Skírnir - 01.01.1871, Qupperneq 28

28
INNGANGUR.
þeirra svo lengi, en tók á hinn bóginn fram stillingu og kurteisi
keisarastjórnarinnar, e<5ur hvernig hún hefSi varazt aS styggja
stjórn Prússakonungs, t. a. m. í Gotthardsmálinu og Sljesvíkur-
málinu. „Hversu opt hafa menn ekki“, sag8i hann, „minnt mig
á þau ókjör, er danskir menn í Sljesvík hljóta undir að húa.
Hversu opt hefir eigi veriS skoraS á mig, aS vjer skyldum heimta
þa<5 efnt, sem til er skiliö í Pragarsamningnum! Mjer hafa
runniÖ sárt til rifja kjör enna dönsku íbua Sljesvíkur, en þó hefi
jeg ávallt vísað slíkum tilmælum af hendi. Jeg hefi ávallt sagt,
aö vjer mættum ekki hreifa viö neinu, sem gæti orÖiÖ að elds-
neista í tundri. Jeg hefi einmitt forÖazt sem mest hvaÖ eina,
sem gat orðið til styggðar eða æsingar11. Sem vita mátti, kölluðu
flestir hjer hvert orðið mælt öðru sannara, en fjárlánið var sam-
þykkt af ölium meginþorra þingsins. Af enum vinstra flokki
kváðu 10 nei við, en hinir sátu hjá atkvæðagreizlunni. — þessa
daga var allt á tjá og tundri í París, sem fyrr er á vikið, og
Massilíusöngurinn ómaði nú á öllum strætum, er til þessa tíma
hafði verið í keisarabanni'. Um annað var ekki talað en að
berja í svip allt megin úr herafla pjóðverja, renna sigurhlaupi
yfir þvzkaland og halda rakleiðis til Beriínar. það viröist, sem
jafnvel hinum herfróðu mönnum í ráöi keisarans hafi verið oflítið
kunnugt, hveru afla þjóðverjar höfðu til móts. J>að var ekki að
eins alþýöan, er var gagnhrifin eða brjáluð af þessum sigurórum,
en ráðherrar, vildarhöfðingjar hirðarinnar eða aðrir stórgæðingar
keisaradæmisins treystu svo hinni gömlu herfrægð Frakka, að
þeim gat ekki komið annað til hugar, en að her keisarans hlyti
að vega sjer sigurinn í hendur, við hverja sem væri um aö
teflaa. J>etta kom sem berlegast fram í ávarpi því, sem
*) J>að þóttu eigi meflalnýn;pmi, er keisarinn sjálfur Ijet skcmmta borð-
gcslum sinum með þcssu sönglagi cinn daginn skömmu áður en hann
lagði af stað austur til hers síns.
s) Foringjar Frakka treystu og hraðskeytabyssum sinum, eða Chasscpot-
byssunum og ætluðu, að þær mundu bcra af byssum Prússa („tundur-
nálabyssunum”), en þó hclzt nýjum kúluþcysum, er milrailleuscs
heita, og það þótti sjálfsagt, að áþekk vopn hjá Prússum mundu eigi
komast í námunda við þessa heljarvel.