Skírnir - 02.01.1848, Qupperneq 37

39
broytingar, sem sumir kalla; hefur honum og tekizt,
enn sem komib er, aí) halda þegnum sínum í sama
horfi, og þeir hafa verib í um margar aldir; ber
því a& öllum jafna&i minna sögulegt til í Garbaríki,
en í sumum af hinum stórlöndunum, er gjört hafa
sjer allt far um, a& ná sem mestri menntun
og framförum, eins og eru t. a. m. Bretland og
Frakkland.
Víbátta Garbaríkis er mikil, enda eru þar og
margháttub landgœbi. Sumstabar er gull og silfur
grafib upp úr jörbunni, mótlíka eins og mór á ís-
landi; sumstabar vex korn og annar þess konar
gróbi, eins og þar sem bezt lætur í Norburálfunni.
J>etta áriB hefur komaílinn í Garbaríki komib sjer
einkar vel, og hefur fjarska mikib korn flutzt þaban
til annara landa. J>egar sást fyrir í vor, ab miklu
meira korn mundi flytjast burt úr landi, en vant var,
kvaddi fjárvörtur ríkisins helztu kornkaupmenn í
Pjetursborg á sinn fund, og sagbi hann þeim, ab
keisarinn vildi, ab hver kornkaupmabur legbi frá
tíunda hlut af öllu því korni, er eptir þann dag
flyttist til borgarinnar, og seldi þab borgarbúum
vib hóglegu verbi. J>eir menn, sem fjárvörburinn
kvaddi á sinn fund, tóku þessu vel, og kvábu alla
abra kornkaupmenn mundu fúslega gjöra slíkt hib
sama; þetta varlaugardaginn fyrir hvítasunnu. Nokk-
urum dögum síbar sömdu allir kornkaupmenn {
borginni skjal, og skuldbundu sig brjeílega til ab
efna þetta. Síban var nokkurum mönnum í borg-
inni falib á hendur, ab sjá um sölu á þessu korni,
og á kvebib verb á hverri korntegund; injelpokinn
étti t. a. m. ab kosta libugan hálfan áttunda dal,