Skírnir - 01.04.1905, Page 32

128
Egill Skallagrímsson.
(mér veitir létt að hefla yrkisefni Þórissonar með radd-
heflinum). Og í vísunni: »Þel höggr stórt fyr stáli«,
verður vindurinn jötunn (»andærr jötunn vandar«) sem
heggur hafið »út með éla meitli« og hamast að sverfa »með
gustum» stál (stefni) og brand skipsins.
Skarpleiki hugsunarinnar og þróttur kemur og fram
í því hvernig Egill notar andstæður til þess að auka
áhrifin. Þetta kemur vel fram í Arinbjarnarkviðu:
„Emk hraðkveðr
hilmi at mæra,
en glapmáll
of gleggvinga,
opinspjallr
of jöfurs dáðum,
en þagmælskr
of þjóðlygi.
Skaupi gnægðr
skrökberöndum,
emk vilkveðr
of vini mina“.
Og þegar liann heflr lýst Arinbirni, sýnt hvernig hann
reyndist »tryggr vinr«, »heiþróaðr hverju ráði«, «knía
fremstr«, »vinr þjóðans es vætki ió« (laug ekki), þá bætir
hann við:
„Munk vinþjófr
verða heitinn,
ok váljúgr
at Viðurs fulli,
hróðrs örverðr
ok heitrofi,
nema þess gagns
gjöld of vinnak“,
og tekur þannig upp í réttri röð þá eiginleika sem gagn-
stæðir eru þeim sem hann liefir talið Arinbirni til hróss.
A því hvernig Egill lýsir Arinbirni, sjáum vér hverjir
þeir eiginleikar eru, sem hann dáist að. Þeir eru: vin-
festa, ráðsnild, sannleiksást, vald og ættgöfgi, auðlegð og
örlæti á fé, án þess þó að þola þjófum ágang (»sökunautr
of sona hvinna«), hylli guðanna (»goðum ávarðr«). Þar
sem liann segir að enginn hafi farið tómhentur frá Arin-
birni »háði leiddr né heiftkviðum«, bregður snöggvast fyrir
næmri mannúð.