Skírnir - 01.01.1857, Qupperneq 42

44
FRÉTTIR.
Noregur*
þeir gefa út Lange, ríkisskjalavörbur, og Unger; Klaustrasögu í
Noregi eptir Lange; Mállýzkusafn ívars Aasens, og forn kvæfei og
þulur frá þelamörk, er Landstad prófastur, sem fyrr er getií),
hefir safnab og sett á prent nú fyrir nokkrum árum sfóan. þess
hefir veriíi áfeur getfó í tímariti þessu (sjá Skírni 1854 , 53. bls.),
hvern áhuga Norhmenn hafa lagt á útgáfur fornra handrita, og eru
söaur þær nefndar. er þeir hafa á prent sett. Hafa þeir eigi
prentaö aíirar nýjar sí&an, nema hvab Unger heldur áfram útgáfu
á Stjórn, er hann kallar (lnorska(!) biblíusögu.” Norhmenn eru og
aí) safna gömlum konúngabréfum og öíirum skjölum, þau er geymd
eru í dönskum skjalasöfnum, og snerta sögu Norbmanna og land-
stjórnarháttu þar í landi, meban Noregur lá undir Dana konúng.
Er þaí) og mjög lofsvert, hversu stórþíng Norbmanna ljær bók-
menntum þeirra örláta hjálparhönd. Skáld og íþróttamenn eiga og
Norbmenn engu sfóur en Danir; frægasta skáld þeirra, sem nú er
uppi, er A. Munch, en íþróttamabur Tidemann. Kemur þab fram
í skáldskap Norbmanna, sem og vfóa annarstabar, ab þeir standa
fornöldinni miklu nær en Danir og skilja hana ab því skapi betur.
Vér höfum nú stuttlega farib yfir hina helztu vibburbi, þá er
orbfó hafa meb Norbmönnum þetta ár og vér þekkjum til. Rúm-
leysi er þab helzt ab kenna, ab vér ekki lýsum stjórnarskipun þeirra
ab því er snertir samstjórnarmál Norbmanna vib Svía; en lítib
yfirlit yfir stjórnarlög þeirra í landsmálum þeirra sjálfra höfum
vér ábur gefib í Skírni 1854. Vér skulum fúslega játa, ab frá-
sögn vor er of stutt, því vér vitum ab lesendum vorum er kær
saga Norbmanna eigi síbur nú á tímum en í fyrri daga; og í öbru
lagi finnum vér oss skylt ab halda svörum uppi fyrir bræbralag
þab, er alla tíb hefir verib og mun verba milli Norbmanna og
vorra landsmanna, þó stundum hafi skrykkjótt gengib. Vér getum
nú tekib þab til sem vináttumerki þeirra vib oss og bókmenntir
vorar, ab eigi allfáir fræbimenn í Noregi hafa gengib í l(hib íslenzka
Bókmentafélag”, og þar ab auki hafa þeir veitt því þá eptirtekt,
ab rita um þab í tímariti háskólans, er bæbi sýnir vináttu þeirra
til vor, og ab þeir gefa athöfnum vorum meiri gaum, en sumir
abrir, sem þó er málib skyldara. Nú svo abrir sjái, ab vér förurn
eigi meb öfgar neinar í þessu máli, þá skulum vér gefa einhverjum