Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 12

800
Gráfeldur.
— Já, Jónas litli er sleipur, sagði Einar. Eg hefl
séð hann fara það, sem eg hélt að hverri skepnu væri
ófært nema fuglinum fljúgandi. Ef h a n n getur ekki
klifrað upp Gráfeld, þá getur enginn það.
— Eg hefði gaman af að reyna það einhverntíma.
mælti Jónas aftur dálítið drýgindalega.
— Þér eruð kannske ekki frá því, að þér gætuð það,
sagði Baldvin ísmeygilega og deplaði augunum til okkar
hinna.
Jónas leit ekki upp.
— U p p skyldi eg! — Hvernig sem mér gengi að
komast ofan aftur.
Baldvin rak upp háan hæðnishlátur, svo það berg-
málaði úti í þokunni.
— Ha-ha-hæ! Heyr á endemi! — Nei, heyrið þér nú.
Hvað mikið sem þér gortið, þá skal eg veðja hausnum á
mér að þér farið ekki upp Gráíeld beint upp af Eyrinni,
og þaðan af síður ofan.
Jónas leit hvast á hann og það var eins og leiftri
brygði fyrir í augunum. Svo sótroðnaði hann í framan.
Astfangnir menn eru næmir fyrir, þegar snert er við
sæmd þeirra. Einhverntíma hefði Jónas ekki tekið sér
annað eins og þetta nærri. En nú sá eg vel, að hann
beit á jaxlinn til þess að gráta ekki. Sæmdin var ekki
hans eins, heldur líka stúlku þeirrar sem hann unni,
Hver niðrun, sem honum var gerð, var h e n n i gerð
óbeinlínis. Atti h ú n að lifa við þá skapraun, að manns-
efnið hennar væri talinn gortari og ekki neitt í neinu —
jafnvel sneiddur þeim heiðri, sem hann þó hefði hlotið
almenna viðurkenningu fyrir? — Öllum átti hann að vera
lélegri. Ekkert átti hann að geta — ekki einu sinni það
sem hann þ ó 11 i s t geta öðrum fremur. — I e n g u
hafði hún sóma af honum. Og s a m t gerði hann kröfu
til ástar frá hennar hálfu.
Samtalið féll niður með öllu. Við Einar sögðum ekk-
ert heldur. Þar sem mönnum hefir sinnast, finst hinum,
sem hjá eru staddir, eldfim efni liggja falin, sem lítið