Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 1

A vegamótum.
Kauptúnið var nokkuð mislynt Eins og ísland. Og
<eins og honum síra Sveini fanst hún Steinunn sín orðin.
Fátt gat verið yndislegra en kauptúnið í sólskini og
stillum.
Þá teygðu lognrákirnar sig eftir flrðinum, djúpar og
glampandi, eins og þær byggi yfir engu öðru en unaði.
Og eyjar og hólmar fyltu útsýnið fjölbreytni og eyrun
hljómum og hugann bjargræðisvonum. Uti í eyjunum
var alt fult af hólum og dældum og töðugæfu grasi og
eggjum og fuglasöng.
A eyrum út og suður frá kauptúninu, fram með strönd-
inni, voru ógrynnin öll af kríum og skeglum. Þær voru
ókyrlátar og hávaðasamar og iágu í einlægu rifrildi.
Kæmi einhver nærri bygðum þeirra, hömuðust þær og
létust til alls búnar, rendu sér langar leiðir að komumanni
og gerðu sig líklegar til þess að rota hann. En þorðu
ekki að reyna það, þegar til kom, og gerðu ekki annað
en garga.
Síra Sveini fanst þetta garg vera galli. Það raskaði
friði náttúrunnar, sem annars væri svo mikill þarna í
kauptúninu. Stundum raskaði það jafnvel rósemi hugans
og jafnvægi sálarinnar. Allur ófriður i náttúrunni benti á
eitthvert ósamræmi í tilverunni, sem hugann hrylti við. Og
sá ófriður leiddi hugann að öllum ófriði mannanna og
öllu illu, sem honum væri samfara.
Frú Steinunn var ekki á sama máli.
Og einu sinni lét hún það uppi.
1