfn. Þau eiga fjögur barnabörn.
5) Rúnar Jóakim, f. 8.9. 1960,
bóndi í Sólvangi Fnjóskadal,
kvæntur Þórunni Jónsdóttur, f.
1.11.1961, kennara og bónda í Sól-
vangi. Börn þeirra eru Arnar Geir,
Hrönn, Silja og Líney.
Guðrún ólst upp á Merkigili í
Eyjafirði. Eftir skyldunám stund-
aði Guðrún nám við Húsmæðra-
skólann á Laugalandi og var við
vinnukonustörf á Akureyri og í
Reykjavík. Guðrún var húsfreyja á
Bárðartjörn frá 1945, er hún og
Jóakim tóku þar við búi, til ársins
1972 en þá fluttu þau hjónin til
Grenivíkur. Guðrún dvaldi á
Kristnesspítala frá 1996 og lést
þar 2. nóvember síðastliðinn.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Grenivíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ég vil minnast ömmu minnar í fá-
um orðum þótt það sé erfitt því hún
var stór partur í lífi mínu. Að hugsa
um að hún sé farin frá okkur finnst
mér hræðilegt. En ég veit að henni
líður vel þarna uppi hjá skyldfólkinu
sínu og ég hitti hana einhvern tím-
ann þarna uppi. Amma var yndisleg
persóna, hún vildi allt fyrir mann
gera hvað sem bjátaði á. Aður en ég
byrjaði í grunnskóla var ég oft í
pössun hjá henni, það voru einu
bestu dagarnir í lífi mínu með henni.
Ég á svo margar góðar minningar
um hana, t.d þegar við sátum á stofu-
gólfinu heima hjá henni og hún
kenndi mér ólsen, ólsen og blindtrú.
Ég man þegar hún gaf mér spear-
mint-tyggjóið í löngu bréfunum og
ég tók það úr bréfinu og setti það
upp í mig en setti tyggjóbréfið sam-
an aftur og gaf henni það. Hún opn-
aði það og var alltaf jafn hissa af því
að þar var aldrei tyggjó, þetta fannst
mér rosalega gaman. Alltaf þegar ég
kom til hennar og afa klikkaði hún
aldrei á kandísmolunum sem hún
bauð mér. Það var toppurinn að
koma til þeirra að fá nammi og kök-
ur. Hennar kökur voru þær lang-
bestu sem maður fékk. En afi gefur
mér áfram alltaf eitthvað góðgæti
þegai' ég kem í heimsókn. Ég var
alltaf velkomin til þeirra og ég lít á
þau sem besta fólk í heimi. Eg var
aðeins 10 ára þegar hún fékk þennan
sjúkdóm svo ég gat lítið talað við
hana um mín persónuleg mál en ég á
þó góðar minningar um hana. Mér
hefur aldrei liðið jafn illa og þegar ég
hringdi í mömmu og hún sagði mér
að hún amma væri farin. Ég ætlaði
varla að trúa því, mér fannst eins og
hluti af hjarta mínu væri rifið úr
mér, en ég á svo margar góðar minn-
ingar um hana í hjarta mínu og ég
gleymi þeim aldrei. Ég ætla að segja
börnunum mínum frá henni, hvað
hún var yndisleg persóna. Ég vor-
kenni svo afa, honum þykir svo vænt
um hana, ég fæ alltaf tár í augun
þegar ég horfi á hann því hann er svo
dapur. Maður verður bara að vera
góður við hann, taka utan um hann
og hjálpa honum í gegnum þetta því
ekkert er verra en að missa ástvin og
sérstaklega ekki hana ömmu mína.
Ég gleymi þér aldrei, elsku amma
mín, þín verður sárt saknað.
Þín
Gyða Dröfn.
Þær eru margar minningarnar
sem við systumar eiga um hana
ömmu okkar. Það eru okkar forrétt-
indi að hafa fengið að umgangast
hana svona lengi, ekki aðeins vegna
þess að hún var amma okkar heldur
einnig vegna þess að hún bjó nánast í
næsta húsi. Það urðu því tíðar ferðir
okkar systra til ömmu sérstaklega ef
hungrið sverfði áð því amma átti allt-
af bakkelsi og það oftast nýbakað.
Amma var líka mikil hannyrðakona
og notalegar stundir áttum við með
ömmu er hún kenndi okkur að
prjóna eða hekía og aðstoða okkur
við handavinnu þó við höfum lítið
dundað við slíkt síðan. Einu sinni
sem oftar erum við hjá ömmu og
önnur okkar er að spá í nöfn okkar
systra því báðar heitum við í höfuðið
á ömmum okkar. Fannst okkur að sú
amma sem við hétum í höfuðið á væri
meiri amma okkar en hin. Þetta
fannst ömmu meiri vitleysan og
sagði að öll barnabörn ættu ömmur
sínar jafnt sama hvað þau hétu, lýsir
þetta henni vel því aldrei gerði hún
upp á milli eins né neins. Amma var
ekki aðeins réttlát, hún var einnig
ráðagóð. Eitt sinn þegar við gistum
hjá henni pissaði önnur okkar undir.
Amma var ekki lengi að skipta á
rúminu og lánaði svo „pissaranum"
nærbrók af sér. En þar sem kropp-
urinn var lítill en brókin stór fóru
brátt að læðast tár niður kinnar á
lánþeganum. Vorkunnsemin helltist
yfir hina systurina og þar sem við
vildum ekki vera vanþakklátar skipt-
um við um nærbuxur. Já, hún amma
var réttlát og ráðagóð en ekki er allt
upptalið enn og verður ekki nema
heil bók komi til, hún amma var
nefnilega dugleg líka. Á hverju
sumri fórum við fjölskyldan í sumar-
bústað og amma og afi auðvitað líka.
Þetta voru skemmtilegar stundir og
gott frí fyrir alla, eða það héldum við
þar til við sjálfar stofnuðum fjöl-
skyldur og fórum í sumarbústað. Það
nefnilega hætti að vaskast upp af
sjálfu sér, gólfin urðu skítug og
þvotturinn óhreinn. Síðustu árin var
amma reyndar orðin svo veik að erf-
itt var að eiga samskipti við hana en
missirinn er samt sem áður mikill
fyrir fjölskylduna.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú er komin lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þínverölderbjörtáný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
oglýsirumókomnatíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku afi okkar, nú er hún amma
komin á betri stað og hefur vafalaust
öðlast heilsuna aftur. Guð veri með
þér og börnunum ykkar ömmu.
Ykkar
Guðrún og Hólmfríður.
GUÐRÚN RÓSA
- JÓNSDÓTTIR
Birting afmælis- og
minningargreina
, MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvem látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takm-
arkast við eitt til þrjú erindi. Greinai-höfundar eru beðnir að hafa skírn-
amöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali era
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.

Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
y sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
%

UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
+ Anna Björnsdótt-
ir fæddist á
Brekku, Seyluhreppi
í Skagafírði, 23.
febrúar 1903. Hún
Iést á dvalarheimili
aldraðra í Borgar-
nesi 13. október síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Borgarneskirkju 28.
október.
Nú hefur elskuleg
langamma okkar,
Anna Björnsdóttir,
kvatt þennan heim og gengið inn í
þann næsta. En við sitjum eftir með
sorg í hjarta en margar góðar minn-
ingar um hana ömmu okkar, sem
var okkur svo kær.
Anna amma í Borgarnesi átti
heima á Dvalarheimili aldraðra þar
í bæ. Hún var lítil, glaðvær kona,
sem við munum eftir sitjandi með
bros á vör í herberginu sínu, með
prjónana í höndum sér.
Við litum gjarnan við hjá henni
með mömmu og pabba á leiðinni í
eða úr Mývatnssveitinni. Okkur
krökkunum þótti alltaf gott að
heimsækja Önnu ömmu í litla, sæta
herbergið hennar, skrýtt fjölmörg-
um myndum af öllum afkomendun-
um, sem alltaf var jafn gaman að
skoða. Og hún amma átti litla dós á
litla borðinu við hliðina á rúminu
sínu, sem var alltaf áhugaverð fyrir
okkur krakkana. Það var dósin með
namminu, sem amma benti fljótlega
brosandi á og sagði: „Þið megið fá
ykkur, krakkar mínir“. Það var hins
vegar alltaf jafn erfitt að opna dós-
ina, en það tókst nú
samt alltaf að lokum
með þrjósku og vitn-
eskju um innihald dós-
arinnar. Þegar amma
kvaddi okkur svo í
anddyrinu á Dvalar-
heimilinu, þá laumaði
hún svo oft að okkur
handavinnunni sinni,
vettlingum eða ullar-
sokkum. Við krakk-
arnir dáðumst alltaf
jafnmikið að þessum
hlutum, sem voru svo
fallegir og hlýlegir.
Það eru einmitt lýs-
ingarorðin sem okkur krökkunum
dettur í hug þegar við hugsum til
Önnu ömmu. Hún var falleg og hlýl-
eg-
Elsku Anna amma. Við þökkum
þér fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman. Við vitum að þér
líður vel þar sem þú ert núna. Þú
munt alltaf eiga þér stað í hjarta
okkar. Við kveðjum þig með með er-
indi úr litlu ljóði:
Móðir mín
Nú er of seint að þakka þér
og þungu létta sporin,
þú svífur fyrir sjónum mér
sem sólargeisli á vorin.
Þú barst i örmum bömin þín
og baðst þau guð að leiða,
ég veit þú munir vitja mín
og veg minn áfram greiða.
(Eiríkur Einarsson frá Réttarholti)
Helga Sif,
Gunnar Freyr og
Andri Björn
Róbertsbörn
Senn er lokið langri ferð
lífs á jarðarsviðinu.
Afram halda enn þó verð
upp að Gullna hliðinu.
Þessa vísu gerði amma fyrir
nokkrum árum, hún var fyrir löngu
tilbúin í þessa ferð. Þó hún hafi tal-
að um það í mörg ár að hún væri til-
búin að kveðja þá var hún lífsglöð,
hún vildi bara fara að hitta sinn
heittelskaða, hann afa, sem fór rúm-
um 30 árum á undan henni. Minning
okkar um ömmu nær aftur til heim-
sókna að Lækjarmótum og síðan í
Borgarnes. Amma var hafsjór af
fróðleik og naut þess að miðla til
okkar sögum og minningum frá sín-
um yngri árum. Hún greindi okkur
frá hinni hörðu lífsbaráttu sem Is-
lendingar áttu í frostaveturinn
mikla og hversu ótrúlegt væri að
fólk skyldi lifa af þessi harðindi.
Ekki síður minnumst við allra
kvæðanna og ferskeytlanna sem
hún svo auðveldlega gat slegið fram
við hin ýmsu tækifæri. Hún átti
einnig mjög auðvelt með að setja
saman vísu sjálf og fengum við
stundum vísu frá henni við hátíðleg
tækifæri. Fyrir ári fórum við með
hana í Hvalfjarðargöngin, þegar við
komum að göngunum fór hún með
vísu sem fjallaði um það að enginn
færi ofan í jörðina fyrr en hann færi
þangað alfarinn, þegar við komum
upp úr göngunum aftur sagði hún
að nú væri búið að afsanna þetta.
Sterkast þó í minningunni er kær-
leikur hennar til afa og kom það
fram hjá henni alveg fram á síðasta
dag. Það fallegasta sem amma hef-
ur ort er ljóð sem hún orti þegar
þau áttu silfurbrúðkaupsafmæli. Nú
er amma sæl, hún er komin til afa
og við samgleðjumst henni. Takk,
elsku amma, fyrir árin sem við átt-
um með þér.
Svava, Eiður, Gísli,
Anna og Sigríður Birna.
ANNA
BJÖRNSDÓTTIR