Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1883, Qupperneq 8

8
þeim er kallað Skeið, enn fyrir neðan þá er sléttlendi; austasti melr-
inn er hæstr, þar er hátt melbarð að framan ; það var þar sem
Vesteinn og húskarlar .Gísla fórust á mis, hann reið undir melinn
þegar þeir riðu hið efra um bœinn, enn þegar maðr ríðr undir
melnum, sést ekki heim að bœnum á Mosvöllum; þannig liggr vegr-
inn enn í dag, að fara má hvort sem vill hið efra eða neðra; hið
efra er þó heldr stytra, og því hafa húskarlarnir farið það, þar þeir
þurftu að flýta sér ákaflega, enn Vesteinn heíir farið tómlega; hefði
hann ekki farið fyrir neðan melinn, þá mundi hann ekki hafa hitt
húskarlana frá Holti; hér kemr þvi fram i frásögninni í sögunni
það eðlilega og rétta, jafnvel í því smásmuglegasta. Vestr frá þessum
háa mel, eða melnum niðr undan Mosvöllum, hefr Vesteinn séð til
húskarlanna frá Holti, og þá riðið til þeirra er hann sá að þeir
áttust ílt við, hefr gengið nokkuð langr timitil að skiljaþá og sætta.
þ>etta mun hafa verið þar sem nú er kölluð Fit með ánni, og er
það i Holts landi; en á meðan á þessu stóð, hleyptu húskarlarnir fram
að Hesti, og til baka sem skjótast þegar þeir heyra, að Vesteinn
er kominn á leið; þetta er nokkuð langr vegr til og frá, frá Mos-
völlum fram að Hesti, enn hann er sléttr og greiðfœr, enn þeir
hafa riðið í einum spretti eins og þessir fljótu hestar gátu mest
farið, sem sýnir sig þar sem hestarnir gáfust alveg upp nær á miðri
leið. Enn er húskarlar koma aftr á Mosvöllu, þá sjá þeir til ferða
þeirra Vesteins eftirmiðjum Bjarnardal, og bar þá leiti millum þeirra;
þetta er því alt svo rétt, og hnitmiðað niðr; þá var Vesteinn kom-
inn fram að Kirkjubóli (bœr sem þar stendr nú); þar er einmitt stórt
leiti, svo ekki sést frá Mosvöllum lengra fram eftir dalnum, það er
líka nær miðjum dal, og hvergi annarstaðar er neitt leiti, sem gæti átt
við. Nú er enn spotti eftir dalnum frá Kirkjubóli og fram undir heiðar
brekkuna. sem enn er kölluð Arnkelsbrekka. Kot hefir staðið niðri
í dalnum, sem hefir sama nafn. þ>egar komið er upp á brekkubrúnina
er fyrst upp á móti með smá hæðum, enn úr því komið er alveg
upp á heiðina, er ekki nema stuttr kippr þangað til fer að halla
suðr af. Mns. segir bl. 19 að hestarnir hafi sprungið er húskarlarnir
komu til Arnkelsbrekku, enn ms. bl. 102, „er þeir koma á Arnkels-
brekku“. það siðara er enn nákvæmara, og á betr við eins og hér
hagar til; húskarlarnir hafa því verið komnir upp á brekkuna þegar
þeir runnu af hestunum, enn þegar þeir Vesteinn loksins heyrðu
kallið, var hann kominn suðr yfir miðja heiði. þ>að er merkilegt, að
sá staðr verðr með vissu ákveðinn, sem Vesteinn beið á og húskarl-
arnir náðu honum; þetta sést af orðum Vesteins: „en nú falla öll
vötn til Dýrafjarðar1. Allar sögumar hafa þau orðrétt, sem fyr seg-
ir, er því óhætt að byggja á þeim, allra helzt þegar ekkert getr
mælt á móti. pegar farið er suðr eftir heiðinni, þá er að vestanverðu
til hægri handar dálítil tjörn fyrir vestan götuna; þá fyrst verðr
/