Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 5

A vegamótum.
5
Einn rigningardaginn að áliðnu sumri sat frú Stein-
unn inni í stofu með sauma sina. Hún liafði flutt vögg-
una, með Sigga litla í, inn til sín.
Henni varð að jafnaði létt og rótt í skapi, þegar hún
sat hjá vöggunni. Það var eitthvað svo friðandi að gefa
blessuðu barnsandlitinu auga, innan um mjalllivít vöggu-
fötin, og hlusta á jafnan og rólegan andardráttinn. Þá
langaði hana ekkert út, livort sem veðrið var \ont eða
gott. Hugurinn hafði nóg að starfa, og var á sífeldum
ferðalögum langt fram í tímann.
En þetta skiftið gat henni ekki orðið rótt.
Hún stóð upp, sótti sér rykdulu og fór að þurka af
hlutunum í stofunni. Þá mintist hún þess, að því verki
hafði hún lokið um morguninn. Og ekkert ryk hafði kom-
ið síðan.
Aftur settist hún niður. Og hún fór að horfa á Sigga
litla í vöggunni. Rétt í því bili lauk hann upp augunum.
Hvað hann var líkur föður sínum til augnanna! Aðra
líking gat hún ekki séð með vissu. Alt andlitið á barn-
inu var svo slétt og ókrotað af líflnu. En hún var ekki
í neinurn vafa um það, að þegar Siggi yrði kominn á ald-
ur föður síns, yrði sami góðlyndis og meinleysis svipurinn
á augunum. ... Og sami veiklyndis-svipurinn.
Á sama augabragði sá hún eftir þessari hugsun um
veiklyndið. Henni fanst það ljótt, ógöfugt, að vera að
hugsa misjafnt um manninn sinn uppi yflr vöggu barns-
ins hans. Um mann, sem var ekkert annað en gæðin,
vildi bera hana á höndum sér.
En hún v a r hrædd.
Hvers vegna hafði hún ekki talað vandlegar við
hann, áður en hann fór á þennan fund?
Eins og þess hefði verið nokkur þörf! Eins og hann
væri ekki fullveðja maður! Eins og h a n n væri ekki
sjálfsagður leiðtogi í öðru eins máli og þessu!
Þetta, sem talað var um að gera, var ekkert annað
en lirein og bein fjarstæða. Ekkert vit í því. Náði engri
átt- Og var auk þess ljótur glæpur.