Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 4

4
A vegamótum.
fallegt kvöld. Síra Sveinn skildi það — og honum þótti
vænt uin það — að þetta var nokkurs konar bragarbót.
Hún valdi það umræðuefnið, sem þau gat ekki með nokk-
uru móti greint á um.
Ekki gat heldur neinn ágreiningur um það orðið, að
svipurinn var allur annar á kauptúninu, þegar tíðin var
stirð. Þá gat sjórinn orðið hryllilega úíinn og geðvonzku-
legur. I rigningum varð kauptúnið að einu kviksyndi.
Og þá urðu hraunstrókarnir svo dapurlegir, sem þeir
hefðu aldrei verið tröll og aldrei getað neitt. Og í snjó-
um skefidi svo að húsunum, að illkleift var að komast út
úr þeim; enda mokuðu fæstir frá. Og uppi í hrauninu
fyiti snjórinn hvern bolia og hverja gjótu. Snjóbreiðan
varð svo þykk, að hraunstrókunum lá við að kafna. Alt
varð að sléttri eyðimörk, þangað til vindurinn hafði fiutt
snjóinn til og lamið hann saman, eða blota hafði gert og
frost hlaupið í krapið.
Það þótti sira Sveini mikil furða, hvað vel konan
hans kunni illviðrunum, þegar honum sjálfum fundust þau
óþolandi.
— Illviðrin eru eina heilbrigðisstjórnin, sem við eig-
um, sagði hún. Væri þau ekki, köfnuðum við hér í kúa-
mykju og fiskslori og öffu iffu.
Afdrei var veðrið svo ift, að hún vifdi ekki út í það,
ef hún átti þess nokkurn kost — hvað snörpum skúrum
sem hafgolan helti yfir kauptúnið — hvað mikil fann-
fergja sem var á leiðinni norðan af jöklunum.
— En það er ekki hundi út sigandi, góða mín, sagði
maðurinn hennar.
— Eg er ekki heldur hundur. Og eg ætfa ekki held-
nr að fáta siga mér neitt. Og eg er engin kararmann-
eskja. Og eg ætla ekki að verða það, fyr en eg get ekki
hjá því komist.
Hann horfði á eftir henni út úr dyrunum. . . . 0g
hugurinn var fullur af aðdáun og ást og þrá og ótta. . . .