Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Qupperneq 21

21
„Signý hét á Freyju, en G-eirhildr á Höit (o: Óðin); hann lagði
fyrir dregg hráka sinn ok kvaðst vilja fyrir tiikvámu sína þat, er
var milli kersins ok hennar; en þat reyndist gott öl; þá kvað
Álrekr: Geirhildr getta! | gott er öl þetta, | ef því andmarkar |
engvir fylgja; | ek sé hanga | á hávum gálga | son þinn, kona! |
seldan Óðni. Á þeim misserum var fœddr Vikarr, son Álreks kon-
ungs ok Geirhildar“. Vikar konungr var frá bamœsku gefinn Óðni.
þetta kemr og fram síðar, er þeir Óðinn og J>ór höfðu dœmt
Starkaði örlög1. Eg skal tilfœra þenna stað, Flds. 3. b., s. Gaut-
reks konungs, bls. 31—33: „5?eir feldu blótspán til byrjar, ok féll
svá, at Óðinn vildi þiggja mann at hlutfalli at hanga ór herinum.
f>á var skipt liðinu til hlutfalla ok kom upp hlutr Vikars konungs.
Við þat urðu allir hljóðir, ok var ætlat um daginn eptir, at ráðs-
menn skyldu eiga stefnu um þetta vandmæli. Um nóttina nær
miðri nótt vakti Hrosshársgrani Starkað fóstra sinn, ok bað hann
fara með sér. J>eir taka bát einn lítinn, ok reru til eyjar einnar
inn frá hólminum. f>eir géngu upp til skógar, ok fundu þar rjóðr
eitt í skóginum; í rjóðrinu var fjölmenni mikit, ok var þar þing
sett. f>ar sátu 11 menn á stóluin, en hinn tólfti var auðr. f>eir
géngu fram á þingit, ok settist Hrosshársgrani á stólinn hinn tólfta.
f>eir heilsuðu allir Óðni. Hann mælti, at dómendr skyldi þá dœma
örlög Starkaðs. f>á tók þórr til orða ok mælti: Álfhildr, móðir föður
Starkaðs, kaus föður at syni sínum hundvísan jötun, heldr en Ása-
f>ór, ok skapa eg þat Starkaði, at hann skal hvorki eiga son né
dóttUr, ok enda svá ætt sína. Óðinn svaraði: J>at skapa eg hon-
um, at hann skal lifa mannsaldra þrjá. f>órr mælti: hann skal
vinna níðingsverk á hverjum mannsaldri. Óðinn svaraði: f>at
skapa ek honum, at hann skal eiga hin beztu vápn og váðir. |>órr
mælti: þat skapa ek honum, at hann skal hvorki eiga land né láð.
Óðinn mælti: ek gef honum þat, at hann skal eiga of lausafjár.
þórr mælti: þat legg ek á hann, at hann skal aldri þykkjast nóg
eiga. Óðinn svaraði: ek gef honum sigr ok snild af hveiju vígi.
f>órr svaraði: þat legg ek á hann, at hann fái í hverju vígi meiðsla-
sár. Óðinn mælti: ek gef honum skáldskap, at hann skal eigi
seinna yrkja en mæla. þórr mælti: hann skal ekki muna eptir,
þat er hann yrkir. Óðinn mælti: þat skapa ek honum, at hann
skal þykkja hæstr enum göfgustum mönnum ok hinum beztum.
f>órr mælti: leiðr skal hann alþýðu allri. f>á dœmdu dómendr allt
1) það lítr út íyrir, að Vikar konungr fóstbróðir Starkaðar gamla, sé
hinn sami maðr og Vikar Alreksson, þó að hann í Gautrekssögu só kallaðr
son Haralds konungs á Ögðum, og hefir hann því frá getnaði verið helgaðr
þór, og því biðr Hrosshársgrani (þ. e. Óðinn) Starkað að senda sér Vikar
konung, sjá hér að aftan bls. 22.