Skírnir - 01.04.1905, Qupperneq 51

Leturgerð og leturtegundir.
147
og Babyloníumenn halda þyí fram að Donnes, sú hin
ódauðlega gedda, hafi komið handan um haf til að kenna
þeim stafrófið.
Það var þvi í fyrstu talin helg athöfn að skrifa, at-
höfn sem guðir einir og prestar höfðu um hönd (Jahve
reit sjálfur lögmálið fvrir hina útvöldu þjóð sína) og í
Austurlöndum mátti aðeins skrifa með hægri hendinni,
Vinstri höndin er sem sé af Austurlandabúum talin óhrein,
af því að sumar hreinsanir eru gerðar með henni einni. Þess
vegna ber það aldrei viö, að Tyrki eða Arabi snerti skegg
sitt með vinstri hönd, auk heldur þá matinn sem hann
borðar. Og verði Vesturlandabúa það á að klappa honurn
á öxlina með vinstri hendinni, af fáfræði eða glevmsku,
er það talin dæmalaus móðgun, í hve góðu skyni sem það
var gert. Þessi fyrirlitning Austurlandsbúans fyrir vinstri
hendinni er mjög gömul. Sést það meðal annars af því,
að í hebresku, kaldeisku og öðrum forntungum, sem þeirn
eru skyldar, hefir orðið hægri sörnu merkingu semhönd.
Upphaflega hefur í þessum málum ekki verið til annað
orð yfir hönd, en orðið hægri. Orðið hönd þýddi að-
eins liægri hönd.
Helgilotning fornmanna fyrir skriftinni sýnir afdráttar-
laust, hve steinhissa þeir hafi hlotið að verða, erþeir sáu
skýrt frá mönnum og hluturn með einföldum tákn-orðum
og hugsanir settar fram í sýnilegri mynd. »Hvar er
höfuðið á mér, og hvar eru fæturnir? Eg sé ekkert það
er tákní mig«, sagði villimaðurinn, er hann sá nafn sitt
ritað og heyrði hvern hvítan mann er viðstaddur var lesa
það. Það er skamt á milli slíkrar upphrópunar og hins,
að trúa á töframátt skriftarinnar og guðlegan uppruna.
Skilningsþráin á sér djúpar rætur í eðli meðvitundarinnar.
Henni verður að fullnægja, með því að flýja á náðir hins
yfirnáttúrlega, ef ekki vill betur til.
En í þessari lotningu er sem fólgin sé fyrirboði hins
mikilsvæga árangurs, sem þessar fyrstu fálmandi tilraunir
til að tákna hugsanirnar á sýnilegan hátt áttu að hafa,
þá er tímar liðu.