Skírnir - 01.01.1865, Side 5

England.
FRJETTIR.
5
dáSist aS svo hratistri þjóS, sem Danir væri, og ætti jieir j)ó vi8
meir en ofurefli aS etja; og s. frv.1 Vjer ætlum J>a8 eigi of-
hermt, aS öilum jjorra alj)ý8u á Englandi hafi hnigiS hugur aí
málstaS Dana, og aS henni Jótti j>jó8verjar veröa oíleiksa vi8 jpá,
*) Blöt) í'jói&verja gjöríiu mesta gys at fundaharki Breta og blahalátum,
kvátu slíkt Dönum til lítilla málsbóta ab svo komnu, enda væri þau
gögnin fram komin í málinu, er Bretum sjálfum myndi fullþungt a%
hrekja, en þau væri sóknargögnin, er fram voru flutt á Dybbðl og
víbar. Margar skapraunir fleiri hafa Bretar mátt þola, og hafa blaba-
menn þeirra andæpt eptir föngum og sem til þótti liggja. Svo bar vií>,
aí) þýzkur mabur i Lundúnaborg, Frants Mtiller a% nafni, myrti mann
í járnbrautarvagni til ah komast yfir gullúr, er hinn hafbi á sjer. Miiller
fjekk sjer strax far til Vesturheims, en lögvörzlumenn komust á
undan honum og höndluhu hann þegar, er hann kom ah landi í New-
York. Hann var fluttur um hæl aptur til Lundúna og hafbur fyrir
rannsóknum. Hann stób fast á þvi, aþ hann væri saklaus, og kvazt
hafa fengií) úrib af öhrum manni. Stóh lengi i þessum prófum, en þó
Múller eigi gengi vií) neinu báru þó allar likur svo böndin aí> honum,
ah eihsvaranefndin (the Juryj dæmdi hann sekan. Sihar, er hann var
færbur til gálga, mebkenndist hann fyrir piesti sínum, aí> hann hefbi
framií) morbiþ. þjóbverjar í Lundúnum, e?)ur nefnd sú af þeim, er
þeir kalla rjettarvörzlunefndina (Reclitsschutzverein), hlutubust mjög
til um prófin og kváhu alira gagna vant um sekt Míillers. íJeir urbu
mjög æfir vih er þeir heyrhu dóminn og sögbu Bretum mjðg mislagí^ar
hendur um öll sakapróf og rjettarfar. Var þetta gjört ab miklu efni í
þýzkum blöhum, og ýmsir þjóbverskra höfbingja báhu manninum liknar,
því þeir ætlubu hann sýknan. I'ab fjelskst eigi, og tóku f'jóbverjar þá
enn harbara á laga-annmörkum Breta. Enskir blabamenn þögbu vií)
þessu um stund, en þegar Múller hafhi játaí) glæp sinn, leystu þeir
frá blöbrunni, sem menn segja. f'eir sögbu þah eigi kyn, þótt f'jób-
verja tæki sárt til landa síns ; hann væri ab visu ræningi og morbingi,
en of margir á f’ýzkalandi ætti nú eptir ah hreinsa sig af likri sök.
Múller hefbi þurft á úri ab halda, en hann hefbi hætt sjálfum sjer
fyrir; hann var einn um glæpinn, en var% ekki haldsælt á ránfenginu;
hann varí) festur upp og liggur nú dysjabur meb snöruna um hálsinn.
f>aib voru hneysuleg en makleg afdrif! Annar mabur, „drottins smurbi”,
Prússakonungur, þarfnabist hertogadæmis og tók þah meb ráni. Hann
sýndi ekki áræbi Múllers, því hann átti víb lítilmagna; han gat leikií)
sjer vi?) hina litlu þjói), leikih sjer ab því a% láta drepa þá þúsundum
saman er stóiu til varnar. Hann varí) lika sýnu happafengari, og hefir
nú heibur og lotningu allra þýzkra manna fyrir afrek sitt. Og fl. þessh.