Skírnir - 01.12.1911, Blaðsíða 60

364
Ur austri og vestri.
hverja taug: Þú heíir vilst — þú hefir ekki valið rétt.
Það var eins og gínandi hengiflug opnuðust fyrir fótum
mínum og eg hrapaði í kolsvart, endalaust myrkur — svo
bilt varð mér; svo lémagna varð eg, hugsun og heillum
horfinn.
Þetta varaði þó að eins stutta stund, unz skynsemin
náði aftur yfirtökum. Og niðurstaða mín varð, að snúa
ekki við, hvað sem á eftir kynni að koma. Mér fanst
að ef eg kipti nú að mér hendinni gagnvart Sæunni,
brygðist eg ekki að eins hennar, heldur einnig sjálfs mín
trausti og skæri á minn sterkasta drengskaparþátt. Eg
tók Sæunni í faðm minn og kysti hana marga kossa. —
Eg sá það ekki fyr en löngu síðar, að einmitt þá sté eg
hið fyrsta óheilindaspor hjónabandsins.
Við töluðum því næst nokkra stund um framtíðina,
og síðan skildum við.
En það var eins og eg væri veikur næstu daga, svo
undarlega var eg þróttlaus og tilfinningarlaus. Eg náði
mér þó, er tímar liðu, og komst smámsaman á þá skoðun
að hugboð mitt, á fyrsta fundi okkar Sæunnar, væri mark-
leysa, er stafað hefði af ókunnleika okkar; og að sann-
ar og heilnæmar ástir mundu takast með okkur við nán-
ari kynningu.
Vorið eftir giftumst við.
Fyrstu árin gekk hjónabandið sæmilega. Við vorum
innileg hvort við annað; en þó fanst mér alt af vanta
eitthvað. frumlega náttúrlegt í sambandið, er gæti veitt
okkur algerða fullnægju. Eg tók og fljótt eftir því, að
Sæunn var ónærgætin um vilja minn og þarfir, og féll
mér þetta illa. Fyrst hélt eg að þetta mundi stafa af
ókunnleika og 4 hugsunarleysi. En brátt komst eg að
raun um að hún var ekki laus við að fara í kringum
mig, og að henni var ekki svo mjög ant um að fara eftir
mínu geði, ef hún gat dulið athafnir sínar, eða látið svo
sýnast sem sér hefði verið ókunnugt um vilja minn. Með
öðrumorðum: eg komst að raun um að hún elskaði sjálfa
sig meira en mig, og að ástaratlot hennar — sem hún