Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 35

Ofát.
323
Þessu liafa allir trúað og eftir þessum grundvelli hefir
verið farið, þegar matarhæfi hefir verið ákveðið handa
hermönnum, vinnufólki o. s. frv.
Híndhede hefir með mikilli skarpskygni og víðlesnum
fróðleik sýnt fram á, að tilraunir þær, sem þessi grund-
völlur byggist á, séu ónákvæmar og villandi, og að
sannleikurinn sé sá, að hver meðalmaður geti látið sér
nœgja 60 grömm af eggjahvítuefnum, og ef til vill séu 40
grömm nœgileg til þess að halda fullum þroska.
Enn fremur heldur hann því fram, að eggjahvítuefnin
í jurtafæðu séu fyllilega eins auðmelt og dýraeggjahvíta.
En þetta atriði ríður einnig bág við skoðanir, er hingað
til hafa drotnað með vísindamönnum.
Allar þær matartegundir, sem eru auðugar af eggja-
hvítuefnum, hafa hingað til verið álitnar undirstöðubeztar
og mesta kraftfóðrið, sem hægt sé að fá, eins og t. d.
kjöt, fiskur, egg, mjólk, ostur o. fl. Þess vegna hefir
þessi matur orðið allra dýrastur.
Odýrasti maturinn, eins og t. d. brauð, grautur, kart-
öflur o. fl., segir Hindhede, að sé bezti maturinn, því að
i honum séu fóigin nægileg eggjahvítuefni handa oss, og
hafi það einmitt sér til ágætis, að í honum sé ekki of
mikið af þessum efnum.
Einhver bezta sönnunin, sem Hindhede færir máli sinu
til stuðnings, er sú, að bæði Kínverjar og Japanar hafl öld
eftir öld þrifist ágætlega á mjög tilbreytingarlausri fæðu,
aðallega hrísgrjónum. Nú nýlega hafa Japanar sýnt í viður-
eign sinni við Rússa, að þeir eru karlar í krapinu, þó að
þeir bragði sjaldan kjöt eða aðra kraftfæðu, sem vér köllum.
Japanar hafa reyndar á seinni árum farið að semja
sig að siðum Evrópumanna í því sem öðru, að neyta kjöts
í því skyni að verða ef til vill stærri og sterkari; en
þeim hefir gefist það illa og flestir hætt við það aftur.
Það er algengt í Japan, eins og víðar í Austurlönd-
um, að menn eru látnir beita sér fyrir tvíhjólaðar kerrur,
sem kallaðar eru »Rickscha«, og er aðdáunarvert að sjá,
hversu þolgóðir þeir eru að hlaupa upp og niður fjöll og
21*