Morgunblaðið - 06.12.2000, Síða 50

MORGUNBLAÐIÐ
30 MIÐVIKUDAGUR 6. DESEMBER 2000_________________
MINNINGAR
UNA
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Una Halldórs-
dóttir fæddist á
ísaflrði 12. ágúst
1931. Hún varð bráð-
kvödd á heimili sínu
5. nóvember síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Dómkirkjunni 1. des-
ember.
í dag kveðjum við
hinstu kveðju okkar
kæru vinkonu Unu
Halldórsdóttur. Ót-
ímabært andlát hennar
bar brátt að. Ekki
grunaði mig að hennar hinsta ferð
væri framundan. Einhvern veginn
er þessi staðreynd svo óraunveru-
leg. Una stendur mér svo ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum, en vegir
Guðs eru órannsakanlegir.
A 50 ára afmælishátíð ísfirðinga-
félagsins 1995 var birt í afmælis-
skránni ljóð eftir mann frá heimabæ
mínum Selfossi og finnst mér vel við
hæfi að birta hluta þess í minningar-
grein um Unu.
ísfirðingur aldrei sparar
orku fyrir land og þjóð.
Þó í kuldasárin svíði
sindrar bjart hans innri glóð.
Isafjörður alið hefur
upp með reisn og glæsibrag
morgunroðans menn og konur
með sitt trausta hjartalag.
(Hafsteinn Stefánsson.)
Kona með traustara hjartalag var
vandfundin og Una sparaði ekki
orkuna ef því var að skipta og voru
henni þess vegna falin mörg trúnað-
arstörf.
Una var stolt af því að hafa alist
upp á ísafirði og naut hún þess að
heimsækja Isafjörð eftir að þau
hjónin fluttu til Reykjavíkur og var
gaman að heyra hana segja ferða-
sögur að vestan.
Eg tel það mitt lán að hafa fengið
að kynnast Unu og Þorgeiri (Geira)
föðurbróður mínum og fyrir mér
voru þau alltaf sem eitt, alveg sér-
lega elskuleg og samhent. Þess
vegna er ekki hægt að minnast Unu
án þess að nefna Geira í sömu andrá.
Una var einstök kona, laus við
l v/ FossvogskiKhjugaiA o
V Sfmi. 554 0500
fordóma og látalæti.
Traust, jákvæði og
heiðarleiki voru henn-
ar aðalsmerki.
Síðustu daga hafa
farið í gegnum huga
mér margar ljúfar
minningar, minningar
frá því við systkinin
vorum að alast upp í
Hnífsdal og vorum full
tilhlökkunar að fá Unu,
Geira og krakkana í
heimsókn. Sérstaklega
eru minnisstæðar sam-
verustundir okkar á
jóladag ár hvert þar
sem við sátum saman og hlustuðum
á jólabarnatímann í útvarpinu og
borðuðum jólaeplin og appelsínum-
ar.
Þegar ég var 16 ára fór ég að
heiman til vinnu á sjúkrahúsi Isa-
fjarðar og leigði þar herbergi. Þá
var gott að geta hlaupið yfir til Unu
og Geira í spjall og alltaf jafn nota-
legt að koma til þeirra. Þau tóku
mér sem fullorðinni manneskju,
sem vakti hjá mér ábyrgðartilfínn-
ingu.
Una var skemmtilega fljót að til-
einka sér nýjungar og átti hún
marga fáséða og nýtilega hluti, hluti
sem hún sá í verslunum og var fljót
að sjá notagildi þeirra en við hin sá-
um ekki við fyrstu sýn til hvers
voru.
Unun var að fylgjast með Unu
bæði vegna vinnugleði hennar og út-
geislunarinnar sem stafaði frá henni
vegna þess að hún naut þess svo að
vera til. Una fylgdist vel með og
hafði ákveðnar en heilbrigðar skoð-
anir á lífinu.
Mér hlotnaðist sú gæfa að fá að
vera á heimili þeirra Unu og Geira í
tæpan mánuð fyrir 18 árum þegar
ég gekk með tvíburana mína og var
að bíða eftir að þeir fæddust. Sá tími
var mjög dýrmætur og fyrir hann vii
ég þakka. Ég lærði margt af þeim
og var gaman að fylgjast með sam-
heldni þeirra hjóna og jafnræði.
Þegar þau töluðu t.a.m. í síma við
nána ættingja og vini töluðu þau
bæði í einu í tvíburasíma, sem sýnir
samheldnina og hversu fljót þau
voru að tileinka sér tækninýjungar.
Samverustundirnar síðustu ár hafa
verið allt of fáar en síðustu samver-
ustund mína með Unu mun ég varð-
veita vel. Við skoðuðum saman
myndir eins og við gerðum svo oft
því þau Geiri voru mjög dugleg að
festa atburði hversdagslífsins á
filmur. Hún sýndi mér stolt mynd af
sonardóttur sinni í upphlut sem Una
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
MOSAIK
Marmari
Graníl
Blágrýti
Gahbró
Líparít
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
.sturhlíð 2
Fossvogi
551 1266
rtv.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
%
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
hafði saumað, einnig hafði hún
saumað annan á dóttur sína. Unu
féll aldrei verk úr hendi og ótrúlegt
hvað hún áorkaði miklu og hafði svo
sannarlega skilað sínu þó hún yrði
ekki eldri.
Þegar við kvöddumst, en þá vissi
ég ekki að það yrði okkar hinsta
kveðja, féllu yndisleg vinatár milli
okkar sem ég mun ekki gleyma.
Samheldni föðurfjölskyldu minnar
„Hjörleifsfjölskyldunnar" hefur
verið sérlega mikil og bundin
traustum vináttuböndum. Höfum
við því misst mikið að missa Unu
sem bar hag okkar allra fyrir
brjósti. Hennar er því sárt saknað
og verðum við sem eftir lifum að
vera dugleg að halda hópinn og
styðja hvert annað nú þegar Guð
hefur kallað hana til sín.
Kæru vinir: Geiri, Elsa, Arnaldur,
Dúddi, Heiða, Berglind og Hákon
Atli, ég vil fyrir hönd mömmu,
pabba, Bettýjar, Hjölla, Öllu og fjöl-
skyldna okkar senda ykkur innileg-
ar samúðarkveðjur og bið Guð að
styrkja ykkur og varðveita á þess-
um erfiðu tímum.
Til þín að lokum, elsku Una, frá
ökkur öllum:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Ljúfar minningar um þig munu
lifa meðal okkar.
Sigríður Jensdóttir.
Hún Una okkar er „farin heim“,
eins og sagt er á skátamáli.
Aðeins örfáum dögum fyrir iát
hennar var ég stödd í Reykjavík og
átti þá morgunstund með þeim
hjónum, Unu og Þorgeiri. Fyrir þær
stundir er ég nú óendanlega þakk-
lát.
Minningarnar þyrlast fram í hug-
ann og hvílíkar minningar sem hún
Una skilur eftir fyrir okkur öll sem
þekktum hana. Hjartað fyllist af
þakklæti fyrir að hafa átt hana að.
Lítið ísfirzkt skátaljóð leitar á
hugann:
Nú hugann læt ég líða í litla dalinn minn
þar birkilautin blíða, mig býður velkominn.
Æskan þar undi í iðgrænum lundi
við skátavarðeldinn.
Ég minnist margra stunda,
hinmildusumarkvöld.
í skjóli lágra lunda, líður áin köld.
Ánægjan ómar, eldurinn ljómar
og skín á skátatjöld.
(Har.Ól.)
Una var ung þegar hún kynntist
manngildishugsjón skátahreyfing-
arinnar og gekk í kvenskátafélagið
Valkyrjuna á ísafirði. Einkunnar-
orð skáta: „Orðinn skáti, ávallt
skáti,“ sönnuðust svo sannarlega á
Unu í öllum sína bezta skilningi. Og
það var einmitt í skátastarfinu sem
leiðir okkar Unu lágu saman. Það
var alltaf óskaplega mikið um að
vera hjá ísafjarðarskátunum og
Valkyrjumar og Einherjamir stöð-
ugt eitthvað að bralla. Skátamót
vom undirbúin, farið í útilegur,
staðið í byggingum og endalaust
verið að. Una var góður félagi sem
alltaf var hægt að treysta og alltaf
lagði gott til mála. Henni var gefin
frábær verkgreind og var ómetan-
legt að eiga hana að við hvers konar
störf. Var þá sama hvort verið var
að sauma varðeldaskikkjur, búa til
heilt eldunartjald eða smíða, allt lék
í höndunum á henni og svo hafði hún
líka þann eiginleika sem stundum
gat komið sér vel, nefnilega að vera
svo þrjósk, að gefast aldrei upp fyrr
en lausn fannst á hlutunum! Það var
gaman að vera með Unu að skoða
fallegt handbragð, hún kunni svo vel
að meta haglega unnið verk, sama
hver efniviðurinn var, gerði sér svo
glögga grein fyrir því sem lá að
baki. Mér verður hugsað til Unu og
Geira í tjaldinu sínu í útilegum og á
skátamótum, fyrst með Elsu og
Dúdda, síðan bara tvö, til allra
stundanna í skátahópi. Einu sinni
fómm við sjö Valkyrjur úr Svanna-
sveitinni í ferðalag norður í Húna-
vatnssýslu að heimsækja eina úr
hópnum sem þá var orðin bónda-
kona að Torfalæk og hver ætli hafi
svo sem tekið að sér að keyra okkur
alla þessa leið og hafa okkur
skvaldrandi og syngjandi hástöfum
báðar leiðir, nema hann Þorgeir
Hjörleifsson. Hann hefur þolað okk-
ur ýmislegt í gegnum tíðina og mik-
ið óskaplega þykir okkur vænt um
hann. Mörgum árum seinna fórum
við svo aðra ferð að Torfalæk til El-
ínar og Jóhannesar, Una, Þorgeir
og við Snorri, maðurinn minn. Þá
fögnuðum við 100 ára sameiginlegu
afmæli þeirra Torfalækjarhjóna og
áttum yndislega helgi saman, en
reyndar var ekki sungið eins mikið á
leiðinni...
Það hefur komið glöggt í ljós
þennan tíma sem liðinn er frá frá-
falii Unu, hvern hug skátasystkin
bera til þeirra hjóna og hljóðar bæn-
ir og hlýjar kveðjur frá þeim hópi
fylgja Þorgeiri og fjölskyldu þeirra
Unu um leið og hennar er minnst
sem einstaklega góðs vinar og fé-
laga.
Una og Þorgeir hafa alltaf verið
sérlega gestrisin og leiðir ættingja
og vina hafa legið á heimili þeirra,
fyrst á Isafirði ög síðar í Reykjavík.
Unu þótti vænt um húsmóðurstarfið
og lagði mikla alúð við uppeldis- og
heimilisstörfin og það var ákaflega
gott að leita til hennar um hvers
kyns hollræði á því sviði. Henni
þótti gaman að veita fólki og það var
t.d. fjarri henni að rjúka að heiman
á stórafmælum. Gerði hún óspart
grín að undirritaðri fyrir slíkt til-
tæki og var eiginlega fastmælum
bundið að það yrði ekki endurtekið.
Vináttuböndin úr skátastarfinu
rofnuðu aldrei heldur þróuðust í vin-
áttu sem náði til fjölskyldna okkar
beggja og Una og Þorgeir löngu
sjálfsögð í hópnum á stórum stund-
um í fjölskyldu okkar Snorra.
Árið 1978 tóku Una og Þorgeir þá
ákvörðun, að flytja til Reykjavíkur
og lágu til þess ýmsar ástæður en
heilsufar Unu réð þar mestu, hún
var þá komin með slæman astma.
Fyrir átta árum greindist hún með
krabbamein og þurfti að gangast
undir erfiða læknismeðferð. Með
sínu jákvæða hugarfari og dugnaði,
umvafin umhyggju eiginmanns og
fjölskyldu og hjálp læknavísind-
anna, tókst henni að sigrast á þeim
veikindum. Talaði hún oft um hve
lánsöm hún væri, að hafa komizt yfir
þau og þakkaði tímann sem henni
fannst sér vera gefinn. Hún Una var
svo einstakiega vel af Guði gerð, við-
kvæm og hjartahlý, tók hlutunum af
æðruleysi eins og þeir komu fyrir,
hrein og bein, lá ekki á skoðunum
sínum ef því var að skipta, en gerði
sér ætíð far um að skilja sjónarmið
annarra. Hún kom víða við á lífsleið-
inni og var óspör á starfskrafta sína.
Þau hjónin voru einstaklega samst-
iga í sínum félagsstörfum en ekki
síður í því er sneri að fjölskyldu og
vinum. I þeirra tilfelli var ekki hægt
að segja að leiðin frá Reykjavík til
Isafjarðar væri lengri en frá Isafirði
til Reykjavíkur eins og stundum er
sagt, því að þau hafa komið býsna
margar ferðirnar vestur síðan þau
fluttu suður og alltaf verið miklir
aufúsugestir.
Og nú er komið að kveðjustund.
Una er horfin til nýrra heimkynna
og eflaust bíða hennar þar ný verk-
efni. Ég er sannfærð um að hún var
vel undir vistaskiptin búin og að vel
hefur verið tekið á móti henni.
Henni fylgja góðar bænir og einlæg-
ar þakkir okkar allra.
Við Snorri, börnin okkar og fjöl-
skyldur biðjum vini okkar Þorgeiri,
Elsu og Dúdda, Heiðu, barnabörn-
unum þremur, bræðrum Unu og
ástvinum öllum, styrks og blessun-
ar. Minning Unu mun varðveitast
með okkur og ljósið sem hún tendr-
aði á lífsleiðinni mun lýsa ástvinun-
um á erfiðum stundum.
Guð blessi minningu vinkonu
minnar, Unu Halldórsdóttur.
Auður H. Hagalín.
Hún hafði ekki gengið heil til
skógar í nokkuð mörg ár en við átt-
um ekki von á að tíminn væri kom-
inn.
Það er hægt að líkja minningum
við myndir sem við flettum í gegn-
um í huganum og myndir mínar um
Unu eru góðar og failegar. Margar
þeirra tengjast ísafirði þar sem við
ólumst báðar upp í sömu húsalengju
„í faðmi fjalla blárra". Ég kom oft
inn á heimili foreldra hennar, enda
yngsti bróðir hennar jafngamall
mér og lékum við okkur gjarnan
saman áður en við uppgötvuðum að
ég ætti að leika við stelpur og hann
við stráka. Foreldrar Unu, Kristín
og Halldór, voru einstaklega sam-
hent hjón sem bjuggu börnum sín-
um öruggt skjól á efri hæð Hrann-
argötu 10. Við Una áttum það
sameiginlegt að vera hvor um sig
eina stelpan í strákahóp en talsverð-
ur aldursmunur var á okkur.
Við krakkarnir urðum ekki vör
við að fólk velti því mikið fyrir sér
hvort einhver hafði meira eða minna
á milli handanna eða hvort húsnæð-
ið hentaði fjölskyldunni. Aðalmálið
var að hafa til hnífs og skeiðar og að
koma börnum sínum til manns á
eðlilegan og farsælan hátt. Gatan
var okkar leikvöllur, mömmurnar til
staðar í húsunum og samfélagið ör-
uggt þar sem allir þekktu alla. Það
vissu allir hver um annars hagi og ef
eitthvað bjátaði á var ekki verið að
fjargviðrast yfir því, heldur reynt að
leysa málin á einhvern veg, síðan
gjarnan sagt: „Ja svona er nú það.“
Það fólk sem nú er óðfluga að
verða „eldra fólkið“ átti flest því láni
að fagna að kynnast þessum kring-
umstæðum í uppvexti sínum. Það er
ekki víst að öllum finnist það hafa
verið lán. En að eiga rætur í nægju-
semi, réttsýni, heiðarleika og að
vera samkvæmur sjálfum sér veitir
einstaklingnum mikinn þroska.
Það var einmitt þetta veganesti
sem Una bjó að. Hennar lífsýn var
að vera heiðarleg, heilsteypt og um-
fram allt góð manneskja. Umkvart-
anir voru henni ekki að skapi og ef
einhver mál voru snúin, þá var að
hugsa þau upp á nýtt og leggja á
annan hátt niður fyrir sér og leysa.
Það er vart hægt að nefna Unu án
þess að Þorgeir sé nefndur í sömu
andrá, svo mjög voru þau hjón sam-
hent og samrýnd. Þau voru bæði
skátar, en skátastarf var mjög öfl-
ugt á ísafirði og átti þar samleið fólk
á öllum aldri.
Við litlu ljósálfarnir, íklæddar
svörtum felidum pilsum og hvítum
skyrtum með bláan klút, litum mjög
upp til stóru skátastelpnanna, sem
okkur fannst kunna allt og geta allt.
Þar var Una framarlega í flokki og
af öllum öðrum leyfi ég mér líka sér-
staklega að nefna Huldu Pálmadótt-
ur, mágkonu Unu, og Auði Hagalín.
En við urðum stórar skátastelp-
ur, sem smátt og smátt öxiuðum
ábyrgð með nýjum ljósálfum í leik
og starfi. Oft þurftum við á leiðbein-
ingum að halda og vorum þá ævin-
lega velkomnar hvort sem var á
heimili Unu og Geira, Huldu og Jóns
Páls eða Auðar og Snorra. Hlýjan
og alúðin hjá þessu fólki gagnvart
okkur unglingunum var einstök.
Það var ævinlega talað við okkur
sem jafningja og tekið á móti okkur
eins og við værum fullorðnar.
Ég hef oft hugleitt hve mikil upp-
eldisleg forréttindi þetta voru og
stundum held ég að þetta ágæta fólk
hafi alls ekki gert sér grein fyrir
hversu miklu það miðlaði til þeirra
sem yngri voru. A einfaldan og eðli-
legan hátt brúuðu þau bil kynslóð-
anna, urðu fyrirmyndir okkar. Við
kynntumst þeim og börnum þeirra
og grunnur var lagður að einlægri
vináttu.
Una og Geiri fluttu ásamt börnum
sínum til Reykjavíkur og margar
okkar „stelpnanna" settust að fjarri
heimabyggð. En sambandið rofnaði
ekki heldur breyttist og þróaðist
rétt eins og lífíð í margbreytileika
sínum.
Una starfaði um árabil hjá yef-
stofu Guðrúnar Vigfúsdóttur á ísa-
firði og eftir að til Reykjavíkur kom
vann hún á saumastofum.
Hún var mjög hög í höndum og
lagði mikla alúð í verk sín.
Síðastliðið sumar áttum við sam-
an ánægjulega dagstund er þau
hjón komu við hjá okkur í sveitinni.
Við lögðum drög að því að hittast á
rólegri nótum með haustinu. En
Una lagði upp í lengri ferð og mér
finnst ég heyra hana segja svo sann-
færandi og ákveðið: „Við ráðum ekki
alltaf við tímann Ella, þessu verður
ekki breytt og þá er að taka því.“
Ég kveð kæra vinkonu með sökn-
uði og sendi ásamt fjölskyldu minni