Skírnir - 01.01.1871, Qupperneq 172

172
SVÍÞjÓÐ OG NOFEGl'R.
sjálfri þann sjúkdóm, er hana leiddi til bana; fyrst kvef og síðan
lungnaveiki múð andþrengslum og köfnun. Hún andaðist 30. marz
(f. 5. ág. 1828), og voru þau hjá henni í andlátinu, dóttir hennar og
tengdasonur og flest venzlafólkið í Svíaríki — og varð öllum við-
skilnaðurinn hinn nlinnisstæðasti. Hún var allt af með fullri rænu,
og rjett fyrir andlátið mælti hún þetta: (lGuð hefir verið traust mitt
og huggun og trú mín á Krist hefir aldri orðið á reiki. Eg hefi
elskað heitt ættland mitt, en dauðinn einn getur svipt þeim böndum
í sundur, er tengja hjarta mitt við Svíaríki og Noreg. Berið allri
þjóðinni þakkir frá mjer! Eg hefi lifað hjer tuttugu unaðarár. þjóð-
irnar á Norðurlöndum munu bæði verða samhuga og sjer mikils
megandi — og það Norðurálfunni til hamingju og heilla!”
þegar er Frakkar sögðu þjóðverjum stríð á hendur, lýstu Svíar
og Norðmenn yfir áformi sínu, að vera utan við ófriðinn. Sum norsk
og sænsk blöð ýfðust við því ráði, því þeim þótti, að ríkin yrði nú
óskandínaflega við, ef Danir legðu einir út í hríðina og berðust fyrir <(að
ná aptur enum fornu endimerkjum Norðurlanda”. Allt fyrir það urðu
menn skjótt samdóma um það í Svíaríki, að Frakkar hefðu ófyrirsynju
byrjað styrjöldina, en eitt blað Svía — ((Gautaborgartíðindi” — dró
taum þjóðverja af miklu kappi og sagði strax, að Frökkum mundu
verstu ófarir vísar. Einn af enum ágætustu mönnum Svía, er nú er
látinn, Hazelíus hershöfðingi, ritaði í fyrra sumar glöggt og skynsam-
lega um upptök stríðsins og um skipti þau, er verða mundu, og til
hvers þau mundu draga framvegis. Hann segir hið sama, sem öllum
er nú auðsætt, að Napóleon keisari — eða keisaraflokkurinn i París,
hafi valdið ófriðnum, og segir þá víta verða fyrir ósanngirni, er hafa
kallað atferli og kröfur þjóðverja afdæmislegar, en minnist á vægðar-
leysi og hóflaust ofríki Napóleons fyrsta gegn þjóðveijum og öðrum
þjóðum. Honum þykir, að sameining þýzkalands verði góðu einu að
gegna, en ætlar ótta þeirra um skör fram, er búast þaðan við ein-
beru hernaðarofríki, síðan Prússar hafa náð öndveginu. Hann segir,
að sem almennu frelsi sje komið á þýzkalandi í öllum greinum, upp-
fræðingu alþýðunnar, atvinnulífi, iðnaði, verzlun og áhuga fólksins á
nytjafullum iðnum og fyrirtækjum — þá muni litlar líkur til, að
þetta fólk láti leiðast til hernaðar eða landvinninga, en til hins meiri
von, að þetta volduga miðbiksríki álfu vorrar verði traustasti griða-