Skírnir - 01.01.1908, Síða 2

2
Á vegamótum.
— Finst þér nokkurt ósamræmi í því, mælti hún, að-
kríurnar vilja verja það eina, sem þ;er eiga'? . . . Verst.
er, að þær láta a'finlega lenda við gargið eitt.
Prestur spurði, hvort hún vildi heldur, að þær lemdi
mann, eða hvor aðra.
— Eg held það, sagði frú Steinunn og hló.
Maðurinn hennar leit á hana hálf-raunamæddum aug-
um. Hann hafði orðið var við eitthvað svipað áður. . . r
Samt gerði nú minst tíl um þ e 11 a. Það var svo mikii
fjarstæða. Og hún hafði sagt það hlæjandi. . . . Stund-
um hló hún ekki.
En sammála voru þau um það, að kríurnar og skegl-
urnar yki fjör í umhverfinu.
Og sammála voru þau lika um hraunið fyrir ofan
kauptúnið — hvað það var yndislegt í sumarblíðunni.
Þegar skyggja tók, var það eins og skógur, heiman að
sjá. Og það hafði fylt hug prestsins ljúfum draumum
um langar, erindislausar göngur við hlið hennar, sem í
hans augum var yndislegust allra í þessum heimi. Smá-
vaxin skrúðblómin voru eitthvað svo viðkvæm og lítilsigld
innan um hraunstrókana og kræklótt kjarrið.
— Eins og saklaus börn innan um gamla karla-
durga, sagði frú Steinunn.
Og hraunbollarnir voru svo fagurgrænir. Þar hafði
hjónunum verið fögnuður að sitja saman, sjá skýflókana
taka á sig alls konar kynjamyndir, sjá vesturloftið iklæð-
ast alls kona litljóma um sólsetursleytið, og sjá fagurblá
fjöllin hinumegin við breiðan fjörðinn roðna eins og unga
stúlku. Oviðjafnanlegt yndi hafði prestinum verið að sjá
unga, íturvaxna konuna sína teygja þar úr sér og færast
í mjúklegar stellingar í grasinu, og heyra hana hlæja
og reisa skýjaborgir langt fram í ókomnum tímum.
En jafnvel þar hafði mislyndis kent.
Einu sinni fór liún að tala um hraunstrókana. Þeir
væri auðvitað gömul nátttröll. Þarna hefði þau dagað
uppi. Og henni sýndust þessir karlar vera með hinar og aðrar
skringilegar, úfnar fettur og brettur — eins og þeir gerðí