Skírnir - 01.12.1908, Síða 17

Gráfeldur.
305
sýni, aldrei um jafn bláan og hreinan himin, aldrei um
jafn víðáttumikinn hafflöt, aldrei um það, hvernig skýin
voru á bakið. Loftið er léttara og tærara, en þeir höfðu
nokkurn tíma áður þekt. Allir fjarlægir tindar sýnast
komnir miklu nær. Hvert sem litið er, blasir við nýr
heimur. — Sálin verður sem magnþrota af undrun. Með-
vitundin þarf að þenjast út til þess að rúma hina nýju
mynd — líkt og lungu barnsins þenjast út við hinn fyrsta
andardrátt og tæmast aldrei framar. — Slíkur vöxtur
veldur sælublöndnum sársauka. Menn þurfa að bera
myndina í brjósti sér heim til sín, vaka yfir henni,
dreyma um hana, njóta hennar í endurminningunni — og
koma svo aftur. Þá sannfærast þeir um, að þeir hafa
ekki séð alt — langt frá. Það stærsta hafa þeir séð, en
ekki það smæsta, heildina en ekkí hið einstaka. Hinn
mikli sjóndeildarhringur á nóg eftir til næsta dags.
Þannig hafði það gengið okkur Jónasi. En sá var
munurinn, að eg lét staðar numið en hann hélt áfram.
Hann vildi kanna fjöllin til fulls, njóta alls, sem þau ættu
-og yfirstíga þau með öllu. Hann var ekki í rónni með-
an n o k k u ð var eftir óséð eða n o k k u r þraut eftir
óunnin.
Þess vegna hugsaði hann nú varla um annað en
Hráfeld.-------
Aldrei gleymi eg þeim morgni, þegar við stóðum á
egginni uppi yfir Finnukleif í þetta skifti. Þá vorum við
komnir upp úr þokunni. Við stóðum allir hljóðir stundar-
korn og nutum náttúrufegurðarinnar.
Sólin var komin all-hátt á loft. Himininn var dimm-
blár með þunnum, hvítum klósigum til og frá. Veðrið
var kyrt.
Til beggja handa lá þokan eins og mjallhvítur baðm-
ullarsjór, og klauf sig um tindana. Hún ólgaði upp með
hægð og seig aftur niður eins og eitthvað hreyfðist undir
henni. Yfir miðjum Grundarfirði kom módökk rák upp á
yfirborð hennar og skifti henni í tvent á löngum kafla.
20