Ný félagsrit - 01.01.1851, Side 115

UM BRENNISTEIN A ISLANDI.
115
er illt, ab hin danska stjórn hlynnir ekki ab brennisteins-
aflanum, því af Islandi mætti fá eins góSan brennistein
og meb miklu betra verbi en úr námunum á Sikiley.
En aö öbru leyti heíir Danmörk á Islandi óþrjótandi nægtir
brennisteins, og verbur þab henni einhverntíma mikil
aubsuppspretta, þegar námurnar á Sikiley eru tæmdar
orbnar; en þeir ætti afe varast ab gefa Englendíngum færi
á ab tæma þessar námur, sem þeir hafa verib ab bibja
um, svo ekki færi eins um þær einsog urn koparnámurnar
á Lapplandi“.
Hinn ágæti og nanffrægi stéinfræbíngur og jarbfræb-
íngur Beudant fer svipubum orbum um brennisteinsnám-
urnar á Islandi, þar sem hann segir í kennslubók einni,
sem hann hefir nýritab í steinafræbinni: ‘ „Á íslandi eru
miklar og víblendar brennisteinsfoldir, og er hann þar í
sundurlausum kekkjum, sem verba teknir upp og hreins-
abir. Nægtirnar eru svo miklar, ab þab land eitt gæti
gjört allan heiminn byrgan ab brennisteini“. (Mineralo-
gie par Beudant. 1840. bls. 174).
Móthverfur þessu er Sartorius von Waltershau-
sen, þýzkur barún, sem ferbabist 1846 á Islandi; eptir
hans ætian er brennisteinsvöxturinn í námum á Islandi
svo fjarstæbur því, ab honum verbi jafnab saman vib
þab sem er á Sikiley, ab hann segir frá honum á þessa
leib: „Hversu fjarri standa ekki námurnar á Islandi slík-
um ótæmanlegum nægtum, sem eru í brennisteinsfoldunum
á Sikiley, þar sem hinir íslenzku gefa af sér annabhvort
engan eba sáralítinn ágóba. Um sama mund og brenni-
steinsnægtirnar á Sikiley komu af stab alvarlegum ágrein-
íngi milli tveggja ríkja, Englands og Neapels, á árunum
1839 og 1840, og um sama leyti og brennisteinninn hljóp
upp í þrefalt verb vib þab, sem hann hafbi verib í ábur
8*