Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 13

Á vegamótum.
13
svo vel, að hún vissi, að hefðu úrslitin orðið að hennar
skapi, þá mundi hann hafa sagt henni þau ótilkvaddur.
Vissan stælti hana. Hún fór inn i skrifstofuna til hans.
Hann var seztur við skrifborðið sitt og farinn að lesa í
bók.
— Hvað gerðist á skólanefndarfundinum ? mælti hún
stillilega.
Hann leit ekki upp úr bókinni.
— A skólanefndarfundinum ?
Hann þagði við ofurlítið.
— Nú er hann að hugsa sig um, sagði hún við sjálfa
sig. Hún fann stillinguna vera að réna.
— Já, sagði hún, og rómurinn varð hvassari.
— O-o-o . . . Það var samþykt að gera töluvert við
húsið, áður en byrjað verður að kenna í því.
— Eg á ekki við þ a ð, góði. Og þú veizt það . . .
Hvernig tor um kennarann?
— Um kennarann? . . . Það verða kennara-skifti
. . . eins og þú getur nærri.
Nú, þetta átti að vera svo sem sjálfsagt! Hún átti
að geta því nærri!
— Eg get því e k k i nærri .... Þetta er smán!
Nú leit hann upp úr bókinni. Hann fann, að til
sóknarinnar var stofnað svo ósleitilega, að ekki var ann-
ars kostur en verja sig.
— Hvaða ákaflega tekurðu þetta geyst! . . . Skárri
er það ofsinn!
Hann var enn stiltur og rómurinn góðmannlegur.
— Hvernig fórstu að gera þetta? sagði hún.
Honum fanst hann flnna keim af grátstaf í kverkum
hennar.
— Ekki er eg öll skólanefndin, mælti hann.
— Getirðu ekki ráðið öðru eins og þessu í máli, sem
þú heflr einn vit á, þá finst mér fara að verða nokkuð
vafasamt, hvort þú ert fær um að vera prestur hér.
Hann roðnaði.
— Það vill svo til, að þú ræður ekki afsetning minni