Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Qupperneq 22

22
þetta á hendr Starkaði, er þeir höfðu um mælt, ok sleit svá þing-
inu. Fóru þeir Hrosshársgrani ok Starkaðr til báts síns. £>á mælti
Hrosshársgrani til Starkaðs: vel muntu nú launa mér, fóstri! lið-
semd, þá er ek veitta þér. Vel, segir Starkaðr. þ>á skaltu nú
senda mér Vikar konung, en ek mun ráðin tilleggja. Starkaðrját-
ar þessu. þ>á fékk Hrosshársgrani geir í hönd honum, ok segir at
þat muni sýnast reyrsproti. þ>á fóru þeir út til liðsins, ok var þá
komit at degi. Um morguninn eptir géngu ráðgjafar konungs á
stefnu til umráða, kom það á samt með þeim, at þeir skyldu gera
nokkura minning blótsins, ok segir Starkaðr upp ráðagerðina. þ>ar
stóð fura ein hjá þeim, ok stofn einn hár nær furunni; neðarlega
af furinni stóð einn kvistr mjór, ok tók í limit upp. þ>á bjuggu
þjónustusveinar mat manna, ok var kálfr einn skorinn ok krufðr.
Starkaðr lét taka kálfsþarmana; síðan steig Starkaðr upp á stofn-
inn, ok sveigði ofan þann hinn mjóva kvistinn, ok knýtti þar um
kálfsþörmunum. þ>á mælti Starkaðr til konungs: nú er þér búinn
hér gálgi, konungr! ok mun sýnast eigi allmannhætt. Nú gaktu
hingat, ok mun ek leggja snöru á háls þér. Konungr mælti: sé
þessi umbúð ekki meir hættlig, en mér sýnist, þá vænti ek, at mik
skaði þetta ekki, en ef öðruvís er, þá mun auðna ráða, hvat at-
gerist. Síðan steig hann upp á stofninn, ok lagði Starkaðr virgil-
inn um háls honum, ok steig síðan ofan af stofninum. þ>á stakk
Starkaðr sprotanum á konungi, ok mælti: nú gef ekpik Oðni. þ>á
lét Starkaðr lausan furukvistinn. Reyrsprotinn varð at geir, ok
stóð í gegnum konunginn. Stofninn féll undan fótum honum, en
kálfsþarmarnir urðu at viðu sterkri, en kvistrinn reis upp, og hóf
upp konunginn við limar, ok dó hann þar“. þ>að sem Oðinn gefr
hér Starkaði er: i. langlífi, 2. hin beztu vopn og váðir, 3. of lausa-
fjár, 4. sigr og snild í hverju vígi, 5. skáldskapr, 6. að hann skal
pykja æðstr og göfugastr öllum beztum mönnum\ má af því ætla að
gott hafi þótt að heita á Oðin til alls þessa; sbr. Hyndluljóð 2. og
3. er: „gefr hann sigr sonum en sumum aura, mœlsku mörgum ok
mannvit firum, byri gefr hann brögnum, en brag skáldum, gefr hann
mannsemi mörgum rekki. þ>ór var hér Starkaði ekki vinveittr,
og bregðr því stundum fyrir, að hann gat verið nokkuð mislyndr,
eins og t. d. með Styrbjörn Svíakappa, enn oftast reyndist þó
þ>ór vel.
Á Óðin var og heitið til getnaðar, sjá Fld. s., 1. b., Völsungas.
bls. 117—118. „Rerir fékk sér nú herfang mikit, ok konu þá er
honum þótti við sitt hœfi, ok eru þau mjök lengi á samt, ok eiga
þau engan erfingja, ok ekki barn; þat hugnar þeim báðum illa,
ok biðja þau goðin með miklum áhuga, at þau gæti sér barn. þ>at
er nú sagt, at Frigg heyrir bœn þeirra, ok svá Óðinn, hvers þau
biðja hann ; verðr eigi orþrifráða, ok tekr óskmey sína, dóttur Hrímnis