Skírnir - 01.04.1905, Qupperneq 57

Leturgerð og leturtegundir.
15S
hugsunum sínum og hugtökum sýnilegan búning. Og vér
höfum séö, að allar reyndust þær fremur óhentugar, en
aðalatriðið er það, að þessar aðferðir gátu engum, eða að
minsta kosti sárlitlum framförum tekið. Öðru máli gegnir
um myndaletrið. I því er þegar fólginn vísir til stafrófs-
ins okkar. Um það hljóðar næsti kafli.
II. Myndaletur.
Hermihvöt sú sem bæði menn og hin æðri dýrin eru
gædd hefur snemma leitt til þess, að menn fóru að gera
sér myndir af hlutunum sem i kring um þá voru. I hellum,
þar sem menn höfðust við áður en sögur hófust, hafa því
fundist myndir af hestum, úruxum, björnum, hreindýrum
og fiskum, og eru þær ristar í ýmsum stellingum á bein
og hjartarhorn. I Magdalenuhellinum á Frakklandi hefur
meira að segja fundist fremur góð mynd af mammúts-
dýrinu, fílstegund sem liðin er undir lok fyrir mörgum
þúsundum ára. Stundum má sjá mannsmyndir hjá þessum
dýramyndum, en þær eru hvergi nærri eins vel gerðar.
Auga mannsins hefur fyrst beinst að umheiminum og
fjölbreytni hans að litum og lögun. Ahorfandinn hefur
síðast gefið sjáifum sér gaum.
En auk þessarar hermihvatar hefur efiaust löngunin
til að varðveita endurminninguna um ýmsa hluti og at-
burði verið undirrót þessarar myndagerðar, og ber því
eigi að eins að telja hana upphaf myndlistanna, heldur
og líka myndaletursins, því að það hefur efiaust í fyrstu
miðað að því sama og »minnissteinamir«. En sökum
þess að myndaletrið var hæft til þess að taka mjög mikl-
um framförum, varð það brátt annað og meira en stuðn-
ingur einn fyrir minnið: Það varð sagnfæri. Og jafnframt
þessum framförum tók það breytingum þeim sem hver
leturgerð er undirorpin, meðan hún er á framfaraskeiði:
Það varð einfaldara. Listarsniðið varð að víkja fyrir
hinu sem meira reið á, að láta hugsanir sínar í ljósi á
sem auðveldastan og auðskildastan hátt. Myndirnar urðu