Skírnir - 01.01.1865, Qupperneq 151

Bflndarikin.
FRJETTIR.
151
Nú skal aptur víkja sögunni aS viSureignnm herdeildanna.
Um kring Eichmond urSu lengi eigi önnur tíSindi en t>au, a<5
hvorir sættu færi aS vinna hinum óskunda, en jþó fór Lee a8 veita
Jiyngr um vörnina. jniS var Grants rá8, aS híSa unz Jieim
greiddist ferSir, er sækja skyldu suSur eptir (Sheridan, Hunter,
og fl.), eSa Lee yrSi aS senda fleira burt af liSinu j>eim til styrktar,
er móti Jeim stóSu, og fór faS svo um síSir, sem seinna mun af
sagt. t>ar var frá horfiS í Georgíu, aS Sherman sat um Atlanta.
Honum tókst eigi aS sækja horgina fyrr en hann beitti mótstöSu-
mann sinn brögSum. Um nóttina 26. ágúst tvískipti hann liSi
sínu og ijet annan hlutann komast í leyni suSurfyrir borgina, en
meS hinn partinn tók hann sig upp og hjelt í norSur. í dögun
sá Hood, hver umskipti voru orSinn, og sendi mikin afla á eptir
Sherman, en hann var þá eigi svo langt kominn, og bar fundum
skjótt saman. Sherman lagSi sem skjótast til bardaga og sigraSist
á eptirsóknarliSinu, en Hood sá J>á, aS hann var kominn í úlfa-
kreppu, og treystist eigi lengur aS halda borginni. Hann spillti
flestu af smiSjum og hernaSargerfi eSur föngum og fór viS l>aS
undan, en Sherman settist í kastalann meS sínu liSi. Sherman
átti all-langa dvöl í þessari borg og hvíldi liS sitt, en bauS öllum
íbúum aS fara á hurtu, ]>ví hann kvaS þeim þar óverandi, ef aS
j>ví kæmi aS hinir sækti borgina. Lengi var getum leitt um hvaS
hann hefSi í ráSi og margir kváSu hann í þeim einangri, aS hann
myndi vart úr komast. Hood Ijet sjer mjög annt um aS varSa
alla vegu norSur eptir og sunnar í Georgíu stóSu jieir Beauregard
og'Hardee. Shermann tók j>ó jiann af (9. nóv.), er alla varSi
sízt, aS hann leitaSi suSur til stranda meS her sinn; en j>á hafSi
hætta strifcinu vih svo búih ? (menn köllubu þá: ltnei! aldri!). í'jer
segih 1(nei” og „aldri”, en hvers vegna? — Beint af því, ah ef vjer
gefum upp sóknina, þá gefum vjer upp þjóblifi vort, þah mun þá þverra
og verba aí> engu”. Seinast mælti hann þetta: ltMjer kemur hvorki
nú eha nokkurn tima til hugar aí> ganga á vald fjandmanna vorra.
Lyktir þessa stríSs, er vjer heyjum fyrir heilagt málefni, geta eigi
orbih ógiptusamar. En takist illa til, veríiur þaí> vetfang, þar er vjer
hnigum orkuvana, um allar aldir helgur hvíldar stabur öllum þeim er
unna framförum og mannrjettindum, og þahan megu þeir ávallt afla
hug sínum móbs og þróttar".