Skírnir - 01.01.1865, Blaðsíða 54

54
FBJETTIR.
Jtnll'a.
inyndi verSa enar háværustu á Jþinginu og ýfa lýSinn til nýrra
óspekta. Sú aSferS Jtingsins líkaSi þó mörgum hi0 versta, en
illur kur tók þegar a0 kvikna í borgarlýSnum, er hann lieyrSi a0
Túrínsborg var svipt virSing sinni og frumtign. I lok janúarmán.
(þ. á.) var dansleika hátíö haldin í höll konungs; en um kveldið
hafSi múgur manns safnazt á hallartorginu og tók þar a0 æpa og
ónáSa jþá, er til hallarinnar sóttu. Yar allt þetta enn meS svo
litlu hófi, a0 Ii0i8 var0 a0 lægja hávaSann og hepta fjölda manna,
en nieÖ þessu móti var0 hátíSin hin dauflegasta, enda sögSu menn
þar hefði veriS fátt kvenna og nálega enginn af heldri mönnum
borgarinnar. Konungi líkaSi þetta stórilla, enda kvaí hann fyrir
þessa sök hafa afráSiS a0 flýta burtför sinni frá borginni. 3. dag
febr. snemma morguns fór konungur alfarinn og ljet erindreka
erlendisríkja vita, ab hann færi til ens nýja konungseturs, en
hvorki kvaddi hann borgarbúa eSa bjet þeim neinu um apturkomu.
Honum var á leibinni tekiS meS mikilli alúb og hugheilum fögnu0i,
en þá tók yfir, sem nærri má geta, er hann kom til Flórens-
borgar. Túrínsbúar fyrirurSu sig nú, er konungurinn hafSi skilizt
vi0 þá í styggb, og sendu skömmu seinna nefnd manna á fund
hans til Flórens og báSu hann gleyma óhappa atburbunum síSustu
í Túrínsborg. Konungur tók þeim þá me0 mestu blí0u og hjet
borgarmönnum aS vitja um skammt aptur borgar sinnar. þá er
konungur kom aptur á vit borgarbúa voru kveðjurnar aSrar, en
þá er hann fór alfarinn, enda fyrnist nú yfir söknuS þeirra og
gremju, en konungur er hinn vinsælasti af allri þjóSinni, sem a0
undanförnu.
KonungsríkiS á enn tvo höfuðfjendur a0 yfirstiga: klerkana
og ræningjana, en þeir haldast eigi sjaldan í hendur. þeir af
klerkum, er standa enn fast á ((rjetti” Rómabyskups, gjöra hver-
vetna alla þá meinbægni er þeir mega viS koma. þeir telja um
fyrir alþýSunni til óhlýÖni eSa illræSa, synja .kirkjuembættis og
þjónustu (skírnar, skripta og s. frv.), Ijósta stundum upp því sem
játað er í skriptastóli og freista alls, er þeim þykir fallib hinum
til óleiþs e0a hefnda. Fyrir þetta koma þeir a0 sönnu opt hart
niSur, en þeir þykjast þola slíkt fyrir gu0s sakir og ver0a stundum
a0 eins æfari vi0 en fyrr. þó fjölgar þeim ávallt af andlegu