Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1883, Qupperneq 72

72
úr einni af brýnustu þörfum safnsins, og má þakka það fulltingi
og velviljuðum tillögum forstjóra safnsins, kammerherra I. I. A.
Worsaae, er áðr hefir átt hlut að því, að forngripasafni voru var
á sama hátt gefið talsvert safn af steinvopnum og steináhöldum.
Af hurð þessari mun á sínum tíma, þó eigi fyrri enn í Árbókinni
fyrir 1884, verða prentuð mynd, til þess að sem flestum gefist
kostr á að gera hana sér kunna.
Hinn fyrrverandi landshöfðingi vor, Hilmar Finsen, gaf og að
skilnaði talsvert safn af peningum frá miðöldunum og til þessara tíma.
Bókavörðr P. E. K. Kálund hefir gefið afsteypur (á upphleyptum
pappír) af íslenzkum rúnasteinum. Konservator Steffensen hefir
gefið mjög vandlega gerða afsteypu af Vatnsfjarðarljóninu. Forn-
frœðingr einn frá Bandafylkjunum í Ameriku hefir og heitið að
gefa safn nokkurt af steinvopnum og áhöldum fornbúa þar.
Að lokum hafa og allmargir hér á landi orðið til þess að
gefa ýmsa gamla gripi, sem oflangt yrði hér að telja, enda mun
þess verða getið í skýrslu forngripasafnsins, þegar hún verðr prentuð.
Svo hafa og ýmsir útlendir menn og félög orðið til þess að senda
félaginu ýmsar bœkr að gjöf.
Fyrir allar þessar miklu velgerðir, sem félagið hefir orðið að-
njótandi, eiga þeir, er hlut eiga að máli og gefið hafa eða fyrir
því gengizt, miklar þakkir skilið, eigi að eins fyrir gjafirnar sjálf-
ar, heldr og fyrir ástsæld þá, er félagið hefir notið af þeirra hendi.
Félag vort getr því að eins náð ætlun sinni, að það njóti sömu
velvildar og aðstoðar, og er enn á ný skorað á alla góða menn,
að styrkja það sem mest má verða.
Eftir að forngripasafnið komst í herbergi þau, er því vóru
úthlutuð í alþingishúsinu, hefir íjöldi manna sótt þangað til þess
að skoða gripina. Utlendir menn hafa gefið safninu mikinn gaum
og borið því góða sögu, enn innlendir þó enn meiri, og hjá þeim
hefir vaknað sterk meðvitund um, að safnið væri ein hin bezta
eign þjóðarinnar og vekti betr enn annað endrminning og þekk-
ingu á hinum liðna tíma. J»aðan hefir margr farið svo, að hann
síðar ótilkvaddr hefir orðið til þess sjálfr að gefa eða útvega gripi
til safnsins.
Félagið vonast þess, að félagsmenn og aðrir láti ekki sitt
eftir liggja að róa að því öllum árum, að auðga forngripasafnið,
og friða allar fornmenjar, sem eigi geta þar átt griðastað. Sér-
staklega ætti þess að gæta, að fornir gripir eigi sé seldir til út-
landa, og varna þess hneykslis, sem oft hefir orðið, að góðum
gripum íslenzkum hefir verið fargað til útlanda fyrir jafnvel minna
verð, enn safnið mundi hafa borgað. Sá, er lógar slíkum gripum,
á að hafa sér í huga, að ef þeir fara úr hans hendi, þá eiga þeir
að verða eign þjóðarinnar fremr enn nokkurs annars, og að safnið