Eimreiðin - 01.01.1901, Síða 49

49
unnar jarðabætur gáfu af sér, svo velmegun almennings gerði ekki
meira en standa í stað. Hann sá nú um seinan, að hann hafði
verið of tilhliðrunarsamur framan af við félagsmenn, og nú gat
hann ekki lengur við ráðið.
Ut af þessu öllu var hann orðinn mjög gramur, og stundum
fanst honum hann kenna sér einhvers meins, sem hann gat ekki
gjört sér grein fyrir, hvernig var lagað.
En hann huggaði sig stundum við það, ,að nú væru tíma-
m ó t; hugsunarhátturinn væri að breytast. Einræningsháttur og
smásálarskapur fortíðarinnar lægi nú í fjörbrotunum, en aftur væri
að fæðast framgjarnari og frjálslyndari hugsunarháttur. Og þegar
hann stóð úti heima hjá sér og sá álengdar rauða kvöldsólar-
geislana leika um nýja reisulega barnaskólahúsið í Bæ, þá færðist
ofurlítill ánægjusvipur yfir andlit hans, og í huga sínum blessaði
hann síra Pál, sem mest og bezt hafði stutt hann í framkvæmd-
inni að koma því til leiðar, að það yrði bygt.
fað var allra blessaðasta og blíðasta veður um réttirnar.
Pórður hafði skroppið fram í Dali úr réttunum, til þess að ráða
kennara við skólann, sem átti að byrja um veturnæturnar, og var
nú snemma morguns kominn heim á leið aftur. Hann þurfti að
hraða sér heim, því seinni part dagsins átti að reka geldféð inn,
telja það og merkja, og þá vildi hann vera við.
Hann reið því liðugt, þegar hann kom á sléttu melana fyrir
framan Gil. En þegar hann ætlaði að halda áfram út fyrir neðan
túnið, var kallað heima á hlaðinu: »Hvaða asi er á þér, fórður,
ætlarðu ekki að bíða eftir okkur og verða samferða?«
Hann leit við og sá tvo menn koma heiman tröðina; annar
var unglegur, hár og grannur, hinn lágur og lotinn og hafði hest
í togi. það voru þeir síra Páll á Hofi og Hafliði á Gili, sem
ætlaði að flytja mötu til sona sinna tveggja, sem nú áttu í haust að
róa hjá Gísla á Tanganum; hann var orðlagður fyrir að kenna
unglingum sjóinn.
Pórður stanzaði hestinn sinn, sem vildi ólmur heim, heim til
töðunnar og hrossanna — hugsaði klárinn. Pegar þeir voru
komnir til Eórðar og þeir höfðu heilsast, sagði síra Páll:
»Pú« — Páll þúaði flesta sína sóknarbændur og lét þá þúa
sig — »mátt vera mér þakklátur, Pórður, að ég lofa þér að verða
okkur samferða; Hafliði ætlar að segja mér, hvern þátt hann hafi
orðið að eiga í bardaganum gegn félaginu þínu, og að hlusta á
4