Skírnir - 01.01.1871, Side 77

ÓFRIÐDRINN.
77
landmegini eSa fólksfjölda, — og hitt gæti jafnvel valdiS ýmsum
óhægindnm a5 hafa þýzka þegna, er tölnSu frakknesku; „en“
sagði hann, „þaS er nú í 25ta sinni á einnar aldar árahili, aS
Frakkar hafa sagt þjóSverjum stríS á hendur, og brugSiS ýmsu
fyrir. SundurlyndiS hefir veriS þaS mein, er vjer höfum lengi
átt í, en hamingjunni sje lof, a8 oss er nú batnaS, og vjer höfum
meS aSstoS guSs leitazt viS aS brjóta þessa fjendur vora á bak aptur
og hafa þá undir. J>aS yrbi einber hjegómavon, ef vjer bjeldum, aS
vjer gætum gert Frakka oss vinveitta. J>ó vjer bySurn þeim beztu
kosti, slepptum öllum herkostnaSarkröfum, mundu þeir aldri geta
gleymt J>vi, a8 vjer höfum sigrazt á Jeim. J>eir hafa aldri getaS
gleymt Waterloo, og J>a8 má kalla furSu, aS þeir skuli eigi hafa
ráSizt fyrr á oss til aS hefna fess ósigurs. jþeir hafa ekki getaS
fyrirgefiS oss Sadowa-sigurinn, og var þó eigi viS þá átt, en
Sedan munu þeir sízt af öllu nokkurn tíma gleyma. Vjer verSum
nú aS búa svo um, aS þeir geti ekki skaSaS oss framvegis.
Strassborg og Mez verSum vjer aS ná á vort vald, þó eigi væri
til annars en liSsetu. í stuttu máli: vjer hljótum aS ná öllu,
sem veitir oss betra vigi andspænis Frakklandi11. Hann sagSist
hafa sjeS brjef Jules Favres, og kvaS þaS engu tali taka, er
hann ætlaSist til um friSarkosti; hann hefSi eins vel getaS fariS
fram á, aS þýzkaland skyldi borga Frakkalandi allan stríSskostn-
aSinn'. — Af jþví, sem nú er sagt, má sjá, aS her þjóSverja átti
') Kjett á eptir J>etta sendi Bismarck tvö umburðarbrjef (13. og 16.
sept.) til bandaríkjanna á Norðurþjzkalandi, og lætur J>ar allt hið
sama i Ijósi, sem hann hafði sagt við enska manninn. Vjer höfum
viljað heldur herma samtalið, því orð Bismarcks eru opt einkennileg-
ust, og hann tekur stundum opinskáll á máluuum, er hann á að ræða
við menn. I fjrr® brjefinn segir hann, að bæði jjýzkaland og öll
Norðurálfan verði að hafa tryggingu fyrir friðinum af hall'u Frakklands.
f>essa tryggingu sje ekki að heimta af hinni eða þessari stjórn lands-
ins, svo stopult vald sem stýrendur þess hafi, heldur af þjóðinni
sjálfri (!). Tryggingin hljóti að vera sú, að kastalaborgirnar, sem
Frakkar hafi til að ógna Jiýzkalandi, einkum suðurhluta þess, er
standi berskjaldaður fyrir, að þær einmitt komist í hendur fijóðverja,
og verði þeirra varnarborgir. I siðari brjefinu er hann enn bermælt-
ari; segir, að vörn Frakka að svo komnu verði landinu að eins til