Skírnir - 01.12.1911, Blaðsíða 57

Ur austri og vestri.
(Sögubrot)
eftir Sigurjón Friðjónsson.
Þegar eg minnist Gríms á Barði, eru það augun, sem
jafnan koma fyrst fram í huga mínum. Þau voru blágrá
og góðmannleg, oftast skýr, stundum hvöss, einstaka sinn-
um leiftrandi og einkennilega fögur.
Svona fjölbreytni kom fram í fari hans í ýmsum grein-
um og á ýmsan hátt, en þó einkum í göngulagi. Vana-
lega gekk hann hægt, hugsandi, niðurlútur. En stundum
gekk hann hratt og bar hátt höfuðið; stundum tók hann
spretti og gekk svo löturhægt á milli. í daglegri um-
gengni var hann fáorður og fáskiftinn um annara hagi;
oftast góðlátlegur, stundum talsvert stuttur í spuna.
Vinnufólk sitt lét hann að jafnaði vera sem sjálfráðast;
en þegar hann sagði fyrir verkum, gerði hann það ákveð-
ið og skýrt. Sjálfur var hann áburðarlaus við vinnu, en
hagsýnn, liðvirkur og drjúgur; og lægi eitthvað við, gat
hann orðið furðumikill afkastamaður.
Grimur hafði byrjað búskap í fátækt, en var orðinn
efnaður þegar eg kyntist honum. Var því oft leitað til hans
með ýmislegt bónakvabb, eins og siður er í sveitum, enda
var hann bóngóður að jafnaði. Þó tók hann mörgum
seinlega í fyrstu og gerði menn stundum afturreka, þó
hann gæti bætt úr nauðsyn þeirra. A hinn bóginn gerði
hann stundum rausnarlega til manna, sem einkis höfðu
beðið hann og fátækir voru. Af þessum sökum var það
almannarómur, að Grímur væri aðsjáll að eðlisfari, en
léti sér stundum »farast vel«.