Skírnir - 01.01.1908, Side 12

12
Á vegamótum.
teldi hann mjög vafasamar, og að sömu augum litu á
þær kenningar ýmsir af ágætustu, guðræknustu, lærðustu
og vitrustu mönnum veraldarinnar. Börnunum væri lang-
bezt að fullyrða ekkert um þau atriði, fyr en þau hefði
öðlast þann þroska, að þau gæti aflað sér sjálfstæðrar
sannfæringar um þau.
Eins og þetta væri ekki svo sjálfsagt, að það væri
ósamboðið fullorðnum, heilvita mönnum að deila um ann-
að eins! Eins og alt annað væri ekki ofríki við sálir
barnanna!
Og eins og það væri ekki áreiðanlegt, að maðurinn
hennar væri i raun og veru á sama máli!
Allir vissu, að kennarinn var góður maður og gæt-
inn og guðrækinn, með ríkan skilning á trúarþörf mann-
anna, fullur af góðgirni og sannleiksást.
Og nú hafði komið áskorun til skólanefndarínnar um
að reka hann. Allir vissu, hvernig sú áskorun var til
orðin. Þarna þurfti að smeygja inn einum af nánustu
vinum og fylgifiskum sýslumanns ... Var ekki guðlaust
að nota, sér fáfræði manna með þessum hætti?
Og hvernig gat hún hugsað til þess, að maðurinn
hennar léti liafa sig til annars eins?
Nei. Hún ætlaði ekki að hugsa til þess. Þetta var
ekkert annað en fjarstæða.
En hún gat ekki um annað hugsað. Hún var svo
hrædd. Henni fanst eins og öll ánægja sín og von og
sæmd leika á þræði . . . . Og hún vissi ekki nema þráð-
urinn kynni að slitna, þegar maðurinri hennar kæmi inn
úr dyrunum
Hann kom inn úr dyrunum.
— Sæl, elskan mín, sagði hann.
— Komdu sæll, góði, sagði hún.
Hún þorði ekki að líta upp. Var hrædd um, að
hún kynni að sjá úrslitin á honum. Einblíndi á barnið
i vöggunni.
Hann fór inn í skrifstofu sína.
Þá þurfti hún einskis að spyrja. Hún þekti hann