Skírnir - 01.01.1871, Qupperneq 117

ÓFRIÐOKINN.
117
af t>eim er á<5ur voru í stjórninni. Mönnum fór aS koma mart
til hugar um J>jó8veldi8 á Frakklandi, er bjerumbil § þeirra, er
fólkiS baf8i kosi8 til þingsins, voru einvaldssinnar („lögerfSa-
menn“ — legitímistar — e8a Orieaningavinir). A8 eins fjórir voru
taldir keisaravinir. Svo var nú skipt um skap manna á vart 9.
mánu8um frá j>ví, er Napóleon keisari brósaSi atkvæ8asigrinum,
Thiers fór nú frá Bordeaux (19. febr.) til Versailles a8 semja
vi8 Bismarck um fri8inn, en j>á hafSi vopnablje8 veri8 lengt til
24. febr. (sí8ar til 6. marz). Flestum haf8i sagt heldur þungt
hugur um kostina, enda ur8u jreir ekki vægir, og lag8i Thiers
sig j>ó allan fram, a8 ná þeim sem bærilegustum. HöfuSgreinir
e8a forspjöll1 sáttmálans ur8u þessar: 1) Frakkland afsalar enu
þýzka ríki fimmta partinn af Lothringen ásamt kastalaborgunum
Mez og Thionville, og Elsas a8 Belfort undanskildri. 2) Frakk-
land greiSir fimm milliarSa (= 5000 milljónir franka), og skal
einn vera goldinn 1871, en hitt allt á þriggja ára fresti. 3) þegar
sáttmálinn er staSfestur, fara þjó8verjar a8 víkja her sínum á burt
úr Frakklandi. Fyrst leysist París og hin vestlægu hjeruS lands-
ins undan hersetunni, og sí8an smám saman önnur hjeru8, eptir
því sem fjegjaldiB innist af höndum. Af því fje, er grei8a skal,
falla í leigur fimm af hverju hundraSi, ta!i8 frá þeim degi, er
sáttmálinn verSur sta8festur. 4) Her þjóSverja má engra fram-
laga krefjast framar af fólkinu, en á kostnab Frakklands skal
hann haldinn. 5) íbúum þeirra hjeraba, er hverfa undir þýzka-
land, skal gefinn frestur, a8 þeir megi breyta svo um ráb sitt,
sem þeim býSur hugur um þegnskap og þjóberni. 6) Herteknum
mönnum skal þegar veitt frelsi. 7) þegar sáttmálinn er sta8-
festur, skulu samningar takast í Bryssel um ályktamál fribarins.
8) Landstjórnin í þeim bjeruSum, er ver8a á valdi þjóbverja,
skal koma undir frakkneska embættismenn, en þeir skulu þó
vera bábir yfirbobi hinna þýzku herdeildaforingja. 9) þessi sátt-
') jjó djarft sje, höfum vjer áður (1867) kallað svo þær samningagreinir,
er fara á undan aðalsáttmálanum — en þar koma öll en sjerstaklegu
atriði, eða undiratriðin (t. d. um landamcrki) og stundum greinir til
takmörkunar.