Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 38

326
Ofát.
fæðu, því að hún er líkust tannbyggingu þeirra dýra, sem
oss eru skyldust, apanna.
Yísindin hafa fært rök að því, að vagga mannkyns-
ins muni hafa staðið í heitu löndunum
„þar gul sitrónan grær
og gulleplið i dökku iaufi hlær“,
en þar eru ávextir og ætijurtir alstaðar við hendina og
engin ástæða til að seilast eftir öðru. Það var þá fyrst,
er þjóðirnar fóru að tvístrast út um heiminn og lenda út
i köldu löndunum, að »neyðin kendi naktri konu að
spinna«, og sulturinn svarf svo að, þegar ávextir og jurta-
fæða fór að þverra, að menn fóru að leggja sér til muniis
kjöt dýranna. Og líklegt er, að menn hafi gjört svo í
fvrstu út úr öldungis sömu neyð eins og þegar skipbrots-
menn fara að leggjast á náinn til þess að verða ekki
hungurmorða. Smátt og smátt hefir svo mannkynið van-
ist kjötinu og þótt það gott, því að »svo má illu venjast að
gott þyki«. Meltingarfærin hafa smám saman mann fram
af manni og kynslóð eftir kynslóð vanist kjötinu, en þó
erum vér ekki enn búnir að venjast því betur en svo,
að oss verður bumbult eftir saðning af kjöti
Hindhede álítur ekki kjöt vera skaðlegt neinum, ef
þess er neytt í hófi, og hann álítur óþarft að hafna því
öldungis, eins gróðurneytendur gera. En alíir ættu að sjá
hag sinn í því að takmarka kjötátið sem mest, ef ekki af
öðrum ástæðum, þá vegna þess, að það er svo dýrt. Kjöt
er sem sé íeykilega dýrt víðast hvar í útlöndum og kostar
putidið af kinda og nautakjöti frá 50 aurum og upp yfir
1 krónu; sumstaðar enn meira. í stórborgunum verður
fátæklingum nteð þessu móti ókleift að kaupa sér annað
kjöt í soðið en magurt hrossakjöt, og sumstaðar, eins og
t. d. í Berlín, er algengt meðal fátækra manna að borða
hundakjöt.
Kenningum Hindhede hefir verið vel fagnað víðs
vegar, einkum af öllum húsmæðrum, sem vilja spara, án
þess þó að lteilsu og holdafari heimilisfólksins hnigni við
það. Það er algengt í Danmörku að menn keppast urn