Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 37

Ofát.
325

gallinu og efnum í þvaginu, sem kölluð eru þvagefni,
þvagsýra, kreatínía, púrínefni o. fl. Þegar líkaminn of-
hleðst af þessum efnum, setjast þau að í blóðinu, í vöðv-
unum og iiðamótum og geta valdið ýmsum lasleika.
Einkum virðist gigtin, bæði fótaveikin (podagra), sem er
tið í útlöndum, og fjöldinn allur af þeim ónotakvillum,
sem ásækja roskið fólk og vant er að nefna gigt, eiga
upptök sín að rekja til þessara efna. Steinsótt í nýrum
og blöðru, taugagigt, höfuðverkur, þunglyndi, margs
konar hörundskvillar o. m. fi. sjúkdómar eru af sama toga
spunnir.
Það er gömul reynsla allra lækna, að allflestum sjúk-
lingum sé óholt að borða mikið af kjöti og annarri eggja-
hvíturíkri fæðu. Sjúklingar með hitaveiki þola ekki kröft-
uga fæðu og flestir læknar banna þeim kjöt, og sama er
gert við ótal aðra sjúkdóma, af því að reynslan hefir
kent oss að það sé hollast.
»Er það nú ekki sennilegt«, spyr Hindhede, »að það
mataræði, sem getur læknað sjúkdóma, sé jafnvel enn
þá hæfara til þess að geta afstýrt sömu sjúkdómunum?«
Flestir munu hafa veitt því eftirtekt, að þeim veitir
örðugra að melta kjöt en annan mat. Oss hættir við að
leggjast á meltuna, eins og rándýrum, þegar vér höfum
neytt mikils kjöts. Margir hafa tilhneigingu til að fá sér
dúr eftir miðdegisverð, einmitt þá máltíðina, þegar kjöt
og fiskur eru aðalréttirnir. Eftir morgunverð og kvöld-
verð, þegar jurtafæða er aðalmaturinn, eru flestir léttir á
sér og finna enga löngun til að leggja sig út af. Kjötið
virðist gera oss linari. Það dvelur lengur í maganum en
flest önnur matvæli, af því að meltingarvökvarnir eru
svo lengi að vinna á því, og eins og áður er getið, brenna
eggjahvítuefnin seinna og ver en önnur efni fæðunnar.
Til þess að melta kjötið eyðir því líkaminn meiri kröft-
um en til þess að melta aðra fæðu, og þess vegna linast
líkaminn fremur. — Dýrafræðingar eru vanir að lesa af
tannbyggingu dýranna, á hverju þau nærast. Tannbvgg-
ing mannsins bendir á, að honum sé ætlað að lifa á jurta-