Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Side 82

82
getað átt svo mikinn lifanda pening, að lestin, sem hann myndaði,
hafi getað náð á millum þeirra bœja. Frá Goddastöðum og ofan
að Hjarðarholti er löng bœjarleið, eptir því sem þar stendr á, enn
ekki er mér hœgt að segja með vissu, hvað langt það er. Eg gat
ekki mælt það, enn eftir hinu tók eg nákvæmlega, hvað lengi eg
var á leiðinni; eg reið fót fyrir fót, og gætti þess, að fara jafnt,
og standa aldrei við. Eg var rétt55 mínútur á leiðinni, frá því eg fór
úr hlaðinu á Goddastöðum og þangað til eg kom í hlaðið í Hjarðar-
holti. Nú fer hestr, þegar hann labbar þannig, hœgra heldr enn
gangandi maðr fer vanalega. Enn ætti maðr að ganga mílu á tíma,
þá verðr að ganga allrösklega, enn þó svo, að eigi sé hlaupið við
fót; eg hefi oft reynt það á sléttum vegi erlendis, þar sem mílur
eru nákvæmlega mældar. Eg held því, að á milli Goddastaða og
Hjarðarholts sé ekki fullir 3/4 mílu, heldr svo sem ®/8 úr milu; vana-
lega finst manni þessi vegr lengri enn hann er, með því hann er
ógreiðfœr. Nú segir Laxdœla s. bls. gó: „Olafr sendir nú orð föð-
ur sínum, at hann stæði úti ok sæi ferð hans þá er hann fór á
þenna nýja bæ, ok hefði orð-heill fyrir. Höskuldr kvað svá vera
skyldu. Olafr skipar nú til; lætr undan fara sauðfé þat er skjarr-
ast var, þá fór búsmali þar næst, síðan vóru rekin geldneyti, klyfja-
hross fóru í síðara lagi. Svá var skipat með fé þessu, at þat
skyldi engan krók rísta, var þá ferðar-broddrinn kominn á þenna
bæ enn nýja, er Ólafr reið úr garði af Goddastöðum ok varhvergi
hlið í milli“. Sagan segir og rétt áðr, að „engi maðr var þá
auðgari at kvikfé í Breiðafirði“ enn Olafr pái. það er nú auðséð
af allri frásögninni, að Olafr hefir gert þetta til ágætis sér, og hann
hefir látið teygja úr þessari lest, sem auðið var, að það yrði sem
mest halarófa, og hér hefir hann haft alla sína búslóð, sem hann
mátti með komast. Eg skal nú að gamni mínu geta til, hvað Olafr
pái hefir haft mikið af ganganda fé: tvö þúsund sauðfjár, eitt og
hálft hundrað tólfrœtt nautpenings; eitt hundrað tólfrœtt hrossa.
þ>etta er engan veginn það mesta, sem gera má ráð fyrir, sam-
kvæmt því sem aðrir höfðu, bæði fyrr og síðar. Olafr hlýtr og að
hafa haft mikið af svínum og geitum. Fornmenn höfðu mikið af
því hvorutveggju, þvíað vfða hér á landi eru bœir og örnefni kend
bæði við svin og geitr. Steinólfi lága hurfu 3 svín, og fundust
tveimr vetrum síðar í Svínadal, og vóru þá 30 saman. Ln. b. bls.
126—127; Ingimundi gamla hurfu ogsvín; þegar þau fundust, vóru
þau orðin 100, Vatnsd. s., bls. 26. Um Geirmund heljarskinn segir
Ln. b., bl. 124 , að hann hafði of kvikfjár, og að svín hans hafi
gengið á Svíncmesi, enn sauðir á Hjarðarnesi. Hann hafði og
80 frelsingja fyrir utan þræla, og alt kvenfólk umfram. Hefir
þá þurft mikinn kvikfénað til að fœða allan þann fjölda.
petta fólk hefir Geirmundr vist haft heima á Geirmundarstöðum,