Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1883, Síða 98

236
áminna íslendinga um fiskverkun. f>etta gerði stift-
amtmaðr með auglýsingu (28. apríl 1847) °gr gaf um
leið helztu reglur fyrir verkuninni. Sama ár var mál
þetta borið upp á alþingi af hendi landsmanna og
stjórnin beðin að setja vörumatsmenn við Faxaflóa,
enn hún kvað fé vanta, og fyrir þvi gat hún ekki orð-
ið við beiðni þingsins. Enn af þeirri hreifingu, sem
málið komst i, virðist það hafa leitt, að saltfisksverk-
un batnaði, og mun hafa verið allgóð fram að 1860,
enn eftir það virðist henni fremr hafa hnignað á Suðr-
landi. Hafa margir síðan hvatt þar til vöndunar á
saltfisksverkun, einkum hinn alkunni ættjarðarvinr Jón
Sigurðsson, sem i því eins og öðru vildi framfarir
landa sinna. Enn samt var svo komið (1877), að af
sunnlenzkum saltfiski seldist skippundið 10 kr. minna
enn af hinum vestfirzka, enn það er árlega reiknaðr
150,000 króna skaði fyrir Sunnlendinga í meðal fiski-
ári. Enn nú tóku bœndr og kaupmenn við Faxaflóa
að eiga samtök að því, að vanda saltfisk sinn sem
bezt, og vóru á fundi, sem í þvi skyni var haldinn í
Reykjavík (7. des. 1878), samþyktar af kaupmönnum
og nokkrum bœndum reglur um verkun og meðferð
á saltfiski, og er þetta helzta efnið úr þeim: 1. að
skera fiskinn á háls, þegar hann er innbyrtr; 2. að
kasta ekki fiskinum af skipi, heldr bera hann á land
eða seila hann; 3. að skera, enn rífa eigi höfuðið af
fiskinum, þegar búið er að brjóta hann úr hálslið; þá
er rist er á kviðinn, skal skera upp með þunnildunum
báðum megin, svo innýflin losni við þau, enn þunnildin
rifni eigi frá hnakkanum. J>á er flatt er, skal ugginn
vera dálkmegin, blóðdálk, beingarð, sundmaga og blóð,
sem í hnakkanum kann að vera, skal vandlega taka
á brott ; eigi skal heldr hafa það mark á fiskinum,
sem geti lýtt hann; 4. að fletja og salta fiskinn sam-
dægrs og hann er aflaðr, ef unt er, enn þvo hann