Skírnir - 01.04.1905, Page 23

Egill Skallagrímsson.
Eflaust er vikingaöldin eitt með hinum einkennileg-
ustu tímabilum sögunnar. Hún er öld hins rameflda kraft-
ar, er losnar úr læðingi og leitar sér viðfangsefnis. Og
hún er öld hins óbundna einveldis hnefaréttarins.
Goethe segir einhversstaðar:
„Du musst steigen oder sinken,
Du musst herrschen und gewinnen,
Oder dienen und verlieren,
Leiden oder triumphieren,
Amboss oder Hammer sein“. *)
Á öllum öldum heflr einstaklingurinn átt þessa úrkosti
í einhverri mynd, en aldrei hafa þeir verið áþreifanlegri
en á víkingaöldinni. Lífsbaráttan er þar háð með brugðn-
um sverðum. Yfir einstaklingnum hvílir ekki verndandi
hönd ríkis né kirkju, líf hans og eignir heyra honum ekki
til lengur en hann megnar að verja það, af sjálfs sín ram-
leik eða með aðstoð ættar sinnar og vina:
„Sálin er svo sem að láni
samtengd við líkamann11,
og lánardrottinn er á þeim tímum hver sá er bolmagn
hefir til þess að svifta annan lífi og eignum. Slík öld
skapar harðsnúna sókn og vörn. Lífið verður baráttan
um það að vera eða vera ekki, tilveran vígvöllur, þar
sem hverjum manni er frjálst að berjast hlífðarlaust til
*) „Þú verður að hækka eða lækka, þú verður að drotna og vinna
eða þjóna og tapa, líða eða lirósa sigri, vera steðji eða hamar“.