Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 35

Egill Skallagrimsson.
131
hrísla, honum flnst eins og lifandi kvistur sé slitinn af
ættsfofninum, viðkvæmustu taugar sjálfs hans skornar
sundur. Einstæðingsskapurinn legst eins og martröð yflr
sál hans, og þegar hann fer að tala er hvert orð þrungið
af ekka:
Þvit ætt mín
á enda stendr
sem hræ-barinn
hilmir1) marka.
Esa karskr maðr,
sás köggla herr
frænda hrers
af fletjum niðr.
G-rimt vasumk hlið
þats hrönn of hraut
föður míns
á frændgarði.
Yeitk ófult
ok opið standa
sonar skarð,
es sær mér vann.
Mjök hefir Eán
of rysktan mik.
Emk ofsnauðr
at ástvinum.
Sleit marr bönd
mínnar áttar,
snaran þátt
af sjálfum mér“.
Og hann kveðst mundi hefna sín á Ægi, ef hann gæti, en
hann skortir afl við hann. Þess vegna verður sorgin svo
þung. Sjálfsvarnarkrafturinn fær ekki afrás í grimmilegri
hefnd eins og vant var, ástríðan er innibyrgð. Og hvernig
fer? Astríðan, sem ekki fær afrás í athöfnum, verður að—
kvæði, einhverju fegursta kvæði sem til er frá fornöld
vorri. A þann hátt kemst andi Egils aftur í jafnvægi við
tilveruna. »Egill tók at hressast, svá sem fram leið at
yrkja kvæðit«, segir sagan, og í niðurlagi kvæðisins gerir
hann upp reikninginn við guð sinn. Hann sættist við
hann fyrir þá sök, að hann heflr gefið honum skáld-
skapargáfuna:
„Þó hefir Míms vinr
mér of fengnar
bölva hætr,
es et betra telk.
Grafumk íþrótt
ulfs of bági,
vígi vanr,
vammi firða“.
Það eru sömu orðin sem Groethe lætur Tasso segja:
„Und wenn der Mensch in seiner Qual verstummt,
gab mir ein Gott, zu sagen. wie ich leide“.
*) Sjá „Um vísu í Sonatorreki“ eftir próf. Björn M. Ólsen, sem
prentuð er hér á eftir.
9*