Skírnir - 01.01.1871, Qupperneq 8

8
INNGANGTJB.
afsölu Luxemborgar. Konungur tók greiSlega undir máliS og allt
var sagt þegar komiS í kring þeirra á milli, er hann ijet sendi-
herra Prússa fá vitneskju um, hvaS gerzt haföi. Út af þessu gerS-
ist mesti stormur á þýzkalandi í blöSum, og á þinginu í Berlín,
enda lá mjög nærri, aS hvorumtveggju mundi lenda saman í þá
rimmu, er Lundúnafundinum tókst aS eins aS fresta voriS 1867.
Uppfrá þessu höfSu hvorir glöggustn gætur á öSrum, um leiS og
þeir Bismarck og Napóleon virSast hafa freistaS hvor annars meS
ymsu móti’. Um leiS og tortryggnin fór vaxandi, kom og matn-
ingurinn um fyrirrúmiS í NorSurálfunni meir og meir 1 ljós.
Mest gerSist hjer á er þaS komst upp, hverjum einkamálum Bis-
marck hafSi bundiS suSurríkin á þýzkalandi á undan friSarsamn-
ingnum í Prag (1866; varnar samhandiS). þaS er mál manna,
aS þrátt fyrir þessar dylgjur hafi þó báSum jafnt, Napóleoni og
Bismarck, staSiS stuggur af stríSi, og aS Bismarck hafi viljaS
fresta því sem lengst. Hann tólc jafnan í taumana á þinginu í
Berlín, er „þjóSernismenn” eggjuSu til bráSra atgjörSa í suSur-
ríkjamálinu, og baS menn bíSa hentugri tíma. Hann mun hafa
grunaS, aS keisaradæmiB mundi eigi endast til langframa á Frakk-
landi, eSa ætlaS, aS þjóSverjum mundi verSa allt liSugra um ein-
ingarmáliS, er Napóleon þri&i væri frá fallinn. Menn segja, aS
') þ>að komst sem sje upp í sumar leið, um það er styrjöldin byrjaði,
að sendiherra Napöleons (Benedetti) hafði hreyft þeirri uppástungu
við Bismarck 1867 (eptir Lundúnafundinn), að vera Frökkum innan-
handar um að ná Luxemborg og jafnvel Belgíu, möti því, að Prússum
yrði frjálst að færa út bandalögin yfir allt fiýzkaland. Bismarck gerði
uppskátt, að frumvarpsskjal væri í vörzlum sínum með handairiti llene-
detti, þar sem slíkt væri fyrirskilið um samband og vináttu meðal
Frakka og Prússa. Benedetti hefir eigi borið þetta aptur með öllu,
en hefir sagt, að Bismarck hafi sjálfur gert slikar uppástungur og fleiri
sömu legundar (t. d. um að seilast til halds á Hollandi), en hafi f
eitt skipti beðið sig um að taka saman og hripa upp höfuðatriðin i
sáttmalagjörðinni; en hún var á frakknesku og fann Bismarck það til,
að Benedetti yrði hægra fyrir að færa hana í stílinn. fiegar búið var,
hefði Bismarck stungið blaðinu á sig og sagzt ætla að bera málið upp
fyrir konungi. Lengra hefði það þá cigi komizt og hvorugur hefði síðan
vakið lil utn þetta efni.