Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.04.1881, Síða 89

iól
arnar kosti, en úr því er ekki hægt að leysa. Sjálfar
kosta þær ekki mikið, ef um lítið fiskiklak er að gjöra,
og það má auka svo útklakskössum, að ekki muni
mikið um það, þó þeir sé fleiri en færri. Hinn mesti
kostnaður liggur fólginn í því að ná vatnsrennsli í út-
klakið, laga jarðveginn í kringum það, ef þess þarf,
byggja hús yfir, og svo hirðing og stöðugt eptirlit.
Sé um stærra fiskiklak að gjöra, og fé sé allmiklu
varið til þess, má og telja vexti af því, sem lagt er út
í tilfæringar, hirðingu og eptirlit þangað til að upp-
skeran kemur, en það er ekki á fyrsta, öðru eða
þriðja ári, heldur í allra fyrsta lagi á íjórða eða fimta
ári, alt eptir þvi, á hvaða ári að fiskarnir eru veiddir,
en það gefur mestan arð, að veiða þá ekki fyr en þeir
eru orðnir nógu stórir.
J>að væri mjög æskilegt, að einstakir menn vildu
rækta fisk, þar sem því verður við komið, en það er
því ver og miður mjög óvíða, og tæplega nema þar
sem einn á veiði í á. J>ar sem fleiri eiga veiði, verð-
ur opt til fyrirstöða, að sá einstaki, sem að fjölgar
fiskinum, ekki getur átt von á öllum arðinum, því
hinir geta notað veiðirétt sinn óhindrað, og án þess
að sá, sem hefir klakið út, njóti jafnréttis. Beztu
hrygningastaðirnir og útklaksstaðirnir eru ofarlega
í fljótunum, og þeir, sem neðar búa, hafa þá skamt-
að sér óspart af fiskum þess, er hefir alið þá upp,
áður en þeir ganga til hans. Hann hefir því
sjálfur engan eða litinn arð. Ofan til í ýmsum
stærri ám sést sumstaðar ekki lax, fyr en hann leitar
á hrygningarstaðina í septembermánuði, þegar bannað
er að veiða. Sá, sem að klekur laxi út, getur því
ekki, þar sem fleiri eiga veiði, átt við þetta, nema
allir veiðieigendur gangi í félag, bæði til þess að
klekja út fiskunum, og stofna jafnrétti sín á milli til
veiðarinnar.