Skírnir - 01.01.1908, Síða 88

88
Ritdómar.
ur karl. Sérstaklega mun flestum lesendum finnast álfkonan-
H e i ð b 1 á i n vera ólík hugnæmari stúlka en G u ð r ú n, menska
stúlkan, sem við hana keppir, og fæstir munu geta varist þeirri
ósk, meðan á lestrinum stendur, að álfkonan verði yfirsterkari —
einkum þar sem svo mikið er í húfi, að nái hún ást hans, fær
hún ódauðlega sál. »Væri eg ekki verð þess?«, spyr hún. Og
sannarlega er hún þess verð. Yfirleitt hefir höf. tekist að varpa
yfir álfana þeim andríkis-blæ, að N ý á r s r. ó 11 i n á að skipa
sæmdarsæti í íslenzkum bókmentum. Og sumir kaflarnii , ekki sízt
tilraunin til þess að heilla Jón, eru ritaðir af svo mikilli snild,
að slíkt er ekki á færi neins íslendings, annars en I. E., svo að
kunnugt só.
Orð leikur á því, að leikrit seljist illa hór á landi. Ekki trú-
um vér öðru en að mörgum þætti gaman að eignast þessa bók.
Meðan eg horfði á Nýársnóttina á leiksviðinu, voru
tvær óskir magnmestir í huga mér. Eg get þeirra hór, af því að
af þeim kann að mega marka ofurlítið, hve girnilegt er að fást við
samning ieikrita á þessu landi. Onnur þeirra var sú, að eg heyrði
einhvern sæmilega mikinn hluta þess, sem leikendur voru að segja.
Hin var sú, að eg hefði haft með mór regnhlíf í sætið, til þess að
verjast lekanum, sem rennvætti mig. Hvorug þeirra óska hefir
truflað mig við lesturinn. Og hann hefir líka valdið mér eindreg-
inni átiægju.
*
* *
HELGi VALTÝSSON: BLÝANTSMYNDIR. Visur og Ijóð 1907.
Höf. er í vetur kennari við Flensborgarskólanu, og hefir brot-
ist áfram til mentunar í Noregi með fádæma elju. Hann er einm
af foringjum Ungmennafólagsskaparins hér, og er eldheitur ætt-
jarðarvinur. Ljóð hans bera þess rík merki. Ættjarðarástin er sá
strengurinn, sem hann leikur mest á. Jafnframt er hugsjónaaflið
sýnilega mikið, og innileikur tilfinninganna ekki síður. Lesanda
finst hann sjá inn í ástr/kan hug og viðkvæma en þrekmikla lund.
Allvíða bregður fyrir verulega skáldlegum tilþrifum. Eins og, til
dæmis að taka, þegar höf. situr hjá unnustunni dauðveikri og
finnur, að »líf skelfur í hverjum skugga«. Eða þegar nóttin
»grætur yfir heimsku mannanna og stingur þeim svefnþorn — til
þess að þagga hið andlausa, eilífa hjal og stöðva hina munnstórui
hlátra«; og hann elskar hana af því að hún »þaggar alt, enginn.
skellir hurðunum — og enginn er heimskur«.