Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 8

8
Á vegamótum.
aðar, sem mörgum er mestur í heimi — að sjá ný útsýní
lúkast upp fyrir anda sínum.
Hann hafði fylgt henni heim um kvöldið.
A þeirri leið hafði hún lofast honum.
Og nú höfðu þau verið í hjónabandi hálft annað ár.
... Og stundum hafði henni ekki fundist, eins og alt
vera með feldu. . . . Eitthvað öfugt við ræðuna.
Nci! Nei! Hún vildi ekki hugsa um það, það var
ekkert. . . . Margt, margt hafði verið ánægjulegt. Æfin-
lega hafði hann verið henni góður. Og öllum hafði hann
viljað vera góður — oft um efni fram.
Hugurinn reyndi að halda sór dauðahaldi í þær end-
urminningar. En misti af þeim. Þær urðu eins og að
skýjaflókum og liðu burt.
Aðrar hugsanir ruddust að, harðar eins og hraunstrók-
arnir.
Hvers vegna hafði hann aldrei talað við söfnuðinn
neitt líkt því, sem hann talaði á fundinum í Kaupmanna-
höfn? Hvers vegna hafði hann aldrei talað við söfnuð-
inn neitt líkt því, sem hann talaði við hana sjálfa, eink-
um í tilhugalífinu og fyrstu mánuðina eftir hjónavígsluna?
Hvers vegna hafði hann aldrei látið þess getið, að
neitt nýtt væri á ferðum? Hvers vegna talað eins og
menn töluðu fyrir hálfri öld eða fyr?
Hann h u g s a ð i ekki svo. Það vissi hún vel.
Hvers vegna talaði hann ekki eins og hann hugsaði?
Hún hafði haft orð á þessum spurningum við hann.
— Hvað heldurðu, að fólkið hérna skilji i vandamál-
um vísindanna? hafði hann þá sagt.
— En að revna að gera þau skiljanleg?
— Hleypa öllu í uppnám? Og kippa grundvellinum
undan huggun og von hver veit livað margra?
— Finst þér grundvöllurinn vera sem traustastur?
Finst þér huggunin og vonin í sem föstustum skorðum, þeg-
ar fer að hvessa? Finst þér ekki huggunin verahjáæði-
mörgum mest í því fólgin að verjast hugsunum? Og von-
in í meira lagi reykkend?