Skírnir - 01.04.1905, Side 82

178
Útlendar fréttir.
Hafði það ólöglegan kaupskap við fiskimenn fyrir innan skerjagarð-
inn. Var þetta kært og risu af því langvinn málaferli. Lauk
þeim svo, að sænski utanríkisráðherranu feldi úrskurðinn Englend-
ingum í hag. Urðu Norðmenn bæði að greiða skaðabætur og máls-
kostnaö. Þetta mál mintu nú vinstrimenn á og var því oft beitt
í kosningabaráttunni.
Um þessi ár og alt til síðustu kosuinga 1903 hóldu vinstri-
menn meirihluta í Stórþinginu. Stóðu þá hægrimeun og vinstri-
metm hvor öðrum mjög andvígir. Hægrimenn lögðu fram ntargar
yfiri/singar frá skipaútgerðarmönnum og skipstjórum þeirra, er lótu
í ljósi ánægju sína yfir ástandinu, að því er konsúlamálefnin snerti.
Auk þess sem meun óttuðust að koma alvarlega í bága við Svíþjóð,
þá voru ntenn og smeikir um, að það mundi allmjög auka litgjalda-
byrði ríkissjóðs, að fá sórstaka konsúla, sent ef til vill varð að hafa
í för með sér sérstakan utanríkisráðherra og að líkindum einuig
sérstaka sendiherra. En vinstrimenn slógu óspart á strengi þjóð-
ernistilfinninganna og héldu því frarn, að Svíþjóð hallaði á Noreg,
hvort sem litið væri á landsháttu, utanríkismál eða verzlun, og að
ástatidið væri þannig. að Noregur væri varla frjálst og óháð ríki í
augum erlendra þjóða. Norðmenn hefðu sigrað í baráttunni um
merki Noregs. Þeirri deilu lauk svo að sambandsmerkið var fe'.t
úr verzlunarmerki Noregs, er vakti mikla gremju frá Svíþjóðar
hálfu — en ætti sjálfstæði Noregs að konta frant í fullum ntæli,
þá yrði hann og að halda sjálfttr kottsúla í erlendum verzlunar-
borgum.
1895 var baráttan mjög svæsin og gengtt þá líka ákafar dylgjur
um stríð. Einkum leit út fyrir að krónprinsiun væri ntjög and-
vígur kröfunt Norðmanna. Þó tókst Oskari konungi með hyggi-
legri pólitík að koma í veg fyrir alvarlegar ásteytingar.
Frá 1900—1903 var verið að sentja fram og aftur við sænsku
stjórnina um að setja á stofn sérstök norsk konsúlaembætti, án þess
að blanda því máli saman við skiftingu utanríkisstjórnarinnar að
öðru leyti eða aðrar breytingar á sambandi ríkjanna. Fvrir aðhald
af hálfu vinstrimanna í Stórþingitju, tókst það 1900—1901 að fá
Steen ráðherra til þess að fela Sigurði Ibsen1) afgreiðslustjóra í
norska stjórnarráðinu að' undirbúa skipulag þessa máls. Komst
hann að þeirri niðurstöðu, að hægt væri að setja á fót sérstök
') Hann varð síðar norskur ráðherra í Stokkhólmi eftir Qvam. Hann
er einkason skáldsins Henrik Ibsen.