Skírnir - 01.04.1905, Page 27

Egill Skallagrimsson.
123
1
hefl haldit hlut mínum fyrir þvilíkum svá mönnum, sem
þit erut feðgar«.
Réttlætistilflnning Egils er ekki margbrotin. Hún er
meðvitundin um vald hnefans. Hamarinn er hamar, í þvi
, er fólginn réttur hans til að berja á steðjanum.
En þessi rammi víkingur var skáld. í kvæðum Egils
flnnum vér afltök anda hans og heyrum hjarta hans slá.
Fyrsta vísan, sem ætla má að Agli sé rétt eignuð, sýnir
oss víkingsefnið, sem móðir hans kannast tijótt við. Sú
vísa er sem forspil hins dáðríka lífs hans:
„Þat mælti mín móðir,
at mér skyldi kaupa
fley ok fagrar árar,
fara á hrott með vikingum,
standa upp í stafni,
stýra dýrum knerri,
halda svá til liafnar,
höggva mann ok annan“.
* Það er auðséð, hvernig hugsjónin hrífur drenginn, og þegar
hann segir: »höggva mann ok annan«, finnur maður að
kraftarnir eru að losna úr böndum i þessu eldfjalli at-
orkunnar. Vísan er eins og jarðskjálftakviða undan eld-
gosi. Margar af vísum Egils eru, svo sem vænta mátti,
um orustur og víg, eins konar vígahlakk, ósjálfráðar at-
hugasemdir um unninn sigur, orustuendurminningar eða
þá glymjandi herhvöt, t. d.:
„Leiti upp til Lundar
lýða hverr sem bráðast.
Gerum þar fyr setr sólnr
seið ófagran vigra“.
* Þegar hann minnist fornra afreksverka sinna, er sem röddin
titri af vígamóði, t. d. í vísunni
„Farið hefk hlóðgum brandi“
eða þessu:
„Skiftumk hart af heiftum
hlifar skelfiknífum11.