Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 7

Gráfeldur.
295
fara og var mjög innundir í heldri húsunum — oft tíma
■og tíma þar við sauma eða annað þess háttar, einkum
hjá konsúlnum. Þar hafði Jónas kynst henni.
Trúlofun þeirra Jónasar og Línu hafði farið mjög
leynt um veturinn, svo sárfáir vissu hana enn. Og svo
var Jónas dulur, að ekki sagði hann mér frá þessu fyr
en eg var búinn að komast að því og lagði að honum. —
Ekki líkaði mér ráðahagurinn fyrir Jónasar hönd, og reyndi
margsinnis að telja honum hughvarf, þótt það yrði árang-
urslaust. — Kú var eg hættur því fyrir löngu. Mér gazt
ekki að Línu. Eg hafði líka ýmislegt um hana heyrt,
sem ekki mælti með henni. Hún hafði verið nefnd við
karlmenn oftar en einu sinni — stundum jafnvel við
norska sjómenn. Einhverjir þóttust líka hafa komist að
samdrætti Baldvins og hennar, síðast þegar hann var i
firðinum. Alt þetta sagði eg Jónasi, en hann tók mér
það illa upp. Eg sá þá, að ástin hafði blindað hann og
engin von var um björg framar. Þess vegna hætti eg að
aftra honum, en ásetti mér að reynast honum eins og
vinur, hvað sem í skærist.
Lakast af þessu öllu var það, að eg var viss um, að
Línu var engin alvara. Hún hafði tekið ást Jónasar um
veturinn vegna þess að hana vantaði annan, sem henni
líkaði betur. En ætlaði sér að losast við hann, áður en
of langt væri farið. Þetta hafði eg ráðið af þvi, að alt
af hafði það staðið til, að þau opinberuðu trúlofunina, en
alt af dregist, — og það var henni að kenna. Fyrst átti
að gera það á afmæli Jónasar snemma á góu, þá á pásk-
unum, þá á sumardaginn fyrsta, og nú var komið að
hvítasunnu. Nú átti að verða af því.
Þetta lá þungt á mér Jónasar vegna, því að eg vissi,
að hann unni henni heitt og treysti henni að fullu.
Hærra, hærra með hverju spori. öll auð jörð var
þrotin og við gengum á gömlum, marg-samanlömdum