Skírnir - 01.12.1911, Blaðsíða 33

Ur hliðinni yfir mónum.
337
hann um byssuna; hægri handleggnum vingsar hann krept-
um með siðunni, fram og aftur; meira fram fyrir sig;
fingurnir vita niður, gleiðir, bognir — búnir til grips eine
og rándýrs klær. Skot dynja. Rjúpnakippan á bakinu
stækkar. — Annar maðurinn er gamall; hávaxinn; grár
af hærum. Hann gengur hægt; lotinn; velur lautardrögin;
læðist — eins og refur. Þegar rjúpurnar styggjast frá
hinum, gæta þær hans eigi og setjast einatt í nálægð hans.
Byssan er hlaðin. Skotið dynur. — Þriðji maðurinn er
unglingur; hár, íturvaxinn; herðibreiður, vöðvastæltur og
ber sig vel. Hann fer með mikium ákafa en minni lægni;
missir stundum rjúpuna áður en skotið er til; stundum
skotið þó rjúpan bíði. En því meira vex áhuginn og
ofurkappið. — Allir veiða mennirnir mikið; sá fyrsti þó
langtum mest.
Rjúpurnar fljúga um móinn, hræddar og ráðviltar;
fljúga úr skothríðinni og í hana aftur. — Nú dynur skot;
það kemur dálítið fjaðrafok; tvær rjúpur liggja dauðar;
sú þriðja baðar vængjunum, kemst 2—3 faðma og liggur
svo hreyfingarlaus; sú fjórða bröltir vængbrotin unz skot-
maðurinn tekur hana og snýr hana úr hálsliðunum. Aðal-
hópurinn flýgur spölkorn og sezt aftur niður í móinn. En
ein rjúpa tekur sig út úr og flýgur til fjalla. Hún flýgur
æ hærra og hærra, unz hún sést eins og lítill depill í
fjarska; þá kippist hún við, hnigur lóðrétt niður eins og
steinn — og hverfur.----------
Lítil stund líður. Aftur heyrist skot; aftur liggja
nokkrar rjúpur dauðar. — Eg hefi stanzað ósjálfrátt;
horfi á mennina og rjúpurnar; hlusta á skotin. Og það
er eins og kalt járn smjúgi eftir baki mér endilöngu;
brjóstið þrútnar og herpist saman; hnén verða undarlega
veik. Eg gleymi hver með mér er; sest aftur niður og
horfi á gulnað laufið, sem er að detta.
Og um huga minn fljúga spurningar — um það, hvort
mennirnir séu og verði alla daga dýr — eða eg sé orðinn
gamall og ófær til að lifa.
Þá minnist eg þín, lít upp og sé að þú horfir á mig
22